Suðri - 22.11.1884, Blaðsíða 3

115
1879 slæm vertíð.
1880 ágæt vcrfið.
1881 léleg vertíð.
1882 slæm vertíð.
1883 mjög léleg vertíð.
1884 mjög léleg vertíð.
1874 -1884: 1 vertíð ágæt, 3 góðar,
6 slæmar, 1 afleit.
Skiiggamyndir.
l>eir herra porlákur 0. Johnson
bæjar fulltl'úi og kaupmaður og Sig-
fús Eymundarson ljósmyndari hafa
nokkur undanfarin laugardags- og
sunnudagskvöld sýnt skuggamyndir í
salskompu í endanum á húsi porláks
kaupmanns. Er mælt, að svo se ráð
fyrir gert, að halda áfram pessum
skuggamyndasýningum fram eptir
vetrinum. J>að er svo sem enginn
öfundsverður af peirri skemmtun, að
sjá pessar skuggamyndir, pví par er
sárlítil uppbygging og fróðleikur í og
skemmtunin er helzt í pví fólgin, að
myndir eru sýndar, sem eiga að vera
hlægilegar, en eru langtum fremur
grátlega fátæklegar. En hitt er pað,
að varla getur nokkur maður varið
sínum 50 aurum ver en með pví, að
troða sðr inn í J>orlákshúsend-
ann, í salskompuna, og vegna fátækl-
inganna og pessara 50 aura ritum ver
pessar línur.
p>að er óhætt að fullyrða, að mik-
ið efamál er, hvort nokkurntíma hafi
verið svo ískyggilegt útlit með hjarg-
ræði hér í Reykjavík sem nú. |>eir
skipta miklu fremur hundruðum en
tugum, sem ekki vita hvað peir eiga
að hafa til næsta máls, og ef fiskileys-
inu heldur áfram, pá er hér fyrirsjáan-
legt fár. I fiskileysisárunum fjölgar
fátæklingum hér tugum saman, og par
við bætist, að tjölda margar fjölskyld-
ur flytja hingað á ári hverju, sem
ætla að freista lukkunnar 1 höfuðstaðn-
um, en hafa við lítið annað að styðj-
ast en lukkuna og ókominn afla; en
hvorttveggja reynist harla stopult. |>ess
vegna er skipbrotið hér svo hræðilega
stórkostlegt, ef ekki fiskast ár eptir ár.
J>egar svona stendur á, pá má
með sanni segja, að tíminn sé illa val-
inn til að græða fé á skemmtunarfýsn
manna og séu nú skemmtanirnar svo
úr garði gerðar, að engin von sé til
að aðrir sæki pær en peir, sem sökum
skorts á menntun geta ekki séð, hve
pær eru lítilsverðar, pá er ástæða til
að tala um, að hér sé «spekúlerað» í
hinum fáu skildingum aumingjanna,
sem peir pó purfa svo mjög við nú
sem stendur, til að treyna lífið í sér
og sínum.
J>að er hæði furðanlegt og at-
hugavert, að bœjarfulltrúi skuli
finna hjá sér hvöt til að nurla saman
50 aurum á pennan hátt og á pessuin
tímum, par sem hæjarfulltrúunum á
pó að vera kunnugast um ástand hæj-
arins, peim á að liggja pyngst á hjarta
velferð hans og peim er engu síður á
hendur falin umhyggja með smælingj-
unum en með peim, sem svo eru á
vegi staddir, að peim má standa á
sama livað um 50 aura verður.
Ritstjörinn.
Vegurinn yfir Kópnvogsliáls.
Eins og flestum er kunnugt, liefur
vegurinn milli Reykjavíkur og Hafnar-
fjarðar, verið bættur að miklum mun
hin síðustu 10 ár. Fyrst var vegur
lagður yfirum Hafnafjarðar hraunið og
mun óliætt að segja að ágætismaður-
inn verzlunarstjóri Chr. Zimsen ásamt
fleiri Hafnfirðingum átti mestan pátt
í pví; vegur er lagður yfirum Arnar-
nesmýrina og er sá vegur vel af hendi
leystur, og brú komin á Kópavogslæk-
inn nú í haust. Yfirum Kópavogsháls-
inn suunanvert var og lagður vegur
fyrir 3 árum og í fyrra var vegur
lagður norðanvert í hálsinum og háls-
inn lítið eitt ruddur efst. J>að er
pessi vegagjörð yfir Kópavogshálsinn,
sem eg vildi minnast á. J>essi vega-
gjörð er pannig af hendi leyst, að
hver og einn verður að álíta peim
peningum, sem til hennar hafa verið
varið, fleygt í sjóinn og peir, sem petta
verlc hafa unnið eða staðið fyrir pví,
ættu að fyrirverða sig fyrir að láta
slíkt sjást eptir sig; er pað ekkiliörmu-
legt að vita til pess, að menn nú heldur
krækja langar leiðir gamla vonda veg-
inn en fara nýlagða veginn. Yegurinn
sunnan í hálsinum er sannkölluð
handaskömm; til pess að sneyða hjá
stórum steinum, er hann allur í lilvkkj-
um og enginn ræsir hvorugu megin
svo nú er hann víðast hvar orðinn
bezti farvegur vatnsins; vegurinn neð-
an í hálsinum er sama handaskömmin;
par er borin saman tóm inold og
mýrarleðja, svo ómögulegt er að kom-
ast um veginn í bleytu og enn verra
í frosti; par sem farið er upp úr Foss-
vogi er tveggja eða priggja faðma
spotti skilinn eptir, sem er ófarandi.
Hinn bezti ofaníburður er hér við
héndina hæði efst á hálsinum og neðst
p. e. í Fossvogi. Til hvers er að vera
að lirúga pessari mold og bleytu sam-
an og bera ekkert annað ofan í veg-
inn? Yæri ekki nær að taka fyrir
lítinn kafla 1 einu og gjöra hann góð-
an. J>að var langtum betra að fara
yfir mýrina uppá 1 Ébii n að norðan-
verðu áður nokkur vegur var lagður.
Er petta ekki ópolandi að verja pen-
ingum til slíks verks? Eg skal ekki
nefna, hversu stefnan er afleit. J>að
er sannarlega ekkert gaman í lífsnauð-
syn að purfa að krækja gamla vonda
veginn í náttmyrkri en geta eigi farið
nýlagöan veg vegna ól'ærðar vegar-
ins. Hver ber ábyrgðina á slíkuux
vegagjörðum, ef vegagjörð skyldi kalla,
eða er ekkert eptirlit haft með slíku
verki?
Rvík. 19/i,84.
J. Jönassen Dr.
Vinuriim og fjimdmaðuriim
eptir Jwan Turgeniew.
Maður nokkur var dæmdur í æfi-
langt fangelsi. Hann strauk úr fang-
elsinu og ílúði burt. Lögregluliðið
veitti lionum strax eptirför og var rétt
að segja húið að ná honum, en liann
tók á rás í dauðans ofboði og komst
úr greipum pess.
Allt í einu kom hann á árbakka;
áin var bæði lítil og mjó, en alldjúp
og liann var ekki syndur.
Yfirum ána lá fúið borð. Flótta-
maðurinn steig strax öðrum fæti upp
á borðið — en pá bittist einmitt
svo á, að bezti vinur lians og versti
fjandmaður lians voru par staddir.
Fjandmaðurinn krosslagði hendur
sínar og talaði ekki orð. En vinur
hans kallaði upp: «Guð hjálpi pér,
maður, hvað ertu að gera, hvað hugs-
arðu, óvitinn pinn, — sérðu ekki að
borðið er grautfúið? J>að brotnarund-
ir pér og pá ertu dauðans matur?»
«En pað er ekki hægt að komastyfirum
annarstaðar . . . . og leitarmennirnir
. . . lieyrirðu til peirra!» stundi auni-
ingja maðurinn upp úr sér og steig
aptur upp á borðið.
«Eg leyíi pað ekki — nei, eg get
ekki horft á pig fleygja pér í dauðans
greipar!» kallaði vinurinn upp og preif
horðið hurt undan fótum flóttamanns-
ins. Hann datt ofan í ána og drukkn-
aði.
Fjandmaðurinn liló og gekk brott,
en vinurinn settist niður á árbakkanum
og grét beisklega vininn sinn, sern
fórst svo hraparlega. Honum datt
ekki eitt augnahlik í hug, að liann
kynni að hafa verið valdur að slysinu.
«Hann vildi ekki hlýða mér» sagði
hann í hálfum hljóðum sárhryggur.
Og svo bætti hann við:
«Annars hefði hann nú reyndar
orðið að sitja alla æfi í liræðilegu
fangelsi; nú er liann leystur frá öllum
raunum og nú líður honurn vel —
J>etta hafa verið forlög hans. — En