Útsynningur - 01.12.1876, Qupperneq 1

|Hann er svartur, svipillur, | Tieykjavik 1. desbr. |________________________________________samt er partur heiðríkur. Hreggv.
Jíjóðin og í»ingið, 3.
Yér viljum einnig minnast lítið eitt á frumvörp
þau, er stjórnin leggur fyrir þingið. Eins og kunnugt
er koma slík frumvörp aldrei fyr en rétt áður en þing
byrjar, eru frumvörp þau því alveg ókunnug þjóð-
inni. Vér hyggjum því, ef svo mætti vera, að það væri
hentugra að frumvörp þessi kæmi t. d. með seinustu
gufuskipsferð að haustinu til, áður en þingið kæmisam-
an sumarið eptir, þannig að bæði þingmenn og alþýða
í sameiningu fengi færi á að kynna sér þau, og sjá
það allir, að þá væru menn miklu betur undirbúnir
livað gjöra skyldi. þ>að er sjálfsagt, að fulltrúum þings-
ins á að vera trúandi fyrir, að taka hið snjallasta ráð,
en auðvitað er, að þeim væri þó miklu hægra, þegar
þeir gætu vitað vilja kjósenda sinna, og komið þannig
1 veg fyrir vissa óánægju hjá þjóðinni, eins og t. d.
liér heíir átt sér stað með launalögin. J>að er engan
veginn vor meining með öllu því er vér að framan
höfurn sagt um þingið, að vekja neina óvild eða mis-
traust þjóðarinnar á þinginu, það er langt um fremur
meiningin, að þingið, sem löggjafarþing framvegis, geti
komist í það horf, að geta unnið virðingu og hylli
þjóðarinnar. En menn verða vel að skilja það, að að-
gjörðir þingsins standa undir dómi þjóðarinnar yfir
höfuð að tala. [>að væri næsta undarlegt ef hún vildi
leiða slíkt fram hjá sér, og ræða hvorki um það lof
eður last. Oss fyndist slíkt ljós vottur um áhugaleysi
og deyfð þjóðarinnar, því það er nú einmitt þingið,
sem þjóðin setur allt sitt traust til. Nú verður ekki
með sanni sagt, að pólitíkin sé það málefni, sem hverj-
um einstökum og alþýðunni í heild sinni ekki komi
við. Eins og vér höfum áður tekið fram, er það í
það minnsta skylda hvers kjósanda, bæði að vita hvað
gjörzt hefir á þinginu, og nákvæmlega að taka eptir, hvað
hver einstakur þingmaður hefir lagt til málanna. þar á
byggja rnenn hvernig þingmenn sínir hafa reynzt, og
vér megum fullyrða, að það er eitt af því sem menn
vantar, að menn lesa ekki nógu ýtarlega þingtíðindin,
eða þá alls ekki. það er reyndar sagt, og það kann
satt að vera, að slíkt er enginn skemtilestur, en hvað
um það, hjá slíkum lestri geta menn ekki komizt,
ef menn vilja nokkuð vita út eða inn livað gjöra skal
og gjörzt hefir. J>að er því beinlínis skylda hvers eins
nianns, sem nokkuð þarf að taka þátt í undirbúningi
til þingsins, að lesa meir eða minna þingtíðindin. það
er víst, að Alþingistíðindin breiðast allt of lítið út. Yér
25
þekkjum það, að alþýðan er ekki nijög mikið gefin
fyrir það að kaupa bækur. J>ingtíðindin kosta reynd-
ar ekki nema rúmar tvær krónur, en hér er aðgætandi
eins og allir vita, að Alþ.tíð. eru gefin út á landsins
kostnað, og verða víst nógu dýr þegar öllu er á botn-
inn hvolft; oss finnst því að þjóðin hefði fulla heimild
á að fá þingtíðindin gefins ef svo mætti að orði kom-
ast, að það geti heitið nokkur gjöf, því að með þessu
fyrirkomulagi sem nú er, séu þau seld, má segja að
landsmenn borgi þau tvívegis, í það minnsta væri það
betra, og langtum betra, en að láta þau jafnvel fúna
niður og það þúsundum saman uppi á kirkjuloptinu
þar sem þau nú eru geymd, og þar sem ekkert rúm
er fyrir þau, og verður jafnvel að kosta peningum ti^
að annast þau og raða þeim niður. J>ó menn nú vildu
segja, að þingtíðindin væru eklci lesin að heldur, þá
eru þau eins vel komin á meðal þjóðarinnar eins og
að liggja í bunka þar sem þau nú eru geymd; og það
er þó víst, að einhver mundi kynna sér þau, ef þeim
væri útbýtt á meðal landsmanna.
Sumum kann nú að virðast, að vér höfum verið
þinginu nokkuð nærgöngulir, en það er engan veginn
gjört til þess að rýra þess virðingu, en hitt er satt, að
mörgum mun hafa þótt aðgjörðir þess miður heppileg-
ar í sumu á liinu fyrsta löggjafarþingi, þegar menn
einmitt vonuðu eptir, að það mundi taka til óspilltra
málanna. |>að er ekki hentugt fyrir oss, eins og hér
ástendur, að láta vor mestáríðandi og alvarlegu málefni
„bíða morguns“. Einkum hefir mörgum sýnzt þetta
hálf undarlegt, þar sem þingið í allri vorri 30 árabar-
áttu, hefir vissulega sýnt hina beztu framgöngu í þeim
tveimur aðalmálum vorum, fjárliags- og stjórnarbótar-
málunum, þrátt fyrir það ofurefli frá stjórninni, er það
hefir átt við að berjast.
Björninn er nú eklci nema liálfunninn enn þá,
vér ætlum nú ekki að sinni að taka fram þær mein-
lokur, sem mönnum finnast á Stjórnarskránni, enda
hefir góður maður gjört það betur en vér höfum verið
færir um. Yér meinum hina ágætu grein í Norðlingi
4 og 5. J>ar er slíkt allt vel og nákvæmlega tekið
fram, og ætti hver maður að lesa þá grein, sem nokk-
uð þarf eða vill hugsa um málefni vor. Oss ríður ef
til vill aldrei meir en nú á, að halda flokki vorum sam-
an og um fram allt, að nota vora beztu menn, þá sem
vilja draga fram rétt þjóðarinnar. Menn leitast við,
sem eðlilegt er, að gjöra hverri einstakann mann, sem
26