Göngu-Hrólfur - 10.03.1873, Blaðsíða 1

Kontrfr „G-IIr.s“
er f lirtsi hr. Sigf.
Eimnndss. (’prií-
fastshúsinu’) og
er opinn kl. 4 —
(P/2 e. m.

IHorgun fyrir aug-
I ísi nga r o þ h.
er 4 sk. flrir smá-
letrslíno eba vib-
líka rúm.
Mánudag,
10. mars, 1873.
Par, sem við ekkert er að stríða, Firsta ár.
er ekki signr neinn að fá«. | 7.g.
SIÍÓGAll-GlLDl*.
Lag (eftir 'VVober í „Preciosa“h Es blinken so lu
stig die Sterne.
í glitfögrum, laufgrænum lundi
( leiðslu og sælasta draum
ég hjartaglaður, hugfanginn undi
við hornanna freyðandi straum;
en vínið á glösunum glóði
og gleðin luin brosti við hrein;
með fögru ég dansaði tljóði,
en fuglarnir kvökuðu’ á grein.
Kn iudælnst eikin t runni,
sem öllum var hugþekk og kær,
var hún, sem að heitast ég unni,
in hugljúfa, rósfagra mær.
Og glasið þá greypti ég raundu
á glaðastri’, er lifði ég, stund;
svo ör og svo léttur í lundu
ég lifa bað veigar og sprund.
Og liíi því veigar og lift því sprund!
:| og lift því veigar og liti þvi sprund! |:
Jón Ölafsson.
ANDLÁTS-0I\Ð1 2.
Lag: Hvarför taras du, mit öga?
)
1
1.
l'ungum svíf ég sorga’ í straumi.
Sviknar vonir, ónýtt líf,
æfi spilta’ í döprum draumi,
drepið þrek og mæðu’ og kíf —
yflr þetta á ég líta
er ég stend á grafar-rönd.
Ei skal það samt á mig bíta;
öllu stýrir drotlins hönd.
2.
Gráttu sáran, grát, mitt auga!
Guði þekkust fórn sú er.
Hvarm minn, sæla lindin, lauga,
léttu steini’ af hjarta mér.
1) Orkt flrir kúmedíu-félagi& 23. jan. 1873.
2) Orkt flrir kúmedíu-félagib 23. jan. 1873.
— 49.—
örvænting þótt hjartað hríö,
herra guð, ég treysti því,
mér í öðru leyflr lífi
líf mitt aftur byrja’ á ný.
Jón Ólafsson.
Eeikjavik, 10. mars 1873.
Ver vekjum athigli lesenda vorra á
því, að vér frá því í dag höfum breitt nokk-
uð sniðinu á inni föstu grein í blaði voru
um hin blöðin.
5^§r* Að petta nr. kemr út svona seint,
kemr af því, að þegar vér ákváðum út-
komudagiun höfðum vér ekki tekið eflir því,
að "í’jóðóifr* hafði áðr ákveðið sama út-
komudag og varð því að sitja flrir. í dag
keinr því tvöfall nr. út.
— Vm Ameríku-farir. Nú eru, ef tilvill, 1
eða 2 dagar, til póstskipskomunnar flrstu í vor
og birjar þá aftr in stöðuga samferð miili vor
og aunara landa. t’á fara einnig úr því þeir
að liugsa sér til hreifis, er ætla að flitja sig
af landi héðan. — Það hafa so margir spurt
oss um meining vora um Ameríkuferðir, að
oss þikir öll ástæða lilað vekja einusinni máls
á því efni. — tað eru margir ættjarðarvinir,
[helst þeir, sem lifa á öðrum og ekki þurfa
sjálfir að vinna sér brauð, eða sem hafa náð-
ug og feit embætti), sem hafa mikið á móli
útflutning fólks héðan af landi. Landið líðr
við það, segja þeir; það þarf á öllum sínum
kröftum að halda, og þótt meiri væru. — t*að
kann nú mörgura, sem lesið hafa kvæðið eflir
mig «til Ameríku-faranna» í «t’jóðólfi» (næstl.
vor) að þikja þess síst von af mér, að ég mæli
með þessum (lutningi, þarsem ég þó segist
«ætla’ að verða heima kyrr». En ég fráræð
þar engum að fara, heldr þvertámóti eggja
pá til þess, sem finna sig lagaða firir lífið í
Ameríku; aðeins hvet ég hvern einn tilað
skoða huga sinn vel áðr hann ráðist í ferð-
— 50.—
1