Suðri - 07.05.1884, Blaðsíða 3

45
yfirstigið alla mótstöðu og kváðust
peir mundu leita atkvæðis þjóðarinn-
ar, er liðið væri heim komið. Nii
voru herforingjanum send orð oghrást
hann skjótt við og kom þangað til
pess að taka hollustu-eiða af Merv-húum.
En rétt um sama leyti kom liðið að
sunnan og vildi ekkert heyra um holl-
ustu-eiða talað. Settist pað þegar um
horgina, því Rússar höfðu sezt þar að.
Ií ússar voru nú komnir í illa klípu;
þeir reyndu til að brjótast út úr borg-
inni en það mistókst. Hefði þá verið
úti um þá ef eigi hefði lið komið að
norðan þeim til hjálpar. Málalokin
urðu þau, að þeir kúguðu Merv-búa,
með mestu grimmd og neyddu þá til
að sverja keisaranum hollustu, en það
var allt annað en af íúsum vilja gert
Er þetta lítið dæmi þess, hvernig
Eússar auka landeign sína þar eystra.
Úr hrjefi írá Kaupmaimaliölii 'v*
1884. Ljótt er eitt með öðru að sjá
skröksemi «J>jóðólfs» viðvíkjandi Is-
lendingafélagi og Tryggva. Svona er
málið vaxið: Flokkur einn hefurvald-
ið óeyrðum í félaginu. Finnur Jóns-
son var einn forsprakkanna og á ein-
um fundi stakk hann upp á að setja
stjórnina af. Uppástungunni var tek-
ið með lófaklappi af öðrum flokknum
en áköfum móthárum af hinum. Ekki
var gengið til atkvæða. J>eir Finnur
fóru út og náðu með sér nokkrum af
hókum félagsins og settu nýjan fund
annarstaðar; þóttust þeir hafa afsett
stjórnina með lófaklappinu og völdu
nýja stjórn. Hinir (Tryggvi og þeir
sem honum fylgdu) héldu náttúrlega
áfram félaginu og voru 52 á fundi
næst — sézt á því, hvort félagið dó
þó þeir Finnur færu. Annari bókinni
hefur Finnur skilað fyrir sáttanefnd,
en mál er fyrir «Hof- og staðsréttin-
um» um hina bókina, sem þeir vildu
ekki sleppa. J>eir kalla sig enn ís-
lendingafélag og eru þau félög þá tvö.
Tryggvi er eim forseti þess félags,
sem hann hefur stjórnað hingað til
og hélt félagið honum veizlu í gær-
kvöldi til að þakka honum aðgerðir
lians, en í liinu félaginu hefur hann
aldrei verið. Menn segja Jón Jakobs-
son sé formaður þess og meðstjórar
Emil Schov og einhver Arenz.
Ilafnar-deildin.
Kaupmannahafnar-deild Bókmennta-
félagsins mun hafa goldið fyrirfram
ritlaun að uppliæð 1732 krónur. |>essi
uppliæð mun vera borguð á árunum
1872—1883 til forseta Hafnardeildar-
innar og annara félaga í Kaupmanna-
höin, en enginn stafur hefur enn sést
á prenti fyrir peningana. — Prentari
einn hér í bænum, sem fekk ávísun
fyrir prentunarkostnað lijá Reykjavík-
ur deildinni upp á Hafnardeildina, hef-
ur sagt oss að Hafnardeildin haíi neitaé
að horga ávísunina. J>ó sagði féhyrðir
Hafnardeildarinnar á Bókmenntafélags-
fundi hér í fyrra vor, að það skyldi
aldrei koma fyrir að Hafnardeildin
neitaði að horga ávísun frá Eeykjavík-
urdeildinni.
í 7. tölublaði «I>jóðólfs» þ. á., fer
hreppsnefndaroddviti Strandarhrepps
mörgum orðum um úrslit fiskiveiða-
fundarhaldsins, er fram fór að Narfa-
koti (ekki Njarðvík) 29. janúar þ. á.
Sveigir hann þar ýmsum meiðyrðum
að ýmsum íbúum Eosmhvalanesshrepps;
vér viljum ekki rekja upp alla hans
löngu rollu, því sumt er ekki svara-
vert, vér viljum að eins, eptir því sem
oss er kunnugt, skýra mönnum frá
ýmsu, er oddvitanum hefur að likind-
um gleymst að geta, svo sem því, er
hann sjálfan snertir, þó fullkominn og
gallalausan álíti sig. Fyrst kemur
hann fram með Hríshólavörðu (ekki
Kolbeinsstaðavörðu) og miðar hana við
Útskála, og hefur hann með því teldð
strik að sjá á Snæfellsjökul, liversu
langt hann þá hefur öslað vestur djúp-
ið er oss ei kurinugt, en við næsta orð
í grein sinni er hann búinn að taka
strikið «Hamarin fastan», sér er núhver
stórfisksfartin. Að sýslunefndarmaður
Eosmhvalanesshreppshafiölsað um allan
hreppinn eru ósannindi, því hann átti
engan sérstakari þátt í undirbúnings-
fundarhaldi hreppsbúa, það var almennt
samkomulag þeirra að tala sig niður
á fyrirkomulagi, er bjargað gæti hrepps-
buum frá áleitni Strandarhreppsbúa
með að koma á nokkrum takmörkum
við fiskiveiðar Garðmanna. Garðmönn-
um fannst slíkt óviðkomandi Strandar-
lir.eppshúum og reglulegur slettureku-
skapur að skipta sér nokkurn hlut af
þeirra atvinnu fyrir þeirra eigin landi
og létu á fundinum í Ijósi, að þeir
vildu óska að sjóróðramenn Strandar-
hrepps kæmu hér sem sjaldnast, því þeir
væru engir föðurhetringar annara að-
komumanna í misjöfnum atferlum á
sjónum hér. |>á tekur hann fram, að
þá sýslumaðurinn kom á héraðsfund-
inn hafi hann fyrst haft nóg að starfa
að athuga kjörskrána, sem hreppstjór-
inn í Rosmhvalanesshreppi hafi haft
með ‘ sér að færa, og strika út af
henni marga, er ekki hafi átt atkvæð-
isrétt á fundinum; «smátt er það sem
tungan finnur ekki». Yér höfun heyrt
að hreppstjórinn hafi bent sýslumann-
inum á þá Kirkjubólshverfismenn, er
hann hafi sett á skrána, því hann hafi
álitið að þeir ættu kosningarrétt á
fundinum, þar þeir séu árið um kring
innan Skaga, og stunduðu þar allan
sinn sjáfaratvinnuveg; vér erum hrepp-
stjóranum samdóma í því að það sé
rétt álitið, því í fiskiveiðalögunum frá
14. des. 1877 2. gr. stendur: «Og eiga
atkvæðisrétt á þeim fundi allir menn
í héraðinu, er samþykktin nær yfir».
J>að stendur ekki búsettur 1 héraðinu,
einungis: eru í héraðinu; nú eru
Kirkjubólshverfismenn í héraðinu við
þennan sinn eina aðalársatvinnuveg,
því getur verið spursmál um, hvað á-
hrærir þessa menn, hvort sýslumaður-
inn hafi gert rétt í að vísa þeim frá
kosningu. J>essi glósa hygejum vér að
sé komin frá oddvitanum af þeirri á-
stæðu, að hann varð eptir þrjú á-
hlaup að láta undan hreppstjóranum
í Rosmhvalaneshreppi með að koma
nýja lækninum að kosniugu, og hafði
þó oddvitinn sína löghók opna fyrir
sér á borðinu, hann hefur máske
þurft að setja upp tvenn gleraugu. eins
og bóndinn forðum, á Hjalla, og samt
sá hann ekki. Oddvitinn hefur gleymt
að geta þeirrar upphefðar, er hann varð
fyrir á umræddum fundi, scm sé að
komast svo hátt upp yfir fundarstjór-
ann að hafa hann íyrir skrifara siim,
þá hann var að tína saman ýmsa fugla
er eptir áttu að hafa orðið í lians lireppi
að komast á skrána, og varði fundar-
stjóri nokkrum tíma til að hnoða þeim
aptan á skrána, því nóg har að frá
oddvitanum, en pappírinn var óríflega
tillagður. J>ví næst kemur oddvitinn
fram með þær smánarlegu samlíkingar
um sýslunefndarin. Eosmhvalanesshr.)
er liann líkir honum saman við hræ-
fugla og húsdýr, er lói afkvæm-
um sínum. En hversu skynsamlega
fórst oddvitanum þegar honum um
árið tókst að blinda svo augun á
kunningjanum að fá hann til að leyfa
sér að taka viðbót úr félagseigninni í
Jarnes Fovvn og liversu heiðarlega
hann muni hafa svarað umkvörtun-
um H., það mun kunnugt P. En þá
seldar voru leifar af því félagstimbri
uppálagði P., er var umsjónarmaður fé-
lagsmanninsH., hreppstjóranum í Rosm-
hvalanesshr. að halda opinbert uppboð
á því burtflutta timbri, er oddvitinn
hafði heim til sín fært; kallaði þá
hreppstjórinn upp að gera hoð í timb-
ur er flutt væri heim að Landakoti af
oddvitanum þar (vér sem heyrðum á
þetta tal gátum vorkennt kunningjan-
um engu síður en oddvitinn þykist hafa
getað vorkennt þeim vesalingum, er