Göngu-Hrólfur - 19.02.1873, Side 1

Kontór „G-Hr.í*
er í hrtsi hr. Sipf.
Kj,mniids8. (’prd-
tastshúsinu’) og
cr opinn kl. 4 —
6'/i e. m.

ÍBorgnn fyrir aug-
lísingaro.þ.h.
er 4sk. flrir smí-
letrslínu eba vib-
1 íka rúm.
Miðvikudag,
19. febrúar. 1873.
«Par, sem við elckert er að stríða,
er ekki sigur neinn að fá».
Firsta ár.
JV? 6.
SKRIÍÐS-BOJNUINN1.
Víkivaka-kvæði, orkt eftir alkendri þjóðsögn
í Múlasíslum.
t. ag: Och jnngfrun hon skulle sig at ottesángen ga
(Berggr. Skoles. 9. h., nr. 32.).
1.
Fyr' austan í Fáskrúðs-íirði, fagurt mjög þar er;
— Tíð er leið og löng —
í fegurð þó Skrúðurinn af öllu samt þar ber!
— Já, satt er það, sorgin er ströng1
2.
Á páska-dag fyrsta, þá er prestur gekk úr stól
— Tið er leið tyc. —
fór prúð á undan blessun úr kyrkju falda-sól.
— Já, satt er pað, ýc. —
3.
En sturlun þrá og sorgin á sinni hennar lá,
þó svallei tárumvanga, nei þurog heitvarbrá.
4.
«Ég kveðþig,kæri faðir, ég kveð þig, systir þýð;
ég kveð þig, ástrík móðir, er varst mér æ
svo blíð.
5.
«ÍMg, fagra Reyðar-fjall, og þig, Hólma-
tindur hár,
ég hinsta sinni kveð og þig, bimin fagurblár.
6.
«Ég alt í hinsta sinni það kveð, sem kært
var mér;
minn kærasti’ er svo vasklegur, beint til
hans ég fer.
7.
«Ég sé ið gulli greypta, ið fagurbúna fley;
sinn iljólskreiða dreka sendir bóndinn sinni
mey».
8.
Á hlaðvarpanum lá þar ein fúin, gömul fjöl;
en fjörðurinn hann rauk sem í vindi þirlist
mjöl.
9.
Og mærin viti flrð settist fjölina á,
því fjölin var drekinn, sem hún þóttist sjá.
10.
En fjölin hún þaut með hana fram langt
á sjá;
hún flaug sem í loptinu bylgjunum á.
11.
Og siðast það tii hennar sáu menn þá,
nún sveif inn í Skrúðs-helli fjölinni á.
12.
En veðurteptir ef að menn verða úti’ í Skrúð,
þá vistir æ þeim færir in hamra-trylda brúð.
1) Orkt 23 Jao. 1873 flrir kúniedÍQfúlagib. Skrúþr-
iun er alkonn bjarg-ei útaf FískrúDsttríli. Sunnani
Skrúbiuu gengr hellir niikill, so langr, alb nær tvær
teigshæbir af lengd hans ern flrir innan þa%, sem dags-
birta nær; hæb hellisius a% framan er gott steiusnar.
Inst í hellinnm er tær nppsprettubrunnr. I urþinui
iunaf hellinum lætr þjúltrúin hamravætt þann búa, er
Skrúbsbóndi nefnist; hann er bergrisi. Segir þjúþsagan
ab hanu hafl aflatj súr so kvonfaugs, ab hanu ærbi
dúttur prestsins á Húlmum, er hún kom úr kirkjn á
pískadag. Settist hún á fJ5l á hlabinu, eu risinn seiddi
tíl sín fjölina meb öllu sauian. þegar úg var uppvax-
andi á Kolfreiustab, heirbi úg þá súgu, ab vistþrota
sjúmenn, er teptnst 1 Skrúbnum, fundn þar stundom
harbðsk, eba jafnvel ab flski var kastab til þeirra inuar
úr hellinum. Var þab eignab inni berguumdu brúbi
Skrúbsbúndans. J. Ól.
13.
Fyr’ austan í Fáskrúðsfirði fagurtmjög þarer;
— Tið er leið og löng —
( fegurð þó Skrúðurinn af öllu samt þar ber.
— Já, satt er pað, sorgin er ströng. —
Jón Ólafsson.
ANDVARP1.
Lag: (Gejer:) Jag vet eu hálsning mera kár.
(Berggr. Skoles. 9. h., nr. 30).
1.
Svo áður glaður, yndisgjarn
ég ungur fyrri var;
en ég var ungt og einfalt barn
1) Orkt flrir kúmediu-íúlagib 23. jan. 1873.
— 42,—
— 41.