Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1917, Blaðsíða 8

8
rnun stóllinn hafa verið smíðaður. Verður þá hvorttveggja eðlilegt,
að þessi stóll sje smíðaður handa honum fyrir Þórunni systur hans
á Grund, og eins hitt að stóllinn hafi aldrei frá Grund farið að
Möðrufelli til Ara, þar eð svo stutt hefir verið á milli þess að stóll-
inn varð til og lífiátsAra 1550. — Ekki mun stóllinn gerður handa
hónda Þórunnar, því að hún var á milli manna einmitt á þessum
árum. — Annað mál er það, að þessir tveir sviplíku stólar, sem hún
gaf kirkjunni eins og áður segir 1551, hafa að líkindum verið þar
stóiar þeirra hjónanna, hennar og Þorsteins, síðasta manns hennar;
minna má þó á það, að hún gaf 3 stóla kirkjunni, en óvíst hversu
þriðji stóllinn hefir verið.
Stólar þessir eru meðal hinna merkustu minjagripa íslenskra,
sem enn eru til frá fyrri öldum, ekki að eins fyrir það hve »góður
er að þeim nauturinn« heldur og af því að þeir gefa svo góðar upp-
lýsmgar um islenska skrautlist á tímabili, sem mjög fátt af slíkum
gripum islenskum er nú til frá, miðri 16. öld, og þeir eru svo snild-
arlega gerðir og svo ágætlega útskornir, að þeir mega af því merk-
isgripir heita. Utskurðurinn er ríkulegur, uppdrættirnir margir og
smekklegir, og frágangur prýðisfallegur. Vitanlega er hjer um ís-
lenskan bændaiðnað, heimilis-listiðnað, að ræða, og ekki listaverk
hálærðs trjeskurðarmeistara; en því fróðlegri verða i rauninni þessi
handaverk, og að vissu leyti merkilegri fyrir menningarsögu vora.
Kaupmannahöfu, 22. IV. 1918.
Matthias Þórðarson.