Fjallkonan - 22.09.1898, Blaðsíða 4
148
FJALLKONAN.
XY. 37
svo sem ekki um neitt — ég var eitthvað æst og órðleg; það
var eins og einhver hætta vofði yfir mér, og lengi horfði ég á
tvær sðlskrikjur, sem vðru að elta hvor aðra í kringum mig.
Alt í einu stóð ég við. Þarna, rétt fram undan mér, var — ung-
ur piltur. Hann svaf i forsælunni undir blðmguðum apaldi.
Það var sonur frænda míns, drengur á 16. árinu. Hann hafði
ekki séð mig, þvi liann avaf. Hann var fölur, munnurinn var
eins og rðs hefði dottið ofan á andlitið — hann var fallegur.
Ég gekk til hans og beygði mig dálítið, af því mér þðtti gam-
an að sjá betur framan í bann-----------“.
En nú gat nunnan ekki stnnið upp meiru; hún blygðaðist
sín svo mikið, að segja það sem eftir var. Hún reyndi að herða
upp hugann, en gat það ekki: hún sneri sér undan, hágrét og
og birgði með höndunum fyrir andlitið.
„En ég get ekki dæmt afbrot, sem ég veit ekkert um,
„og ég get ekki heldur fyrirgeflð synd, sem ég ekki þekki“.
Til allrar hamingju kom honum ráð i hug til þess að fá
að vita þetta, án þess að særa tilflnningar þessarar iðrandi
meyjar.
„Hafið þér ekki i töskunni yðar eitthvað, sem þér getið
skrifað á?“
„Jú, spjald og griffil“,
„Qnði sé lof. Þð þér getið ekki komið yður að því, að
segja mér þetta, þá getið þér skrifað það. Qerið þér það; ég
Bkal snúa mér undan á meðan“.
Hún tðk spjaldið og fðr að skrifa á það á hné sér, en tár-
in hrundu ðtt og títt, svo mikið tðk það á hana. Þegar hún
var húin, rétti hún prestinum spjaldið.
En hann gat ekkert orð lesið; tárin höfðu þvegið burt alla
játninguna.
„Hvaða vandræði!“ sagði presturinn; „hvaða ráð á ég nú
að hafa til að vita stærð syndar yðar og hvort hún verði fyrir-
gefin?“
Þá bliknaði nunnan og skelfdist af þeirri tilhugsun, aðhún
mundi ekki geta fengið fyrirgefningu.
„Örvæntu ekki, dðttir sæl“, sagði prestur. „öll von ef
ekki úti enn, guð hefir látið mér detta gott ráð í hug. Þótt
þér hvorki getið látið mig heyra eða lesa þetta, þá getið þér
ef til vill sýnt mér það. Hugsið nú um. Er ekki hægt að
sýna synd yðar með hreyfingu?“
„Jú“, sagði hún.
„Það var gott. Ég ætla að leggja mig liérna á bekkinn,
alveg eins og pilturinn lá; ég læt sem ég sofi, því hann svaf,
og svo ég geti nú alveg fengið að vita um afbrot yðar, þá skul-
uð þér gera það sama við mig sem þér gerðuð við hann".
„Það þyrði ég aldrei að gera“.
„Nú skipa ég yður, dðttir sæl. Þér þurfið heldur ekki að
blygðast yðar, því að ég skal hafa augun aftur.“
Hún hikaði við, en presturinn leit alvarlega til hennar, svo
hún hneigði sig og lét það eftir,
Prestur fleygði sér endilöngnm á bekkinn, lagði aftur aug-
un og spurði:
„Lá hann svona?“
„Já“, sagði hún.
„Skriftaðu nú, dðttir sæl“.
Hún gekk skjálfandi að honum, leit á hann, beygði sig,
leit aftur á hann og sá að munnurinn á honum var eins og
rðs, sem hefði fallið niður í andlitið. Og hún kysti hann einum
léttum kossi.
„Hvað var það svo meira?“ spurði presturinn.
„En það var ekki annað, faðir“, sagði hún; ég gæti svarið
að það var ekki annað. Svo stökk ég mína leið yfir þveran
garðinn. Er það ekki voðaleg synd, á ég nokkra fyrirgefning-
arvon?"
„Ja, það get ég nú ekki sagt fyrir víst. Þessi synd beitir
koss, en þeir eru til svo margs konar, sumir eru mjögsyndsam-
legir, sumir alveg saklausir11.
„Ó þér gefið mér von; minn hefir ef til vill ekki verið
syndsamlegur, faðir?“
„Ég get eins og ég sagði ekki sagt um það, ég hefi ekki
haft nægan tíma til að athuga það. Fyrir sakir sannleikans og
yðar sálarheilla væri æskilegt, að reyna þetta aftur“.
„Eins og þér viljið“, sagði hún.
Hún beygði sig aftur otan yfir prestinn og kysti hann.
„Það er líklegt, að kossinn hafi ekki verið syndsamlegur",
sagði hann eftir stundar þögn, „þð væri djarft að fullyrða, að
hann hafi verið alveg saklaus. Þetta er vandamál“.
„Á ég aftur að reyna?“
„Mér sýnist full þörf á þvi“.
„En látið nú aftur augun, faðir“.
„Reyndu að láta munninn þinn..............svo sem til að
friða samvízkuna :.........snerta lengur munninn minn, . . .
. . . miklu lengur“.
„Yelkomið", sagði hún.
Hún lagðist niður og kysti hann lengi, lengi og inniiega
........þangað til kapelluklukkurnar kölluðu nunnurnar til
kveldverðar.
„Farið þér nú, dðttir sæl, þér hafið fengið fyrirgefningu
syndanna. Ég er ánægðnr við yður. Synd yðar er þess kyns,
að það er hægt að bæta fyrir bana; sú eina yfiibót, sem ég
legg yður á herðar, er að stökkva dropa af vígðu vatni á var-
irnar.“.
„Ó hvað það er gott“, sagði hún og klappaði s&rnan lóf-
unum.
„Farið þér nú“, sagði prestur, „og ef þessi þunga freistni
kemur aftur að yður, þá gleymið ekki að koma og skrifta fyrir
mér. Ég skal æfinloga vera viðbúinn".
Tíðarfar. Siðustu daga hefir verið þurt veður. Hafa
bændur því eflaust náð nokkru af heyjum, enn þau eru orðin
skemd og víða ðmögulegt að heyja vegna vatns; yfirleitt ilt út-
lit með heyafla suhnan lands.
„V esta“ kora hingað 21. sept. af Austfjörðum og með
henni ffíöldi farþega. Frá Kaupmannahöfn kom Guðmundur
spítalarpBmaður Böðvarsson og 2 íslenzkar hjúkrunarkonur til
spítalans, af Austfjörðum náttúrufræðingar Bjarni Sæmundsson
og Helgi Jónsson o. fl. Frá Skotlandi 5 ferðamenn.
Jón Olafsson ritstjðri kom með „Yestu“ með nýja prent-
smiðju, sem hann hafði keypt í Skotlandi.
Hanson ingenieur, sem hefir verið að rannsaka legu vænt-
anl. fréttaþráðar hér um landið, er nýkominn hingað landveg aust-
an og noiðan nm land. _______________
Skipströnd. 23. ágúst strönduðu þrjú fiskiskip,
sem veizlun Ásgeir Ásgeirssonar á ísafirði átti, í
Höfn á Hornströndum; þau hétu „Familien“ „Sveinn“
og „Kamilla“; fjórða skipið frá sömu verzlun
„Fremad“, strandaði í sama veðrinu á Húsavík;
var á fiski á Skjálfandaíióa, en á heimleið til ísa-
fjarðar þegar veðrinu hleypti á, og bilaði þá reiðinn
á skipinu, svo að það varð að hleypa inn á Húsavík
upp á líf og dauða og rak það þar í land. Það var
alfermt þorski og varð litlu eða engu bjargað, nema
mönnunum, sem náðust fyrir stakan dugnað og snar-
ræði verzlunarstjórans þar, Þórðar öaðjohnsens o.fl.
„Verzlnnarjafiivægið“. Meinleg misprentun var
i síðasta blaði í greininni um „Verzlunarjafnvægið“,
sem alveg rangsnýr meiningunni. Þar stendur:
Guðl. sýslum. Guðmundsson tók það fram . . . 1897
. . . að aðflutta varan hingað til laads væri orðin 1
miljón hærri en hin útflutta, á að vera lægri.
3 vimmkonur vanta
i Laugarnesspitalann: 1 þvotta-
stúlku— áiskaup 90 kr., 1 vöku-
konu — árskaup 90 kr. og þjón-
ustustúlku — árskaup 80 kr.
Þær sem vilja ganga í þessar vist-
ir snúi sér til fröken Jiirgensen,
hjá konsul Zimsen._____________________
Ef kandídat eða stúdent vildi taka
að sér kennslu drengs undir skóla á kom-
anda vetii, er hann beðinn að snúa sér
sem allra fyrst til undirskrifaðs.
Reykjavík, 19. septbr. 1898.
J. Havsteen.
Fornaldarsögur Norður-
landa I—III bindi, síðari útg., ðskast
til kaups með niðursettu verði.
Ullarband
er til sölu í Þinglioltsstræti 18.
Útgefandi: Yald. Ásmundarson.
FélagBprentsmiðjan.