Fjallkonan - 14.03.1900, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
einstaka „veraldarvanir11 hestar vilji taka sér
lúr yzt í hópnum í mjúkum fjörusaudinum (ég
hefi reyndar sjaldaa séð stóðið fá frið til að
leggjast í fjörunni, fyrir vafstri óviðkomandi
manna innan um hópinn), og það heldur „Dv.“
að komi til af því, að þeir séu svo sárfættir.
Vealings maður! Viltu ekki gera tilraun á
sjáífum þér (nú á það við): fara úr skóm og
sokkum uppi í bæ, ganga ofan götuna — æ,
æ, sárt er að hökra á malarkornuuum á hörð-
um stígnum — og ofan í fjöruna — þar er
ekkert sárt að stíga á sjóbarða, ávala steina í
mjúkum fjörusandi — stíga svo upp á brygg-
juna — ekkert sárt á sléttum steinuuum. Al-
veg eins með hrossin. Ef þau eru sárfætt, er
þeim hvíld að standa í fjörunni, og á sléttum
steini taka hörðu hlutar hófanna niðri og
bera af hinum linari. Ályktun „Dv.“ er al-
veg vitlaus.
„Svo er þeim hrundið niður af bryggjunni
í báta með íhvolfdum botni, sem þeir geta varla
fótað sig á. Það má ekki einu sinni hafa flat-
botnaða báta til að lofa þeim að standa í á
leiðinni út að skipinu“. Ekkert orð satt. Borð-
stokkur bátsins liggur í jafnhæð við bryggju-
brúnina; tveir menn taka höndum saman aftan-
undir lærum hestsins og ýta á hann um Ieið
og þriðji maður dregur hann að sér með beizlinu.
Þetta gengur liðugt og stympingalaust. Bát-
arnir eru stórir uppskipunarbátar, með 5—6
feta breiðum flötum botni, er rúma 10 hross
eftir lengdinni miili bita. Góifið er mjúkt af
rusli og taði. — Þetta vita allir, er séð hafa
útskipun hrossa í Rvík. En lífsregla „Dv.“ er:
' „Rægðu röggsamlega, ætíð mun eitthvað við
loða“. Út í frá kunna einstaka einfeldningar
að trúa þessu þvaðri hans og svo hafa það
hver eftir öðrum.
„Eftir að þangað er komið eru þeir svo
„halaðir“ upp í misjafnlega góðum tilfæringum“.
Lítið sagt, en logið þó, að þvi er tvö síðastl.
ár áhrærir; því notað hefir verið sama skip,
sömu áhöld eða „tilfæringar" — ekkert mis-
jefni átt sér stað. Aðferðin er þessi: Bslti er
brugðið um miðju dýrsins, er tekur yfir allan
belginn frá bógum að lendum. Böndum er
brugðið upp fyrir framan bógana, upp með
hálsinum beggja vegna, og þau fest í beltið að
ofan; öðrum böndum fyrir aftan iærin og þau fest
á sama hátt. Beltið er tekið saman yfir bakinu, og
Iyptivaðnum krækt þar í það. Gufuvélin hefir
dýrið á loft, sveiflar því inn yfir farmrúmsopið
og hleypir því þar niður standandi á heybing.
Þetta alt í svo skjótri svipan, að fám sekúndum
nemur. Æfðar hendur losa böndin og beltið af
dýrinu og er því svo fylgt til félaga sinna.
Lengra hefl ég ekki orðið hrossunum sam-
ferða og skal svo ekki dæma um, hvernig þeim
líður; en áreiðanlegri mann en Dv. yrði ég að
hafa fyrir því til að trúa því, að þau færi öll
í kvaiastaði. Hefi ég séð ísl. hross í Englandi
er báru vott um hið gagnstæða.
En fremur segir Dv.: „Á sjóferðinni líður
þeim líkt og sauðfénu, en þeir þola líklega
kvalirnar lengur, deyja því líklega ekki eins
margir". — Auminga maðurinn! Að langa
svona sárt til að segja eitthvað ljótt, en vera
í slíkum vandræðum með það! Hann veit ekk-
ert um þetta; það er auðsætt. Reynir því að
bjarga sér með tilgátum af líkum, er sökum
þekkingarskorts hans verða þver-öfugar. Lát-
um svo vera, að hrossum líði líkt og sauðfé,
hvorttveggja búi við kvalir. Þeir sem hafa
umgengist skepnur, vita, að hestar gefa fljótt
frá sér, ef eitthvað amar að þeim, þar sem
sauðkindin svo að segja ekki lætur sig fyrr en í
dauðanum og þolir flestar raunir lengur en
hestar.
Hvað ætlast svo Dv. til að komi út af þess-
um viturlegu aðfinningum sínum? Lög, lög!
Þingið, þingið — alþingi á alt af laga. Og
þó er hann að bera sig að smána það í öðru
orðinu og milli línanaa. Vitanlega mætti lög-
banna hrossa-útflutning, en sé það ekki gert,
fæ ég ekki séð að það, sem ég þekki til út-
flutningshrossa meðferðar, yrði hóti betra fyrir
því, þó farið væri að skipa fyrir um það með
lögum. Því fleiri Iög, þess verri stjórn.
Vera rná að Dv. þyki ég hafa „hörmulega
útleikið“ þetta afkvæmi sitt. Ea það ætti að
verða til þess, að hann ritaði af meiri þekk-
ingu næst. Grein hans ber það með sér að
hann er ekki alveg skyni skroppinn né gjör-
sneyddur allri blygðunarsemi: Hann kann að
fyrirverða sig fyrir verkið og dylja nafnið sitt.
5. marz 1900.
Alþingisrímur.
Fjórða ríma.
Skúla nefni’ eg skjóma-Bör,
skarpur gildur fuilhugi;
margri stefna eitur-ör
oft hann vildi’ að Magnúsi.
Mikið féll á herðar hár,
hafði skalla’ að framan þó;
þóttir á velli þrekinn, knár,
þrautir allar gegnum smó.
Stoð hann þótti lýðs og lands,
löngum bændum fylgdi vel;
brast ei þrótt né þrekið hans,
þótt hann ætti í vændum hel.
Óspar var á eigið fé,
ættlands sjóðum hlífði mest;
krónurnar lét karl í té,
kærleik þjóðar mat hanu bezt.
Erjur strangar átti hann
áður forðum Magnús við;
skjótt þó ganga’ á Skúla vanu
skarpa korða-hretviðrið.
Þjóðin Skúla fylgdi fast,
fjártjón skæðast beið hann þó;
en á honum túlinn ekki brast,
er af honum klæðin stjórnin dró.
Endurborinn í sér hann
ætlaði Skúla fógeta;
kaupmenn vora hugðist hann
hörðum múl að þrælbinda. —
Ása móður á hann kvam,
augun brunnu stór og grá,
byrstur vóð í berserksham,
brandarunnum móti þá.
Magnús slag hann þóttist þá
þurfa’ að reyna’ af nýju við;
varð FjárlagavöIIum á
válegt fleina kafaldið.
Æddu góma eldflaugar
ýfðust brár á köppunum;
sólir ijóma Sigmundar
sýndust þrjár í höndunum.
Skúli lagði, Skúli hjó,
skjóma brauzt út élið ramt;
Magnús þagði, Magnús hló,
makalaust hann varðist samt.
Fremst í brjösti fylkingar
fram þar geystist Laugi knár;
sá með þjósti brandinn bar,
bragna treystist við hann fár.
Magnús prúða’ á móti rann,
mælgin stúku’ á vörum óð;
eldi spúði’ og eitri hann,
eins og rjúki’ að klettum flóð.
Magnús hálfgert hikaði,
hjarta raunir settust að.
„Aldrei kálfar ofeldi
aftur launa’“, í hug hann kvað.
Einnig snjall þar atti flein,
út er flóði mælskan rík,
sá er allra mýkir mein
manna og fljóða’ í Keflavik.
Magnús skjaldsvein Fiensborg frá
fékk, er gat þó lítt í þraut;
hildi sjaldan háði sá
heima sat hann mest við „slöjd“.
Svo var kallað samt að þar
sigri Magnús fengi náð;
hrukku allar hetjurnar
harða slagnum frá í bráð.
Hafði hann látið lista-vel
Löndungs gjalla bjarta glóð;
mundi hann grátið hafa’ úr Hel,
hefði’ hann fallið, landsins þjóð.
Þrýtur ljóðin, — líti þjóð
línur fáar mínar á.
Flýtis-óðinn ýta fróð
öidin má á kvöldin sjá.
Makt myrkranna.
Eftir
Bram Stoker.
(Framh.)
Við gengum nú eftir ganginnm og greifinn
gekk á undau með Ijósið. Síðan fórum við
upp steiutröppur og komum að hurð, sem var
úr eik, járnvarin. Hánn lauk henni upp og
vórum við þá komiu í myndasalinn. Greifinn lét
hurðina aftur, en í því bili sýndist mér, eða ég
sá, eitthvað hiaupa í hinum enda salsins; það
var eitthvert stórt, loðið dýr. Mér varð mjög
bylt við, svo að húsbóndinn tók oftir því.
„Hvað gengur að yður?“ sagði hann. „Yður
hefir orðið snögglega ilt? Ég sagði yður líka,
að loftið í þessum gömlu herbergjum væri hættu-
legt.
„Nei það gengur ekkert að mér, en hvað er
þarna yfir í endanum?“
„Það er ekkert, eða áttu við stóru mynd-
ina — ?“
Ég sá nú heldur ekkert, en sagði honum
hálf-feimnislega það sem mér hafði Býnst. Hann
hló að mér og sagði:
„Ég skal ekki fullyrða, að þetta sé tóm í-
myndun yðar, kæri Harker; nei, það segi ég
ekki, þar sem þér haldið því svo fast fram —
en hafið þér séð nokkuð, þá hefir það verið
— valska. Það er nóg af þeim í þessum gömlu
húsum“.
„Nei, ég þori að fuliyrða, að það sem ég sá
var á stærð við — “
„Köttur þá“ — sagði hann. „Margir hlutar
af höllinni eru varla annað en rústir, og þar
hafa kettirnir aukið kyn sitt. Þeirra er líka
þörf til að eyða völskum og músum. Allstað-
ar eru sömu náttúrulögin, að hið sterkara og
vitrara lifir á hinu veikara og vitminna".
Myndasafnið var óvenjulega stórt. Fyrir
endanum var stór mynd — sem mér í fyrstu
virtist vera at hinni ókunnu dömu, sem ég hafði
tvisvar sinnum séð niðri í salnum og var svo
nákvæmlega lík henni, að ekki varð sundur-
greint, sömu augu og tillit, sami svipur að öllu
leyti, sama hárið og sami búningurinn. Myndin
var í fullri stærð og var gerð af einkverjum
meistara um byrjun þessarar aldur.
Hún sat eða hálflá á stól eða einskonar legu-
bekk, en blómrunuur og tré að baki kennar.
Þessi útbúnaður málarans gerði áhrif, eu var þó
fremur tilgerðarlegur. Málarinn hafði líka leyft
Bér að gera ýmislegt við búninginn, sem kven-
fólkið á þeim tímum mun hafa álitið full-sæmi-
legt, þótt þær líklega hefði fengið aðsvif af því
að sjá hjólreiðarföt kvenna nú á tímum.
Við fyrsta álit brá mér mjög er ég sá mynd-
ina, því mér sýndist hún vera lifandi eftirmynd
dömunnar, sem ég hefi séð hér áður í húsinu.
Ég áttaði mig þó brátt og þóttist vita, af því
sem greifinn hafði sagt mér, að það væri ekki
hennar mynd, heldur einhverrar ættmóður henn-
ar, sem gerði hana svo gagnlika henni af því