Göngu-Hrólfur - 19.02.1873, Blaðsíða 2

— 43.—
- 44.—
og enga sorg ég bar.
Nú veröld er sem eyöi-ey;
ég allri’ er sviptur hjarta-ró;
:| nú frið í lífi finn ég ei,
en friðar leita þó. |:
2.
Æ, líf er stutt og lánið valt;
mér leiðist æfl-skeið;
mitt hrollir tíðum hjarta kalt,
er horfna skoða’ eg leið.
Ó, frið þinn, guð minn, gef þú mér
og gef mér aptur barnsins trú.
:| Já, þú einn veist, hvað eptir er;
mér alla leið fylg þú! |:
Jón Ólafsson.
Reihjavík, 19. febrúar 1873.
— Ábirgðarmaðr «Tímans» færði oss ní-
lega bréf það, er hér filgir orðrétt:
•Herra ritstjóri! — í grein einni í nr. 4
«—5. í blaði iðar «Göngu-Hrólö» eruð þér
«að dilgja iflr og sakbera ,útgjendurna’(!) að
«blaðinu «Tíminn» firir ,«gjersakir»’ (!) og
«ljótirði, sem þér flnnið meiðándi firir iðr,
«og sem þér tjáið að eigi «rætr sínar að
«rekja til eins eða fleiri af .útgjefendum’(!)
««Tímans»» o.s.frv.— En meðþvíað þérekki
«hafið tilgreint, hver (eða ,hvorjir’ (!j) af ,út-
• gjefendum’(!) «Tímans» hafi valdið þessu.
«Þá skorum vér hérmeð á iðr, að gera það
«og þarmeð að færa sönnur á sögu iðar í
«þessu efni, eðr aftrkalla hana, — sem
««Gndni» eða «gönu» sjálfs iðar eða annara.
«— Vér vonum og óskum að þér finnið
«skildu iðar, að taka þessa áskorun í ið
«næsta nr. af blaði iðar «Göngu-EIrólfi» og
«þarmeð veitið okkur tækifæri tilað bera af
«okkur —eða gerast verðugir firir— sakar-
«áburð iðar». «Reikjavík, 7daFebrúar 1873».
«Abirgðarmaðr og útgefendrnir að blaðinv
««Tíminn »».
Þótt vér als enga skildu findum tilað taka
uppí blaðið framanrilaða grein, höfum vér þó
gert það af mannúð og tillátsemi við ábirgð-
armanninn. En efninu er skjótsvarað. Vér
höfum ekkert það sagt, er vér þurfum eða
ætlum oss að taka aftr — síst firir áskorun
nafnlausra manna; því vér höfum enga sönnun
Qrirj.að neinn af úlgefendum «Tímans» hafi
skrifað ofangreint bréf; (því hvort ábm. er í
tölu útgefendanna, er oss ókunnugt). Og
þessntan væri það ókurtéisl af oss, að nefna
þá menn, er fara vilja sjálfir huldu höfði.
Vér getum því alsekki gefið bréfinu minsta
gaum, einsog það firirliggr. Vilji þarámót
þeir einstöku útgefendr nafngreina sig, sem
slíka, þá er annað mál þótt vér kinnum að
verða við bón þeirra.
1) f>6 fráskiljDm vár hátífcisdag Norbmanna, 17. inaí,
því þá má sji margan hírgaþan þar.
HIN BLÖÐIN: «í>JÓÐÓLFR», XXV. ár, nr.
12—13, kom út þriðjud. 21. f. m. inm'-
hald: Skipafregn. — Mannferðir. — Manns-
lát. — Skipskaði. — Um ritgjörð Tr. Gunn-
arssonar í Nf. um «Gránufétagið« (sbr. hér
á eftir um «Nf.»). — Eldgosið. — Greinar um
ísland í enskum btöðum (Niðrlag frá síðasta
bl.). Er þar getið um efni greinanna gegn
Burton. First er grein eftir ferðalang enskan
■John Milne. Játar hann, að greinir Burtons
>é «eflirtektaverðar og fræðandi», að Burton
sökum frægðar sinnar «sé þungr á metun-
um» og að hann sé «alveg samdóma» því,
er Burton segir um mentunarástandið. Aftr
þikir honum það ástæðulaust, er Burton segir
það þurfi «að semja lísing landsins alveg
nía frá rótum», þareð því sé nægilega líst
af útlendum ferðamönnum!! Vér vonum, að
allir skinsamir menn játi þörfina á, að kanna
landið meir og lísa því betr en gert hefir
verið. Milne vill og bera af oss drikkju-
skaparámælið, er Burton leggr á bak oss.
Vér viljum eigi neita því, að sumar sé þær
þjóðir aðrar, er drekka einsmikið eða meir,
en íslendingar. Vér vitum t. d. að það mun
vera nærri einsmikið drukkið í Norvegi og
hér. En alt um það megum vér sanna það
með Burton, að vér höfum séð fleiri drukkna
menn á götunum i Rvík á 8 dögum, en í
Björgvin á 8 mánuðum1. Kemr það ekki af
því, að þeim mun minna sé þar drukkið, en
hér, heldr af því, að þar er lögregla betri og
menn gera það eigi eins opinberlega, heldr
fara betr með það. So er getið annarar
greinar eftir höf:, er nefnist Lex. Tilfærir