Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1951, Blaðsíða 162
164
hjón, Örnólfur Þorsteinsson (52 ára) og Guðný Ásmundsdóttir (46
ára), og voru þau svo eitt ár á Víkingslæk.
Umhoris. Nú er svo umhorfs í Staðarkoti, að gróið hefir að mestu
yfir rústirnar, og blásið er niður í mel allt umhverfis þær. Mynda
þær því háan hól, og sést á grjótdreifar að norðan og austan í þeim
hól, en þar er nú líka farið að gróa yfir. Fram af hólnum í halla móti
ssv. er þykk torfa, oddmjó neðst, og blæs þar úr gapandi bökkum.
Hóllinn með torfunni var, 1936, hér um bil 25 faðmar á lengd og
1—1 Vz faðmur á breidd. Grjót það, er sést, virðist vera úr talsverðri
byggingu. Þar sjást og talsverðar leifar beina og jaxla.
Á mjóu belti þarna umhverfis er melurinn gróðurlaus. Og nokkra
metra vestur frá hólnum endar hann á gapandi sandsteinshömrum,
en þar fyrir neðan er gróin spilda og brún niður að Rangá. I nánd
við rústina að norðan og norðaustanverðu er graslendi, flatt og sam-
fellt upp að túni á Vestri Geldingalæk. En að austanverðu er öldu-
brún Gunnarsholtsins, gróðursnauð, og svo há, að hún hefir spillt
mjög útsýni frá bænum. Vatnsbólið hefir verið svo sem 50 faðma
suður frá bænum, lind lítil, sem nú er í nokkuð djúpu gili, og hefir
svo líklega lengi verið. — Sbr. áður sagða erfiðleika í byljum.
(Sökum rúmleysis í þessu hefti Árbókar reyndist ekki kleift að birta
nema fyrri hluta þessarar ritgerðar, og verSur síðari hlutinn að bíða
ncesta heftis. — Ritstj.).