Göngu-Hrólfur - 14.07.1873, Side 1

K od t ár { hrifci Sig-
fÚ9ar Eimundss.
(’prúfástshúsinn’)
opinn kl. 4—6
e. m.
-HROLFR.
Horgnri fyrir *ng-
I Ííi nga r o þ h
er * sk. ðrir siuí-
letrslíno eba vil-
lika rúm.
Árgangrinn (48 nr.) kostar 1 rd ; missirið (24 nr.) 3$; ársfjórðungrinn (12 nr.) 24/3. Fæst pantaðr á öllum póststöðvum.
Mánudag,
14. júll. 1873.
»Þar, sem við ekkert er að stríða,
er ekki sic/ur neinn að fá«.
I. ar, II. arsljórðungr,
JV* 13.—14.
Sakir pappírsleisis verðr þessi
annar ársfjórðungr i öðru formi, en
inn firsti var; en letrmergð verðr lík.
TIL KAUPENDA .G.-Hll.s.»
pegar ég í »etr birjabi „Gr>ngu-Hrólf“, hafbi
(Sg gjúrt samning vib prentsmif jnna um prent-
un hans, og eftir þeim samniugi bjúst ég vií
ab geta verib búinn ab enda missiri hans meb
birjun jnlí-mánabar. pegar flrir flrstn púst-
skipsknmn var blabiíi orbib dálitib i eftir tím-
anum ab koma lít, en þó eigi nieir en so. ab
vel var hægt ab vinna þab upp. Kom þab til
af skorti rí pappír; þv( pappír var þá ekki fá-
anlegr í blabib hér þú hafbi úg ( hng ab reina
ab koroa blabinn út í taika tíb. og vinna upp
þab, er blabib var nrbib i eftir timanum. £n
þetta var alt bigt i þeirri von, ab þab, sem úg
hafbi samib um prentnu i blabinu, vieri samib
vib so ærlega menn, ab þeir húldi orb sin En
því varekki ab heilsa Stiftsiflrvóldiu liafa látib
prentsmibju landsins svíkja saroning siun vib
niig. — saroning, sem var skriflegr og nndir-
skrifabr af bábnm pórtnm. þvi verb ég nú ab
borga ( peningum firirfram hvert nr af
blabinn, sero út kemr, bæbi pappir, setning og
prentou. þetta er már ofvaxib ab legsja lít
meban eg fæ lítib sem ekkert inn flrir blabib.
Ég verb því ab bibja kanpendr ab taka ekki
hart i múr meb útkomu blabsins meban e'g er
ab enda út þetta missiri, og skora eg á þá,
ab borga þab sem allraflrst; þvi abeins meb
því móti, ab þeir greibi mér dú sem skjótast
og skilvíslegast andvirbib, get ég látib blabib
halda stanslanst áfrara. þegar missirib er
á euda, verb úg ab seinja af níu vib prentsmibj-
una og skal ég þá sjá so um, ab fastlegar verbi
búib um hnútana. Ég skal og geta þess, ab ég
beð gjórt betri rábstófnn, en verib heflr, om út-
sending blabsins, sem heflr gengib mjóg éreglu-
lega i Bumar sveitir.
J. ól., ritslj. vG.-Hr.s."
INN. FRJÁLSI ^ÓÐFHNDR ÍSLEND-
INGA AÐ ÖXARÁ1.
26.-29. júni 1873.
.Meiri hlutinn á alþingi 1871 hlaut
að finna til þess, hverja þíðing og á-
hrif það gat haft, að inn alræmdi minni
hluti á þinginu þá reindi að veikja þíð-
ing meira hiutans og skerða traust og
1> þetta er þab nafn, sem fundriuu gaf aér (
finu hljóbi meb atkvjebagreibsln.
-7 97. —
liltrú konungsins til þingsins með þvi,
að bera fram í álitsskjalinu til konungs
þau vilanlegu og belberu ósannindi, að
meiri hlutinn færi eigi því fram, er
samkvæmt væri vilja alþíðu á íslandi.
Meiri hlutinn var því tilneiddr, að hrinda
af sér því ámæli' með einhverju móli.
Að vísu var það margt, áðr og síðan,
er vottaði, að alþjóðarvilji íslands og
meiri hluti alþingis gekk í eina og sömu
stefnu. En þó þótti meirahl. þörf á, að
að sína skírlega eitt skifti, hver að væri
alþjóðarviljí hér á landi í stjórnarmál-
inu. l’að mun því hafa verið eftir sam-
ráði við helstu samfiokksmenn sína, að
þingmaðr Reikvíkinga skrifaði (í vetr?)
öllutn þingmönnum, og skoraði á þá
um, að efna til almennra kosninga til
Þjóðfundar á þingvelli, þannig að tveir
fulltrúar yrði kjörnir úr kjördæmi hverju.
Var so gjört um land alt (nema í Vestm.
eium aðeins kosinn 1), og fundardagr
ákveðinn 26. júní sem leið. Mættu þar
þá fundarmenn 36 að tölu (Úr ísaf].-
sislu kom enginn, og úrBarðastr. Húnav.
og N.-þingeiarsíslum kom aðeins ann-
ar fulltrúinn úrhverju þeirra kjördænla-).
Þareð fundrinn ákvað, að gefa úr fund-
arliðindi og lét jafnframt ( Ijósi, að æski-
legt væri, að blöðin eigi segðu nákvœmar
fréttir af fundinum, tilað spilla eigi firir
sölu fundartiðindanna, þá viljum vér að
voru leiti verða við þessum tilmælum
fundarins, einsog vér teljum sjálfsagt,
að forseti fundarins (ritstjóri «Þjóðólfs»)
muni gera þá ið sama að sínu leiti.
Þóað þá broddborgara- (alias : stór-
brodda-)blaðið hafi eigi þá velhæfis-
titfinning («takt»), að gera ið sama, þá
er sú eina bótin, að fáir munu lesa
blaðgrei það, enda mun það eigi (ef
það verðr sjálfu sér líkt) herma so rétt
frá, að það geri fundartíðindin ( neinu
óþarfari.
Að so mæltu skulum vér segja fátt
eina frá fundinum, rélt til að seðja for-
vitni lesaranna, án þess vér gjörum
— 98. —
það so ítarlega að það veikiáhug manna
eftir fundártiðindunnm. [Framh.].
TIL Þjodfundarmanna
að Öxará 1873.
[Yísur þessar voru orktar ab áskornn nokk-
mra ntanrondarmanna, stúdenta og kaiid>data.
er ætlnbn ab singja þær, er fnndr værf
s e 11 r. — Eri ib megna óvebr ab morgni þea*
26. olli því, ab so gat eigi orbib. — þab er því
eigi skildsins sók, ab þessar tækifærisvísur sjátt
flrst soDa i eftir altsaman, alveg post festum.j
L a g sem vib „Ia!endinga-hvöt“.
1.
íslands kjörnu óska-synir,
yðnr glaðir heilsum vér.
||: Frelsis þjóðar vorrar vinir,
velkomnir þér séuð hér :||
Þessi staður þjóðum kunnur
þetla lætur margtekið, —
þetta syngur þjóðar-munnur,
þetta kveður bergið við.
Þetta syngur þjóðar-munnur,
||: þetta :|| kveður bergið viö.
2.
Hugsið eftir, hvar þið standið,
helgum feðra moldum á.
||: Yður skyldu leggur landið
Ijúfa’ og stóra herðar á. :||
Fræga minning frjálsra áa
flekk ef nokkurn leggið á,
blikna mundi bergið gráa,
blóði gréti jörðin þá — •
blikna mundi bergið gráa,
||: blóði :|| gréti jörðin þá.
3.
Heilar starfi hendur allar
hólma vors að efia gagn.
||: Nú, er tímans nauðsyn kallar,
nota verður hver sitt magn. :|[
Skiljið nú, hvað skyldan býður,
skyldan bæði Ijúf og strlö!
Þá mun einnig landsins lýður
lifað geta sælli tíð —
Þá mun einnig landsins lýður
||: lifað :|| geta sælli tiðl
Jón Ólafsson.
— 99.—