Fjallkonan - 31.08.1898, Síða 1

Kemr út um miíja viku.
Árg. 3 kr. (erlendis 4 kr.)
Auglýsingar ódýrar.
FJALLKONAN.
Gjalddagi 15. júlí. Upp-
sögn skrifleg fyrir 1. okt
Afgr.: Þingkoltsstrœti 18
XV, 34. . Reykjavík, 31. ágúst 1898.
Útlendar fróttir.
Khöfn. 15. ágftst.
Ófriðurinn milli Spánrerja og Bandamanna
er nú loks á enda kljáður. Spánverjar höfðu falið
sendiherra Frakka í Washington, Cambon, á hendur að
leita friðar við Bandamenn fyrir sína hönd. Mac
Kinley gaf góð svör, og kvað Bandamenn fúsa til
friðar, ef Spánverjar vildu láta af hendi við þá lönd
þau er Bandamenn fýsti að krækja í, nefnilega:
Kúba, Portorico og Ladrónaeyjar; skyldu svo Spán-
verjar eigi þurfa að gjalda neinn herkostnað. Filipps-
eyjar kæra Bandamenn sig eigi um, en vilja aðeins
hjálpa Spánverjum að sefa þar óeirðir. Spánverjar
tóku þessum svörum vei og skynsamlega, og sáu
þegar, að hér myndi eigi duga að prútta, enda var
sagt að Bandamenn mundu senda flota sinn samstund-
is yfir Atlant8haf, og sækja heirn Spánverja, ef þeir
fæki eigi friðarkostunnm. Gáfu þeir því sendiherra
Frakka, Cambon, umboð til að rita undir svohljóð-
andi friðarsamning fyrir hönd sína; var friðarsamning-
urinn svo undirritaður í fyrra dag. En til að út-
kljá endanlega öll viðskifti Spánverja og Bandamanna
á að koma saman nefnd í Parísarborg. — Þrátt fyrir
það þótt Spánverjar hefðu leitað friðar, hættu Banda-
menn þó eigi framsókn sinni, en létu herlið sitt leggja
undir sig eyna Portorico, og gera þeir það til þess
að láta Spánverja hafa hitann í haldinu. — Jafnvel 23
mínútum áður enn friðurinn var undirritaðnr, bjugg-
ust þeir til að skjóta á borg eina þar á eynni, er
veitti þeim mótstöðu, en hættu við slíkt er þeir fengu
hraðskeytið um friðarsamningina. — Fjarri fer því,
að Spánverjar séu óánægðir með úrslitin. úr því svo
var komið. Þjóðin var orðin svo örmagna, að hún
varð fegnust hvíidinni með hvaða kostum sem væri. Það
lítur því eigi út fyrir, að flokkur Don Carlós fái meiri
útbreiðslu á Spáni.
Lát Bismarcks hefir áður staðið í þessu blaði.
Hann hafði verið lengi Iasburða, og einkum aíðustu
dagana, en engum datt þó í hug' að hann ætti svo
skamt eftir. Svo báru hraðskeytin, að iíflæknir hans
dr. Schwenninger væri farinn frá Friedrichsruhe, og
Bismarck orðin svo brattur, að hann reykti sínapípu,
svo sem hann var vanur. Eu alt í eiau hniguaði
honum aftur; dr. Schwenninger var kallaður afturtil
Friedrichsruhe, en hitti þá Bismarck að eins ódáinn;
veikindin lögðust á lungun og hann hafði tekið
mikið út. En fyrir andlátið létti honum ogviðskiln-
aðurinn hafði vorið rólegur. — Vilhjálmur keisari
var staddur í Björgvin, er honum barst fregnin um
lát Bismarcks. Með djúpri hrygð hafði hann tekið
móti fregninni; skipaði hann svo þegar, að haldið
skyldi heim til Þýzkalands. Þegar þangað var kom-
ið. vildi hann láta greftra Bismaick í Berlín með
mikilli viðhöfn, en því urðu ættingjar Bismarcks að
neita, því að sjálfur hafði hann mælt svo fyrir i
erfðaskjali sínu, að hann skyldi grafinn í hæð einni
rétt hjá höll hans Friedrichsruhe; þann stað hafði
hann elskað mjög og sat þar að vanda með pípu
sína. Á legstein sinn hafði hann mælt fyrir að skráð
væru þessi orð: „Hér liggur Bismarck, trúr þjónn
Vilhjálms keisara hins fyrstau. ÆttingjarBismarcks
vildu helzt, að Vilhj. keisari kæmi hvergi nærri
jarðarförinni. Þeir flýttu því öllu svo mjög, að keis-
arinn gat eigi komið til Friedrichsruhe fyr enn Bis-
marck var kistulagður, til þess að hann gæti eigi
fengið að sjá hann á líkfjölunum. Og eigi vildu þeir
leyfa það, þótt keisarinn hefði mælzt til þess, að
tekin væri dánargríma af Bismarck. Yfirhöfuð þyk-
ir Vilhj. keisari hafa orðið sér til minkunar með af-
skiftum sínum af þessu máli.
Danmðrk. Drotning vor hefir verið lasburða
mjög á síðustu tímurn. Ættingjarnir streyma nú að
Danmörku úr öllum áttum: Dagmar keisaradrotning,
prinzessan af Wales og Georg Grikkjakonungur, og von
á Nikulási Rússakeisara síðar. Annars er koma Dag-
mar Bússadrotningar og prinzessunnar af Wales sett
í samband við, að útlit er fyrir, að harðna muni
milli Rússa og Englendinga í austur-Asíu. Enskir
anðmenn höfðu lagt fé til járnbrautar einnar í Kína,
en Rússar sneru sér þá til Kínakeisara og gáfuhon-
um í skyn, að þegar Kínverja vantaðifé, skylduþeir
snúa sér til Rússa, en ekki til Englendinga. Þetta
hefir Englendingum gramist mjög, og mál þetta hefir
fleirum sinnum verið rætt í parlamentinu. Og nú er
talið að prinzessan af Wales eigi að verka á Dag-
mar Rússadrotningu, er svo aftur hafi áhrif á son
sinn keisarann, að vera mætti að miðíað yrði frið-
samlega málum milli Rússa og Englendinga þar eystra.
Danska stjórnin hefir að ríkisdeginum fornspurð-
um tekið hálfa miljón króna til herbúnaðar. Þykir
það heldur en eigi gjörræðisfult.
Holm, sósíalistinn, er nú framseldur danska lög-
regluliðinu, og hefir sakadómari haldið nokkur próf
yfir honum, en öllu er enn þá haldið leyndu.
Sbáldið Zola er nú horfina, og veit enginn hvar
hann muni dvelja. Seiuast vissu menn til hans í
Noregi, og er ætiun manna að hann muni dvelja ein-
hverstaðar þar upp til dala.
Dáinn er rómanahöfunduriun og egypzkufræðing-
urinn Georg Ebers.
Bréf frá Noregi.
6. ágftat ’98.
Mér datt í hug hér um daginn að skrifa heim,
þó ekki væri nema stutt fiéttabréí héðan frá Noregi.