Fjallkonan


Fjallkonan - 28.01.1898, Side 3

Fjallkonan - 28.01.1898, Side 3
28. jan. 1898. FJALLKONAN. 15 eða Skagafjarðarsýslu og prests að Hæli- felli. Sá Sra Ari var Guðmundsson, hvors ektakvinna Guðrún var af ætt Jóns Arasonar biskups. Hinn móðurfaðir Hjálmr var sonr Jtess mikla bónda á sinni tíð Stefáns Kafnssonar á Siifrastöð- um, hvör í sína móðurætt var kominn af Jóni Arasyui biskupi. Hín móður- móðir var Helga Guðmundsdóttir; hann var snikkari, bræðungr Sra Jóns Guð- mundssonar föður Valgerðar hústrúr Hag. Steins biskups á Hólum; tel ég hér ei fleiri af ættlinum þessum hvorki upp né niðr eða til siðu línanna, því það vildi verða alt of langsamt; þar að auki hefi ég sarnan tekið eina ættartölubók, hvar alt slíkt er að finna. Einasta til gamans og fróðleiks vil ég sýna þeim er lesa eðr heyra hirða blöð þessi, hvörsu háttað var þessum minum forfeðrum: jþá var föðurfaðir minn og afi Jón Steiu- grímsson, hvors nafn víða kemr fyrir í þingbókum, og kona hans Ingiríðr, ei stórrík af veraldar auðlegð, enn þar hjá mikið gott gerandi nauðlíðandi; til dæmis eitt, er þau bjuggu á Yztamóa í Fljót- um, gaf hann þau einu leðrskæðin, er til vóru í heimilinu, þurfandi manni, er bar að húsum hans, enn nær hann þar eftir samdægris gekk á fjöru, var þar rekinn stór selr. So launar sá alvitri guð miskunnarverkin, sem í hjaitans ein- feldni eru gjörð, og í hans nafni. — Það- an flutti hann sig að Bjarnastöðum í Flugumýrarsókn, keypti þá og gaf kirk- junni þar altarisklæði af rauðu skarlati með kögri af silki um kring, sem þar er enn. Þrettán börn, er þau áttu saman, komust öll á legg og til góðrar menn- ingar. Hann fór ei so af rúmi sínu, að ei áðr með sinni morgunbæn og sign- ingu mælti fram þennan sálm: „Þann signaða dag vér sjáum nú enn“ ete. Hún í sama máta var bænrækinn maðr, so aldrei við sig skildi bænabók Hra Guðbrands; seinast gaf hún móður minni það kver, er [hún] vakti yfir henni, þá hún héðan burt kaliaðist, á Hjaltastöð- um í Flugumýrarsókn, hjá þar þá ver- andi syni sínum Sra Sigurði. So var hún guði handgengin, að hann lét hana vita af sinni andlátsstundu, er hún lá banaleguna. Hún bað að smámsaman aðgættist nætrfarið, og er henni var sagt, það væri að vissu marki komið, sagði hún: „Nú er stundin komin“, og bað so þá er nálægir voru að biðja fyrir sér og með sér, og öðlaðist hún so sálu- hjálplegt andlát. — Sjáið þið nú börn mín, hversu guðhræðslan er til allra hluta nytsamleg.—SraArifaðirhennar var mikið vellærðr maðr á sinni tíð. Hann stytti Baekium í mátulegar prédikanir, enn þó í sama máli, hvorja bók ég á eftir hann og njóti sá eftir mig sem guð vill. Hann var so vel að sér í grísku, að hann var í aðstoð með frænda sínum, Jóni Einars- syni, sem orkt hefir Krossskólasálma, að leggja út Aryenidem, sem þeirra bréf sýna, sem undir hendi hefi. .; Hann var gott skáld; hann orkti sálm eftir Hra Þorlák Skúlason og enn fleiri sálma. Sra Hagnús son hans og ömmubróður minn sá ég; var hann mikið karimannlegr maðr, með kolBvart hár hrokkið á höfði, enn hvítt skegg, breitt, þykt og á bringu niðr. — Um móður afa og ömmur mín- ar kann ég minna að segja, því það er fjarlægra, nema það var gott bóndafólk, sem dó í heiðarlegri elli. Eitt dæmi upp á þá gömlu trygð og dygð vil ég segja: Stefán langafi minn bjó á Silfra — rétt- ara Silfrúnar — stöðum, er þá átti Teitr Arason á Bæ á Rauðasandi; fór hann til þessa síns húsbónda með gjöld sín og til fiskikaupa; lét hann ei mæla né vega vörur þær er hann kom með, heldr sagði þær skyldu inn berast, enn út aftr vikt- arlaust, fiskr og steinbítr, svo mikið sem til ætlaðir hestar hans gæti borið. Hvar er nú slíkt að finna á þessari öld?—Hjálmr sonr hans, afi minn, var smámenni, enn þó snar og harðr í viðmóti; hann sá ég; hann hafði beztu list að ríða hesta til gangs, so margir fengu hann sem meist- ara til þess, enn so gamansamr og smá- skrítinn, að á samfundum þótti þar lyst- ugast vera, er hann var meðal manna; gat þó enginn fatað upp á orð hans. Alt fór þetta so af, eins og annað stundlegt, þvi hann lasnaðist með aldrinum og lagðist í kör; hélt þó við búskap til dauðadags. Helga fyrri koua hans, móð- ur amma mín, var mikið góð kona og kunni kvenna bezt handyrðir; faðirhenn- ar, Guðmundr snikkari, hefir úthöggvið nokkra líksteina á Hólum norðr og hér í Odda, item skírnarfontinn á Hðlum, er sýnast má mikið meistaraverk. Hann er úr hörðum steini, vel só í mitt læri á meðalmanni í kaleiks mynd; fontrinn að ofan er rétt gerðr eftir koparhafinu, þar það sést málað, með þessum skriftum og stöfum lofthöggnum eðr þeluðum: Labi- um œneum typus baptismi. Exod. XXX. Þ(að) þýðir: koparhafið er fyrirmynd skirnarinnar. Þar efst: Leyfið börnun- um til mín aö kotna og bannið þeim það ekki, því þvílíkra er guðsríki. Matth. 19. Þenan slcírnarsá hefir úthöggvið Guð- mundr Guðmundsson eftir forlagi og fyrirsögn virð(u)legs H(erra) Gísla Thor- lakssonar bps á Hólum 1674. Hér af má sjá og ráða, hvilíkt verk þetta er, og er so fátt eitt talað af forfeðrum mínum. Kynlegir viðburðir. Maðr var í Dyflinni fyrir fám árum, sem kyeið því mest, að hann mundi drukna. Hann vildi því ekki fyrir nokk- urn mun fara á sjó. Hann átti vini og ættingja á Englandi, enn hann þorði ald- rei að heimsækja þá. Hann þoiði aldrei að fara út á skip, eða stíga fæti sínum út í bát, hvað sem á lá. Einu 8inni ók hanní almanna-vagni. Það var stormr. Leið hans lá yfir brú, enn þegar á brúna kom, sló vindkviðu á vagninn, svo að hann veltist um og maðurinn datt út af brúnni ofan í ána neðan undir og druknaði. í sumar ætlaði gömul kona á Englandi að bregða sértil Eecles, sem er smábær skamt frá Hanchester. Enn hún þorði ekkiað faraá járnbrautinni, og hafði aldrei þorað það á æfi sinni; svo var hún hrædd við gufuvagna og járnbrautaferðir. Hún réð því af, að fara fótgangandi alla leiðina, um þingmannaleið. Hún gekk veginn, enn þegar hún var komin V2 míiu áleiðis, varð hún að fara yfir þarsemjárnbrautlá yfir veginn. Hún veitti því ekki eftirtekt, að járnbrautarlestin var að koma; lestin rann á hana og marði hana til dauðs. Saga sú, sem hér kemr, er þó hvað kynlegust: Slátrari á Englandi var sakaðr um að kaía myrt konu sína. Hann var dæmdr sekr og til hengingar. Hann var fluttr á aftökustaðinn og festr upp í gálgann, enn þegar til kom, slitnaði snaran og hinn seki datt niðr og meiddist nokk- uð. Þá var fengin ný snara, enn það fór á sömu leið; snaran slitnaðí aftr og sökudólgrinn féll niðr og meiddist nú mikið. — Yfirvöldin ákváðu þá að fresta skyldi að fullnægja dóminum, því það liti svo út sem það væri ekki vilji „for- sjónarinnar11, að maðrinn væri liflátinn. Sakborningr hafði alt af sagt, að hann væri saklaus. Hann var nú fluttr á spitala. Enn rétt á eftir kannaðist annar maðr við, að hafa framið það morð, sem hafði verið kent slátraranum. Og hann var svo dæmdr og líflátinn, enn slátrar- inn fékk lausn úr haldinu. Grein um ísland í þýzku blaði. J Illustrirte Zeitung, sem kemr út í Leip- zig og Berlín, og er eitt af útbreidd-

x

Fjallkonan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fjallkonan
https://timarit.is/publication/122

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.