Göngu-Hrólfur - 10.03.1873, Blaðsíða 6

— 59. —
- 60. -
er sannarlega vel virðandi við þá, og má
það einmitt vera mótpörtnm þeirra kært, þvi
nú hafa þeir þó nokkuð að halda sér til
meira en skuggan einn; og þetta ættum vér
allir rétt að meta. So vér þá snúum að
sjálfri greininni, þá getum vér eigi dulist
þess, að oss þikir það nærri of hrein-
skilin játning af höf., er hann birjar grein
sína so: *Ég gef mig lítið við pólitík, nema
þegar ég hefi orðið að gera það sem alþing-
ismaðr og pví siðr hefi ég skemtun af að
hugsa eðr rita um s!jórnarmál». Vér get-
um eigi neitað því, að það virðist oss hálf-
kátbroslegt að heira þann mann í sömu línu
'nalda áfram og tala um, að hann hafi «nóg
annað að starfa, sem heirir til embætlis»
hans. J>að er einsog nokkurskonar skírsla
um skildurækni hra biskupsins i biskups-
störfum sínum, — og um hana efumst vér
alsekki. — En það er undarlegt, að sá maðr,
sem þikist rækja so vel sína einu köllun,
skuli opinberlega játa, að hann gjörsamlega
vanræki sína aðra köllun, sem konungkjör-
inn þingmaðr, að hann ekki einusinni hugsi
um hana, nema þegar hann er neiddr lil
Oss er óskiljanlegt, að so samviskusamr maðr,
sem vér ætlum hra bisknpinn vera, skuli hafa
tekið við (konungs-)kosningu til þess, að
starfa að stjórnarmálum (slands, þegar hann
enga köllun finnr hjá sér tilað hugsa einu-
sinni um þau mál, eflir því sem hann sjálfr
segir. — Hinn heiðraði höfundr segir enn-
fremr, að sérsé»óhætt að fullirða, að sljórn-
in hafi aldrei veitt neinum konungkjörnum
þingmanni laun firir það að hann hafi gefið
atkvæði með frumvörpum hennar». Þetta
kann nú satt að vera að því leiti, að hún
hefir máske eigi sent þeim peninga, sem
heitið hafi laun firir þessa frammistöðu þeirra
En að hún hefir veitt þeim, sem maðr getr
sagt, óbeinlínis laun, það eru engin leind-
armál. Já, meira að segja, blessun stjórn-
arinnar er í þvt lík bölvun drottins, að hún
gengr til niðjanna í nokkra liðu (ekki í þús-
und liðu einsog blessun drottins). Pess eru
dæmin deginum Ijósari, að stjórnin veitir
sonum óskabarna sinna feit embætti, þótt þeir
hafi enga aðra verðskuldun þartil, en þá, að
vera sinir feðra sinna, og þótt eldri menn
með meiri verðugleikum sæki á móti (Borg-
arfjarðar og Míras(sla). Og þá má nú nærri
geta, hverninn hún fari nteð óskabörnin sjálf.
Vér minnum að eins meðal annarsá margra
ára sameining ifirdómara- og stiflamtmanns-
embættisins og nú á síðustu og verstu tím-
um á landshðfðingjadæmið, sem fám mun
sfnilegt til hvers annars að sé tilbúið, en
tilað geta lálið inn tilvonanda landshöfðingja
hafa hærri laun og minna að gera, en stift-
amtmaðr hafði, og so máske tilað geta
fitað embætti amtmannsins í Vestramtinu,
sem þessutan upphaflega fékk þelta firra
embætti veitt, þótthann hefði laklegt examen
og væri óreindr að öllum embættisdugnaði,
og þótt gamlir embættisinenn með betra em-
bættisprófi og sem reindir voru að því, uð
vera nítir menn og dugandi, sækti á móti. Og
so laitr stjórnin sér þessutan eigi nægja að
umbuna ; hún agar líka. Hún afsetur án
dóms og laga þá embættismenn, sem eigi
eru nógu leiðitamir á klafa hennar. Þess
höfum vér allir dæmin séð. Og so ógnar
hún þeim, ef þeir þori að segja það, sem
henni gelst eigi að, þótt það sé so saklaust,
að hún treistist eigi tilað sækja þá að rétt-
um lögum. það erþví anðsætt, að hún hefir
í ríkulegum mæli hvorttveggja á lofti handa
embættismönnum sínum: agnið firir óska-
börnin og hirtingarvöndinn á ina harðsvír-
uðu. — Það þikir oss aftr gott, að sjá hjá
inum heiðr. höf., að hann álítr réltast að
engir menn væru konungkjörnir (= stjórnar-
kjörnir, á þingi. Vér vildum aðeins óska, að
allir konungkjörnu þingmennirnir hefðu sömu
skoðun, og ISB þirðu að láta hana í Ijósi I
Annars skal enginn fúsari en vér tilað játa
það — soað vér hverfum að tilefni greinar
biskupsins ■— að það er lílill sómi oss, sem
höfum aðra skoðun, en filgismenn stjórnar-
innar, að bregða þeim um eigingjarnar eða
óhreinar hvatir, eða að þeir filgi stjórninni
móti sannfæring sinni, þegar þeir eigi hafa
sínt augljós og órœk merki þessa. En ef
þeir gæta vel að, þá er hælt við þeir verði
aðjáta, að sumpart hafi einstakir þeirra gefið
nokkra átillu til þessa með því að breita