Göngu-Hrólfur - 01.02.1873, Blaðsíða 2

— 27.
— 28.—
— já alt þetta gamla’ og rotna,
fúið og sprekað, frosið og kal»,
er feyskið og þarf að brotna.
Hér er hjartanu hælt við að frjósa —
hér þarf sannarlegt eldfjall að gjósa!
3.
Loftið er þrungið af þoku og mökk
í þessu hversdags-flani.
Tíminn er naut, semerbundin á blökk,
sem blindar hann: gamall vani!
Hér væri’ öll þörf á, ögn við að hressa;
upp víst rofaði’, ef færi’ hann að hvessa!
J6n Ólafsson.
SJÓFERÐ'.
Lag: 0. Ltndblíd: „Jagar«-eáng“ (Bsrggr. Skoles.
11. h., ur. 18’.
1.
Ifalló, halló, halló I
Núýtum frá sandi
og siglum frá landi!
halló! halló!
Á bylgjandi bárum
nú beitum ei árum;
en seglin þér greiðið,
því gott er nú leiðið —
og látum nú kloflnn inn löðrandi sjó,
þvf leiðið er inndælt, halló!
Hailó! halló! halló I.
2.
Ogfram! áfram! fram, fram!
Já, fram skulum leita
og fast skulum beita,
fram, fram ! á fram !
Já, stefnum mót straumi
í stormanna flaumi.
I*ó sjórinn sé stinnur,
þá samt um það vinnur
þó mannsaflið sigur á löðrandi lá!
Og ieiðið þvf notum þá!
fram, fram! fram, fram! áfram!
3.
Fram hjá! fram hjá! fram hjál
Oss ber upp á tangann,
þið beitið of strangan!
Fram hjá! fram hjá!
Vér skulum ei stranda!
vér stýrum úr vanda!
Nei, fram hjá vér höldum
á freyðandi öldum 1 —
Við erum ei slopnirúr hættunni hér,
því hinu megin er sker!
Fram hjá! fram hjá! fram hjá!
4.
Fram þá! fram þá! framþá!
fað skeður svo tíðum,
að skipbrot vér Iíðum —
o já! o já !
En ef vér ei förumst,
þá aftur vér vörumst,
að hendi’ oss þann vanda.
— En hver mun ei stranda
þó eitt sinn í mannlífsins ólganda sjó?
En eins verum glaðir þó!
Halló ! halló! halló!
Jón Ólafsson.
PHESTASKÓLAHÚSIÐ [SVAR].
t ,Göngu-Hri51fl“ beflr einhver duefndr skuggasTelnn
látií) prenta grein um beibni prestaskdlastúdenta, ab
flrirlestrar prestaskúlans vcrbi eftirloibis baldnir á al-
þingi6salnum f inum lærba skúla. pau úvlrbingarorb,
er höfundr þessi talar til mín', virbi úg eigt svars; en
úg ætla ab eins ab lelbrútta sumt þab, er bann rang-
bermir um málib sjálft. Eltt af þvf, er bann rang-
hermir, er þab, ab alþingissalrinn heirl
als eigi skúlanum til. Hann heirir honnm
eigi síbr til en hvert annab berbergi skúlans; hann er
eigl einungis ætlabr tilþessab halda alþlng f honum,
heldrog tilþessab vera s o 1 e n n i t e t s salr skúlans,
enda heflr skúlinn ávalt frá upphað notab hann bæfci
til þess og f viblögum til annars. Skúlinn v ori r ab
nota hann og getreigi ánhansverib. So
framarlega sem skúlastjúrnin heflr nokknrt vald iflr óbr-
um herbergjum skúlans, eba iflr herbergjum hans f heild
sinni, heflr hann því elnnig vald iflr alþingissalnum.
þaþ er þvf alveg rútt og tilhlíbilegt, ab stiftsiflrvöldin
báru þetta mál undir álit skúlastjúrans, þvfab málib
er mikilsvarbanda fyrir skúlanu, og þau eiga ab sfna
skúlastjúranum þab traust og þá mannúb, ab bera slfk
mál undir liaus dúm. þab, sem höfnndr greinarinnar
seglr um þetta, er því eigi rútt þess er elgi heldr ab
vænta, aþ hann geti hermt lútt þau orb, er úg hafbi í
brúfl mínn til stlftslflrvaldanna þvíab hann heflr eigi
súb þab brúf’. Ég sagbi t. d. eigi, ab „skúlinn og al-
1) J>au get úg hvergi fundib í greininni í „G.-Hr.*
nr. 1, enda irbi sú sökabbitnaá múr, ef so væri, þar
greinin var nafnlaus; en úg vona, ef ab er gætt, þá sú
í greininnl gætt sæmandi ritháttar. KltstJ.
2) Vúr vitum skilvíslega, ab höfundrinn hefir súfc
brúflb KitstJ.
1) Orkt firlr kúmedfn-fúlagib, þ. 19. Jan 1873, ,