Fjallkonan - 10.11.1900, Qupperneq 3

F J A LL K’O'NJA N. ‘
3
um fyrirhugaða Stykkishólmsvegi. Hann byrj-
aði 16. maí. og hætti 17. okt. Byrjað var við
Borgarnes og vegurinn iagður um Borg og
Langárfoss að Urriðá; það eru 103/4 kilómetar.
Á honum eru 3 brýr, frá 8—14 álna langar,
og um 30 þverrenuur, flestar stórar, 6—7 fet og
alt að 11 fetum. Vegarstæðið er mjög blautt,
og hefir orðið að hafa veginn mjög háan vegna
þess, að hann hlýtur að síga, af því jarðveg-
urinn er svo gljúpur; víða alófær kviksyndi.
Ofaníburður var nógur og góður.
Ber.dur, sem hnd áttu að veginum, sýndu
verkinu velvild og tilhliðrun.
Vagaslitur hafa verið á þessu svæði, ófær að
kalla; mun vera öhætt að fullyrða, að meiri
vegleysa muni hvergi í bygð hér á iandi á
jafnstóru svæði eins og frá Borgarnesi að Hít-
ará.
Af veginum eru ógerðir 13—15 kílómetrar
vestur að Hít&rá, sem bráðnauðsynlegt er að
gera.
Verkamenn voru i vor og kaust 50—60, en
um sláttinn milli 40—50. Vagnhestar 22 (66
au. um daginn, eins og víðast mun vera); vagn-
ar 11.
Kostn&ðurinn við þessa vegargerð er um 21
þúa. krónnr.
Magnús Vigfússon vegamei3t. stóð fyrir vega-
bótum í Norður-Múlasýsiu, á Smjörvatnsheiði
og í Hróarstungu.
Á Smjörvatnshoiði h9fir engin vegabót verið
gerð í 60 ár. Vegarlengdin er 33/4 míla; var
þar ruddur vegur og hlaðuar vörður.
í Hróarstungu vsnn hann að vegi, sem Páll
Jónsson hefir lagt; var borið ofan í hana og
hlaðinn vegarspotti við Jökulsá.
Verkamenn 12 lengst aí og daglaun frá kr.
2,50—3,25.
ÖU þessi vcgageTð kostaði tæpiega hálft fjórða
þús. krónur.
Saltfisksverzlun.
„ Verzlunin Edinlorg“ (eig. Copeland & Berrie),
sem kaupmaður Ásgeir Sigurðssoa stýrir, hefir
uú í tvö ár keypt mjög mikið af saltfiski eink-
um hér sunnan lands fyiir peninga út í hönd.
Auk þess hefir þessi verzlun gefið mikiu hærra
verð fyrir fiskinn en annars hefði orðið; og er
það henni að þakka að skippundið hefir komist
í 62 kr., sem annars mundi hafa staðið í c. 55
kr., þrátt fyrir álitlegt verð erlendis. — Þ&ð
er óhætt að fuliyrð3, að við þassa kækku.n hafi
landið ábatast yfir 100,000 kr. — Þetta ár
hefir hr. Ásgeir Sigurðsson keypt saltflsk fyrir
350,000 kr. alls, og er það áiitleg peninganpp-
hæð og hér um bil þeir einu peningar, sem fluzt
hafa inn í landið á þessn ári, fyrir utan það
sem komið heíir fyrir hesta og fé sem Vídalín
hefir keypt.
Vindlaverksmiðjan í Reykjavík.
í vor var sett á stofa dálítill vísir til vindla-
verksmiðju hér í bænum. Það gerði Þorkell
Þorkelsson (prests frá Reynivöllum), eem num-
ið hafði vindlagerð erlendis. Hann kom einnig
með danskan vindlara, og tóku þeir síðan til
starfa. Það var í mjög smáum stíl fyrst, en
siðar hafa nokkrir kanpmenn hér í bænum
myndað félag til að efla þetta fyrirtæki og er
það nú komið í gott horf. Þar vinna nú 6
stúikur og geta þær þegar þær eru orðnar van-
ar starfinn fengið þar allgott kanp.
Þetta fyrirtæki verður að telja með fram-
förum. Við tóbakskaup getum vér ekki verið
lausir, þó það væri æskilegt, sem ekki er alveg
víst, og þá er það stór munur, hvort það fé,
sem þarf til tilbúningsins, rennur inn í landið
eða ekki. — Vindlarnir frá vindlaverksmiðj-
unni í Reykjsvík munu að jafnaði verða fult
svo góðir, sem útlendir vindlar, eins og þeir
gerast upp og niður. og venjulega ódýrari, ef
tekið er tillit lil gæðanna.
íslenzkir kanpmenn ættu því að kaupaall-
ar vindlabirgðir sínar frá vindlaverksmiðjunni
í Reykjavík.
Makt myrkranna.
Eftir
Bram Stoker.
(Framh.)
Ég fór iíú að litast um, og sá ég þá and-
spænis mér eins konsr altari, eða hvað ég á
að kalla það; það var stór svartar steinu og
upp úr honum var steinstöpull úr svörtum
marmara. Á veggnura á bak við þennan stein-
stöpul, sem virtist eiga að vera í stað krors-
marks þess, sem víða er haft á ölturum í
kirkjum, sá ég að málað var viðbj.'ðslegt og
hræðilegt andlit, mjög stórskorið, en í kringum
það vóru málaðir eldsiogar á svörtum grunni.
Fyrir framan var stórt marmaraþrep, og þar
sá ég að sátu sex dólgar, og voru þeir iíkari
öpum en mönnum. Þeir húktu á hækjum sín-
um og störðu á vegginn hinum megin. Ég sá
að þeir höfðu í margföldum mæli til að bera þá
illu eiginleika, sem bersýnilegir vóru á svip hins
fólksins. Ennin vóru flöt, og varla þumlungs
breið, og hrukkótt; þeir vóru stríhærðir og
höfuðstórir, svíradigrir sem naut og afarherða-
breiðir. Þeir vóru allir berir og búkarnir mó-
gulir og vaxuir býsna miklu hári.
Mig hrylti við að sjá þessa sýn, og þóttist
ég þegar skilja, að það mundi hafa verið einn
af þessu illþýði sem réðst á mig í dimma stig-
anum og varð mér yfirsterkari.
Nú hófst samkynja söngur og ég hafði heyrt,
þegar ég fór ofan stigann. Öll kjallarahvelfing-
in bergmálaði af hinum sömu skelfingartónum.
Ef lúðrar þeir sem ísraelsprestar höfðu, þegar
þeir fóru kringum Jeríkó, hafaverið líkir þess-
um hljóðfærum, furða ég mig ekki á því, þótt
borgarmúrarnir hryndu. Mér fanst bergið hrist-
ast, og lá við að ég feili í ómegin.
Alt í einu sá ég stórvaxinn gamlan mann;
hann var hvítur fyrir hærum og gráskeggjaður
og í rauðum fótsíðum kufli, eu með beran háls
og handleggi.
Það var greifinn.
Þegar hann gekk fram fyrir söfnuðinn, hneigðu
aliir sig svo djúpt sem axið á akrinum, þegar
kastvindnr þýtur yfir.
Hann gekk fyrir aitarið.
Eftir ýmsar ceremóníur, sem vóru þess eðlis,
að þeim verðnr ekki lýst, sá ég hvar þeir sex
menn, ef menn skyldi kalla, komu og báru
tveir og tveir á milli sín þrjár ungar stúlkur,
sem 'vóru með hendur á bakinu. Þær vóru
allar berar að kalla, vel vaxaar og yndsleg-
ar, og þær hefðu víst verið fyrirtaksfríðar, ef
þær hefðu ekki verið afmyndaðar af skelflngu.
Síðan kom hópur »f mönnum, sem vóru Bvip-
líkir þeim sem fyrir vóru; þeir báru trumbur
mjög fornlegar að útliti, með undarlegn hljóði,
sem var líkast þrumuhljóðinu.
Loks komu fjórir menn, sem vóra ólíkir öll-
um hinum; þeir báru iúðra, sem vóru nálega
mannshæð á lengd og vóru úr glófögrum kop-
ar; þóttist ég nú skilja, að þaðan hefði komið
sá iúðrahljómur, sem ég hafði koyrt.
Nú gekk allur söfnuðurinn að altarinu; en
hinu rauðkiæddi öidungur, sem ég gat ekki bet-
ur séð eu væri greifinn sjálfur, gekk fram og
las formála nokkurn. Lúðramennirnir hófu þá
söng. sinn af nýju, og í sömu svipan sá ég að
einn af ómennum þeim, sem höfðu kvenband-
ingjann í milii sín, tók hana og slengdi
henni endilangri upp á aitarið, en húu branzt
um eins og hún væri að berjast við dauðann.
Eftir stundarkorn kom öidungurinn rauð-
klæddi og beygði sig yfir stúikuna. Hann horfði
hvast í augu heuni. Eg sá að svipnr hennar
breyttist skjótt; hræðslan virtist smámsaman
hverfa, og dauðbieikar kinnar hennar fengu
smámsaman eðlilegan roða. Það var eins og
hún yrði máttlaus um leið; variruar lukust upp
með munaðarbrosi; hún hálflokaði augnnum og
hallaði höfðinu aftur á bak, breiddi út faðminn
og virtist í sama bíli vera meðvitundarlaus. —
Þá benti öldungurinn einum af þessura mann-
hundum, sem krupu við altarið, og i sama bili
stökk hann eins og óarga dýr á stúlkuna. Eg
gat nanmast varist að hljóða npp yfir mig.
Eg sá hvernig hann beit hana á hálsinn og
virtist ejúga úr henni blóðið. Hún barðist um
stundarkorn, en það skifti engam togum. Hún
var dauð.
Þá kváðu aftur við lúðrarnir, en líkið lá á
blótstallinum.
Það var eins og söfnuðurinn yrði ærður,
þegar hanu sí blóðið renna úr sárinu. Öldung-
urinn gekk að fói uinni, dýfði höndunum í blóðið
og stökti þvi alt í kringum sig.
Eg hafði séð svo mikið, að mig langaði ekki
til að dvoljh lengur í fylsni mínu. Eg gat með
naumindum staðið upp. Fæturnir gátu varla
borið mig, en þó tókst mér raeð herkjum að
komast upp stigaan. Eg kveikti á ljóskerinu,
þegar ég var kominn upp úr stiganum; mér
tókst að ljúka upp hurðinni og lét hana vand-
lega á eftir mér. Á leiðinni heyrði ég hinn
voðalega róm að neðan.
Eg var máttlaus eins og ég væri nýstaðinn
upp úr langri legu og titrandi af hræðslu fleygði
ég mér í rúmið.
Það er ekki tilbúuingur guðfræðinganna, að
helvíti sé tii, því það er hér á jörðu. Eg hefi
sjálfur staðið á barmi þess og sóð djöfiana að
verki sínu.
í annað sinn verður mér ef til vill fórnað.
Nú eru liðnir tveir dagar siðan, en eg hefi
ekki haft kjark til að rannsaka, hvort eg geti
komist út þar sem leynistiginn er.
Alt er í sömu skorðum og áður. Greifinn
situr hjá mér á kvöidin og og er ijúfmenskan
sjálf í orðum og viðmóti. Frammi fyrir mér
liggur á borðinu nýjasta heimilaskrá Lundúna;
og hér eru allskouar bæknr, sem skýra frá
framförum nítjándu aldarinnar.
En hér undir niðri, undir þessari höil, tíðkast
hin hræðilegustu mannblót, en voðalegri en
nokkrar sögur fara af. (Frh).
Árnessýslu, 6. nóv. „Veðrátta hefir verið
fremur óstöðug núna að undanförnu. Stund-
nm stórviðrisköst, en gott á milli. 2. þ. mán.
var otsarok á sunnan, og varð óvenju flóðhátt
við sjóinn, þó hefir ekki heyrst af stórsköðum,
og má heita mesta mildi. Kvillasamt er nokkuð.
og jafnvel óvíst, hvort flekkusóttin er útdauð,
en hægt fer hún, og það hefir hún gert all-
staðar þar sem vart hefir orðið við hana hér
eystra“.
Dáinn er Jón Eiríksson fyrr bóndi að Ámóti
í Flóa, og var á sinni tíð einn með beztu bænd-
um í Árnessýslu. Síðari hluta æfi sinnar var
hann mjög heilsutæpnr; hafði hann fyrir nokkru
látið af búskap og var nú til heimilis á Kiðja-
bergi. Hann var vel greindur maður og vel
metinn.
Einar Hjartarson, fyrrum bóndi á Bollagörð-
nm á Seltjarnarnesi, lézt 2. okt., 8o ára. Hann
var merkisbóndi á sinni tíð. Hann var faðir
Guðmurdar bónda í Nesi (uú í Reykjavík) og
þeirra systkina.
Gunnar bóndi Ólafsson í Ási í Hegranesi er
nýdáinn. Hann var sonar merkisbóndans Ólafs
dannebrogmanns Sigurðssonar í Ási og vel að
sér og vel látinn. Var þjóðhagasmiður eins og
þeir frændur, og hafði numið vefuað og fl. er
að ullarvinnu lýtur erlendis.
Guðmundur Pétursson bóndi í Hofdölum í
Skagaíirði or og nýdáinn, einn af hinum merk-
ari bændum í Skagafirði.
Ofsarok eru nú daglega, og nýlega rak
hér upp þilskip Einars bónda Sveinbjarnarson-