Göngu-Hrólfur - 26.04.1873, Blaðsíða 1

K'ontór „G-Hr.s“.
er í hdsi hr. Sigf.J
Eimundss. (’pró-f
fastshdsinn’) og/
er opinu kl. 4 — 1
6^/a e. m. 1
(íÖ\(í l-IIIt 01 Jlt
[Börgun fyrir aug-
1 ísi nga r o. þ h.
er 4 sk. flrir smá-
letrslínu e?)a vií)—
líka rtlm.
Laugardag,
26. apríl. 1873.
i<Par, sem við ekkert er að stríða,
er ekki sigxir neinn að fá».
Firsta ár.
M 10.
Reikjavík, 26. apríl 1873.
liandshöfðing'ia-lineikslið.
(APRÍLS-HLADP OG KÓNGS-FÆÐINGARDAGR).
„Ómögolegt er, aíi hneikslanir komi ekki —
en vei þeim, frá hverjom þær koma“!
Hvafean er landshiifbingja-hoeikslih komiþ? — Svar:
frá stjdrninni. — Sönnnu: hefíii stjáruin ekki skrúfah
uppá okkr þessnra landshöfbinga, þá — Ja, þá hefþi
hér ekkeit landshöfbingja-hneiksli komií). En nú er þab
6keb. Gamlir og nngir rúfn-veifandi embættis-lúþrarar,
þessi in diggu dírin, heuda „þénnstusamlega" á lofti
hvern þaun bráka, er framgeugr af iunar hneiksluíu
tignar munni útiflr þá, er hueikslnninni hafa valdií);
allir oddborgarar bæarins ern orbnir spönn lengri milli
nefs og hökn af „réttferþogri fornndran", og fregniu
nm þetta flígr einsog eldr í siuu útum allar sveitir
Hsí skildi „Göngn-Hrúlfr" þá þegja? Hví skildi hann
ekki sebja forvitni manna og segja frúttiruar á bæun-
nm þarsem hann kemr, rútt einsog hver annar gestr og
gangandi?
Ef þú altso, iesari gúbr, skildir segja sem so:
„Komdu sæll og velkominn! Hvab er nú aí> frútta,
„Hrúlfr“ minn?“ — þá mundi „Góngu-Hrúlfr" svara:
„Ég man nú ekki annab, sem er tíbræddara, en nro
landshöfbingja-hneikslib". Og ef þú vilt heira meira af
því satt og rútt hermt, þá skal úg nú segja þúr frá
því, lesari gúbr, í gáskalausri alvöru. — 1. apríl hljúp
inn níi landshöfbingi af stokkunnm, sem stjúrnin heflr
verib ab timbra saman í hvíta bróflnu uppá Arnarhúli,
gamla tukthúsinu — sem sagt: inn níi landshöfbingi
hljúp apríl inn í íslands stjúrn og þútti flestnm hann
þar fagnabarlaus kumpán, bæbi sakir þess, ab menn
una illa landshölbingjadæmino, einsog þab er í alla
stabi undirkomib, og bætir þaí> eigi til, er þab varb
skipab so úvinsælum og illa þokkubnm manni sem
Hilmar Finsen vitanlega er — meí) rúttn eba röngu,
þab Remr ekki húr vib frúttasögn vora!
Árla morgnns þennan dag, er flrsto menn komn á
fætr, sást svart (dökkblátt) flagg á flaggstöng landshöfb-
iugja inni mikln og dírn; var þar á letr ritib og stúbu
6tafirnir á höffei: „N i b r m e b 1 a n d s h ö f í> i n g j-
a n n !“ Plakötom var þá og upp slegib víbsvegar um
bæinn meb sömu áskrift og eins frá gengib. En þafc
væri nú skárri landshöfbinginn, sem ekki hefbi nokkra
sporsnata; enda varb þegar einn r^borgari4 bæarins,
1) Jietta „>-borgari“, sem vúr flrir stuttleika sakir
brúkum húr og mnnum oftar brúka eftirleibis, þíbir
náttúrlega e k k i „odd-borgari“ heldr eitthvab stærra
— 73. —
Siemseu kaupmabr, til þoss ab þjúta til og draga nibr
hueikslnnar-öaggib'. Eigi bar heldr mikib á fögnubi
landsmanna eba bæarbúa iflr þessari níu embættisskip-
un og af öllum höfbingjnm, höfbingjaleisnm og höfb-
ingjasleikjnm sem „abalinn dingla aftanvib„ húr í bæn-
um, urbu e i u i r t v e i r, nl Dr. HJaltalín og prent-
smibjnstjúri Einar þúrbarson, til, ab ganga fyrir inn
aprfl-hlaopandi landshöfbingja og úska honum heiilom
og hamingju. Einsog lóg gera ráb flrir var hneikslnn-
ar-flaggib sent á lögreglustofu bæarins og vaktarinn
flrirkallabr og spnrbr um, hvort hann hofbi orbib var
vib þá, er festu flaggib npp, og neitti hann því. Fúll
so þab mál nibr ab öilu nema í nmræbnm manna.
Iun 8. apríl á fæbingardag konungsins voru sam-
sæti haidin á þrem stöbum húr í bænum: Eitt búldu
skúlapiltar sem vanter; aunab húldu stúdentar ogeldrl
stúdúrabir menn og nokkrir borgarar úr túmthúsmauna
og ibnabarmaunaflokki; ib þribja húldu embættismenn,
höfbingjar og ímsir borgarar. þetta borgara-
samsæti stúb á sjúkrahúsiuu og voru þar 31 karlmabr
og konur; var þar etib og drukkib og dansab nppá
síbkastib, er menn túkn ölvabir ab verba. |>ar var
mælt flrir skál konnngs (þab gerbi kansollír. A. Thor-
steinson); etazráb Th. Júnasseu mælti fyrir skál ráb-
herrans (Kleins?), er hann ímist nefndi landsherra (—
þab mnn okki vera crimen læsæ eba drottinsbrot
ab nefna hann so? —). Li.ndshöfbioginn virtist hafa
tekib skálina til sín; ab minsta kosti svarabi hann
henni flrir hönd þessa rábherra og mælti flrir skál
landshöfbingjadæmisins Islauds „af heilum
hng“. Imsar vorn þar fleiri skálar drukknar; en þó
mælti enginu flrir skál landshöfbingja. — I lærba skúl-
annm var máltíbar-samsæti og raubvinsdrikkja á eftír,
því piltar eru nú allir ab kalla gengnir í ib nístofnaba
„bindindisfúlag". Voru þar í bobi fjúrir eldri prestlingar
og tveir prestlingar af prestaskúlannm, og so náttúrlega
kennararnir. Rektor og tveir af kennnrunum voru þó
flrst á >- borgara-samsætinu og komn flrst síbar upp-
eftir; en umsjúnarmabr skúlans Jún Arnason og kenn-
ararnir, er vib vorn, skildu umsjún hafa i fjarveru rekt-
ots meb því, ab alt færi vel fram. LaDdshöfbingi mat
>-borgarana meir en skúlann ogþá eigi bobib; bisknp
eba meira, en eiufaldr borgari, sosem „stúrborgari" eba
þvinmlíkt.
1) Mikib báglega má iandsh. vera staddr, ab bann
skuli þnrfa ab vera undir verndarvængjum Siemsens;
en Siemsen skortir þá heldr eigi brjústgæbin, tilab
skjúta skjúli iflr hann.
— 74.—