Göngu-Hrólfur - 17.01.1873, Side 1

Kontír „G-Hr.»*
er í hfiei hr. Sigf.
Eymnndss. ('pró-
ftetshðsinn'J o»
er opinn kl. 4 —
6'/> «• n>.

ÍBorgnn fyrir »ng-
I (si ngs r o þ h.
er 4 sk. flrir siná-
letrsl/nn eþa vii-
líka rúm.
Föstudag,
17. janúar, 1873.
«GUÐ VEIT HVAR JEG STEND.!
(Andvarp gamals drikkjumanns).
1.
Nú svífur að mjer svími
og sveifla tekur mér,
og elli hvítu hrími
mitt höfuð þakið er,
og hulinn hættutími
á harma-leið mig ber;
og dimmt er líf og döpur slund,
en börnin bljúg í lund
þau benda’ á, hvar ég stend —
«Já hvar ég stend,
en hver veit, hvar ég stend?
Ég þykizt standa’ ágrænni grund,
en guð veit, hvar ég stend.l
2.
Ég stend í þungum straumi
og stormar hrista mig,
og alt í djúpum draumi
er dulið kringum mig,
og gieymsku sokkinn glaurni
fær glapið heimur mig;
og fram með hrolli hröklast ég;
en veröld vofeifleg
hún veit ei, hvar ég stend.
En tæpt ég stend —
á tæpum stíg ég stend.
Ég get ei sjálfur grilt minn veg,
en guð veit, hvar ég stend!
3.
Við þrautir þó ég strlði
og þungan kvaladraum
og sárin djúpu svíði
og svelli heims i glaum
og lúinn fram ég líði
í lífsins fleygistraum,
uns fram að dimmri dauða strönd
mín veik sér varpar önd
ég vona, bíð og stend,
já svo ég stend,
mig styður svo ég stend
— 17.—
Firsta ár.
M 3.
þin góða, styrka gæzku-hönd,
ó, guð minn, svo jeg stend!
Árni Gíslason.
Athugasemd, höfundarins. Vlsur þessar
eru þannig tilorðnar, að ég var einu sinni
staddr inni á þinghúsi Reikjavíkur. Fá stóð
alkendr drikkjumaðr á græna blettinum á
Lækjartorgi þar gagnvart allvel ölvaðr, ber-
höfðaðr, með hattinn 1 hendinni. Gengu þá
börn eftir götunni og sögðu sfnámilli: «Sko
hvar hann stendr hann S.............. Fetta
heirði S.... gegnum ölæðið og ansaði: «Já
hvar ég stend! en hver veit, hvar ég stend?
ég þikist standa hérna, en guð veit, hvar ég
stend». Vegna þess mér féllu þessi orð ein-
hvernegin so vel í geð, fór ég inn á þing-
stofuna og skrifaði samstundis þessar vfsur.
PRESTASKÓLAHÚSIÐ. [Svar]. í flr.ta Nr.
þes.a blaþs stendr grein um prestaskúlahúsiþ / Heikja-
vík. nudirskrifnb „a—s*, sem sk/rlr frá því, aíi etú-
dentar á prestaskúlannm hað borih slg npp nndan hús-
næti þvf, er hingaþtil beflr veriþ baft tilaþ halda flrir-
lestra / guífræbi, og barib þv/ vib, aþ húsit) væri al-
deilis úbrúkandi i þefm tilgangi.
þú grein þessi skíri nokkurnegln rútt frá iflrborí-
iim i gangi þessa máls, ni. a b Btúdentar hað kvartaþ
iflr firirlestrarstofunnm og beþiþ um alþingissalinn til-
þessab þar irþi haldnir flrirlestrar, aþ úg hafl mælt
fram meb beibni þeirra, og ab stiftsiflrvöldin hað neit-
ab um ab ijá alþingissallnn í því sklni, þá hallar þú
grein þessi sannleikanum so ( einn verniegu atribi, ab
þab þarf leibrúttingar vib, so almenningr gangi ekki
um þab í villoljúsi. Oll stefna greinarinnar í „Göugu-
Hrúlfl* skírir so frá þessu máli, ab þeir, sem greinina
lesa og málinu eru úknnnugir, hljúta ab hngra, ab þab
sú stlft8iflrvóldunnm ab kenna, ab prestaskúlinn heflr
húsrúm þab til flrirlestra í vetr, sem hann hingabtil
heflr hait. En þessu er ekki þannig háttab. þab var
ekki stiftsiðrvaldanua, heldr var þab næst skilda for-
stöbnmanns prestaskúlans ab líta á þab, hvort húsib
var hæðlegt til ðrirlestra, og segja þv/ iansn, ef þab
þútti úhæfllegt. Hefbi nmkvörtun komib fram iflrhús-
inn næstlibib vor, og húsmebfun þá verib sagt lausu,
þá muodu stiftsiörvöldin hafa súb flrir þv/, ab presta-
— 18.—
ii Par, sem við ekkert er að stríða,
er ekki sigur neinn að fá».