Fjallkonan - 22.01.1898, Blaðsíða 2

10
FJALLKONAN.
XV 3.
þeim hefir ráðgjafanum að yísu
hugsast að bera upp, en álitið ó-
hugsandi, að þau fyndu náð fyrir
ráðsins augum og því hætt við
það. Sum hefir honum aftr á
móti ekki komið í hug að bera
upp. Engin af þessum nýmælum
hafa því verið rædd í ríkisráðinu.
Hverju getr ráðgjafinn nú svar-
að þinginu? Hlýtr ekki svarið
að verða hér um bil hið sama,
sem landshöfðingi svo oft neyðist
til að gefa nú, þegar líkt stendr
á? „Ég veit ekki! Ekki komið
til tais!“
Oss finst því, að meðan ráð-
gjafi íslands á sæti í ríkisráðiuu
danska, þá spiii alþiugi, þó þessi
ráðgjafi sitji þar, eftir sem áðr í
flestum tilfellum við hann „Tóm“.
— Yerði gangrinu líkr því, sem
vér höfum hugsað oss, og tekið
er fram hér að framan, getum
vér með engu móti séð, í hverju
hinir miklu kostir, sem Valtýslið
ar á þingi og utan þings sífelt
eru að tala um, eiginlega eru
fólgnir.
Meðan ísiands ráðgjafi á sæti í
ríkisráðinu, finst oss, að hann jafn-
an hljóti að vera hverfandi stærð,
sem mikið náigast núll.
Þó sjálfr Valtýr, Skúli, Hall-
grímr eða Þórhallr yrðu ráðgjafar,
getum vér með engu móti treyst
þeim til að stinga ríkisráðinu 1
vasa sinn. Teljum enda óvíst, að
þeir vildu kosta svo miklu til
þess stórvirkis, enn miklu líklegra
að þeir vildu éta og drekka og
eiga góða daga með hinum dönsku
bræðrum sínum í ráðinu.
Ekki fáum vér heldr skilið,
hvernig koma ætti ábyrgð fram
á hendr slíkum núli-ráðgjafa,
nema ef vera skyldi fyrir það, ef
hann ekki ræðr niðrlögum alls
ráðsins, eins og oss þykir trúlegt,
að hinir djúpsettu herrar ætli
honum.
Þetta er nú þráðrinn í hugsun
vorri, sveitakarlanna, sem ekki
erum inni í hinni hærri pólitík,
ekkert kunnum að hrossakaupum,
engan hötum og enga von getum
gert 088 um að verða ráðgjafar.
Bbndi.
Herhvöt.
[Vinsamlega tileinkuð nokkrum íslenzk
um þjóðmálagörpum af útgef.].
Vér, sem einir yfir vökum
íslands þjðð, er gervöll sefur,
vér sem einir eftir tökum
áminning, sem tíminn gefur,
kveðum mögnuð krafta-ljóð,
kveðum herhvöt, vekjum þjðð!
Vandlætingar vöndinn reiðum,
veitum ráðning hvergi lina:
sljóleik þeim, sem umber, eyðum,
útilokum nærgætnina.
Flest á verra veg skal fært,
vakni þjðð við mannorð sært!
Rekum eftir striti ströngu,
starfa lýði vanþökk gjöldum;
tjðn af ís og árferð þröngu
iðjuleysis kennum völdum.i
Heimtum mikið öðrum af;
að eins sjálfir stundum — skraf.
Þótt vér heimtum að frá önnum
aldrei hvílist þeir ssm strita,
heimtum samt af sömu mónnum,
sæg að lesi vorra rita;
sömu mönnum sækja ber
sérhvern fund, er boðum vér.
Segjum bændum sitt að spara,
sér um flestar þægðír neita;
enn til „mentaðs“ „æðri“ skara
ðsparlega fé sitt veita.
Fjölgi Bkarinn sífelt sá,
sífelt heimti meira’ að fá!
Fjölgum skólum, og í orði
alþýðu þar menta gjörum;
þeirra námsmenn þð sér forði
þaðan af við hennar kjörum;
missi’ hún þar við menn og fé,
mentaðri’ eftir lítt þó sé.
Strjála þjðð um sundrung sökum.
Siði manna í skorður þvingum.
Rífumst þð með brigzla blökum
hæði’ í ritum og á þingum';
hirðum ei þðtt ófáð mál
öðru lýsi enn göfgri sál.
Vér sem einir vit á höfum
vorrar þjððar gagni sanna,
fylgjum hennar frelsis kröfum,
fáum umbun Bkörunganna.
Hennar vilji, frœgð og /é
falið vorum ráðnm sé.
Peningafalsararnir.
(Niðrl.). Ég lét mér ekki bregða þó
mér væri hótað dauða, og svaraði engu.
„Þér hafið komízt að leyndarmáli okk-
ar, enn þeir dauðu segja ekki frá!“
Ég þagði.
„Við gefum yðr tíu mínútna frest til
að hiðjast fyrir og kjósa um, hvort þér
viljið heldr láta hengja yðr eða skjðta“.
A!t í einu datt mér ráð í hug, sem
kynni að geta orðið mér að liði.
Ég gerði mér upp skelli-hlátr og þeir
horfðu forviða á mig.
„Honum bregðr ekki mikið“, sagði einn
þeirra.
„Hann heldr líklega, að okkr sé ekki
alvara“, sagði annar.
„Lestu heldr faðir vor’, sagði sá sem
fyrstr hafði tekið til máls. „Tíminn líðr
og við verðum að flýta okkr með verk
okkar“.
„Maðrinn er vitlaus, það er svo sem
auðséð", sagði einn þeirra.
„Bða blindfullr", sagði annar.
„Bíðum nú við“, sagði ég, „þetta er
það bezta, sem fyrir mig hefir komið,
ætlið þið að hengja starfsbróður yðar?“
„Starfsbrðður?---------Þér — starfs-
brððir,?“
„Já, auðvitað!“
„Hvað heitið þér þá?“
„Hafið þér ekki heyrt getið um Ned
Wilson"? spurði ég með mestu hægð.
„Jú, auðvitað, hann er meistari vor“.
„Nú, jæja. Ég er Ned Wilson!“
„Eruð þér Ned Wilson?“ kölluðu þeir
allir í einu.
„Þið megið ðhætt trúa mér“, sagði ég.
Til allrar hamingju hafði enginn þeirra
nqkkurn tíma séð Ned Wilson, þótt þeir
þektu allir nafn hans.
Ég hafði komið svo djarflega og ör-
ugglega fram, að þeim lá við að trúa
mér, þðtt þeir væru enn nokkuð efa-
hlandnir.
„Og þetta kallið þið vel smiðað?“ sagði
ég og tók upp i lófann nokkura peninga
af smíðaborðinu og leit fyrirlitlega á þá.
„Ef þið getið ekki gert betr, væri ykkr
skammar-nær að loka smiðjunni“.
„Getið þér þá sýnt okkr annað betr
gert?“ sagði einn þeirra.
„Já, það get ég reyndar; annars mund
ég skunda burt og hengja mig“.
„Lofið okkr þá að sjá“.
Þetta var það bragð, sem bjargaði
lífi mínn.
„Lítið á, herrar mínir“, sagði ég og
tðk upp einn af fölsuðu gullpeningunum,
sem ég hafði í vasanum. „Þetta er sein-