Tíminn - 26.07.1872, Page 1

17. blað.
— Póstskipií) „Diana" kom hjor 19. þ. m., met) því kom
í kynnisferí) Jón Johnsen jóstizráí) og bæjarfógeti í Alaborg
meí) frú sinni, bróíiir þeirra þorsteins kansellíráþs og sýslu-
manns Johnsens, og Magnúsar í Bráþræbi. Sreirrn prestnr
Skúlason á Stabarbakka, talinn meþ nokkrom bata, Benidikt
fyrrnm assessor Sreinsson, frú Jórgine Sveinbjörnsson frá
Húsavík met> 2 bórn sín, er flúþi til Hafnar söknm jarb-
skjálftans í vor. Tveir svenskir náttúrnfræþingar, 2 prinzar
frá Baiern, og nokkrir Englendingar. — Qneen kom hjer enn
20. þ. m. aþ 6ækja ýmsan kvikfjenaþ til útflutnings, og fór
hjeílan aptur 22. þ. m. — Lystiskipií) „N'yanza" fór hjeþari
17. þ. mán. — 8. þ. mán. fór gnfnskipií) „Jón Sigur%sson“
til Noregs, meí) þ'í tók sjer far til Bergens og endatil Kmh.
barnaskóiakennari H. E. Helgesen hje&an úr bænnm. — 20.
þ. m. fór danska herskipiþ „Heimdal" til Kmh., og tókn sjer
far meí) því, snikkari Jakob Sveinsson og gullsmiþor Signrþur
Vigfússon hjeþan úr bænum, er ætla á gripasýningona í Höfn.
— Að þessu sinni mun «Tíminn» fœra lesend-
um lítið af «smávegis frjettum frá útlöndum«.
Heldur að eins geta hins marhverðasta er heyrst
hefur og snertir ýmsar nýjar stjórnarbreytingar
á landi hjer, svo sem það: að stiptamtmaður vor
H. Finsen sje orðin landshöfðingi yfir íslandi og
tahi hann við embœttinu 1. apríl 1873, með
4000 rd. launum. Sömuleiðis er talið að suður- og
vesturamtið, eigiað heyra undir einn amtmann, og að
B. Thorberg eigi aðþjóna þeim bciðum, og flytja til
Reyhjavíkur, og tahast. jafnframt áhendur ýmsþau
störf er stiptamtmaður hefir haft.
«ÞJÓÐVINAFJELAGIл, m. fl.
í Þjóðólfl þ. á. bls. 93, hefir herra ritstjór-
inn fundið ástæðu til að geta þess, að eigi væri
farið að hreifa «þjóðvinafjelags»málinu í Reykjavík,
nje heldur í Kjósar- og Gullbringusýslu. Þó jeg
furði mig á því, eins og herra ritstjórinn, ef kjör-
dæmi þetta, sem er eitt hið fjölmennasta á land-
inu, fær ei kost á því, að vera vinur þjóðarinnar,
1872.
þá mundi jeg ei hafa fengist um þetta að svo
stöddu, hefði herra ritstjórinn ei getið þess til,
að máli þessu væri ei hreift í kjördæmi mínu fyrir
þá sök, að þjóðvinunum þyki jeg hafa hallast
að konungkjörna flokknum. Þessi tilgáta gjörir
mjer það ómak, semjeg annars hefði sparað mjer,
að fara nokkrum orðum um samband mitt við
konungkjörna flokkinn og ætlan mína um «þjóð-
vinafjelagið*, ef vera mætti, að jeg ei stæði kjós-
endum minum fyrir þessu ljósi, þegar þjóðvinirnir
hefðu heyrt mál mitt.
Jeg vil fyrst minnast á það, að jeg hafi hall-
ast að þeim konungkjörnu. Jeg þori að segja
það opinberlega, að við báðir, hinir þjóðkjörnu
þingmenn, sem vorum í stjórnarnefndinni og greindi
á við meiri hlutann, höfðum jafnlítið tillit til hinna
konungkjörnu og til meiri hlutans; við fylgdum
eptir alvarlega urnhugsun því einu fram, sem okk-
ur þótti ráðlegast og hollast fyrir land okkart.
Hvort þeir konungkjörnu voru þá með okkur eða
við með þeim, það kemur fyrir sama, hitt skiptir
mestu, hvort við vorum villtir eða ekki. En hver
hefir sannað það, að það sje það sama, að vera
konungkjörinn og stjórnarfylgismaður, og gagn-
stætt því, að vera þjóðvinur? Eru þessi orð ei
ein af þeim mörgu, sem menn hafa opt á tung-
unni, en hugsa aldrei alvariega um. |>eir kon-
ungkjörnu eru engir skjólstæðingar mínir, en þeir
eru náungar mínir, og þess vegna álít jeg það
skyldu mína, að bera þeim það sannleiksvitni, að
þeir af þeim sem jeg þekki bezt, eru að minni
ætlan engu síður einlægir og velviljaðir fósturjörð
sinni, en hver hinna þjóðkjörnu sem er. Jeg held
það bezt að ætla, að bæði meiri hlutinn og minni
hlutinn hafi viljað landinu hið bezta í stjórnar-
skrármálinu; hitt er þá eptir að vita, hverir hafi
tíms
Reykjavík, 26. júlí.