Fjallkonan - 21.08.1909, Qupperneq 4
128
FJÁLLKONAN
Kennarinn: Úr hverju eru
stígvélin þin, Pétur?
Pétur: Úr leðri?
K.: En af hveiju er leðrið?
P.: 'Af nauti.
K.: Hvaða dýri áttu þá að þakka
stigvelin þín ?
P.: Honuni pabba mínum.
— Heyrðu, Óskar litli, hvað er
hann gamall unnustinn hennar Maríu
systur þinnar ?
— Eg veit það ekki.
— Er liann ungur?
— Já, það er hann víst, því að
hann hefir ekkert hár enn þá.
CHR, JUNCHERS KLÆÐEFABRIK
RANDERS.
Sparsemi er leiðin til auðsæidar og
hamingju; þess vegna ættu allir, sem
vilja eignast góð og ódýr fataefni
(og færeysk hófuðföt) og vilja láta
sér verða eitthvað Ur ull sinni og
gömlum prjónuðum ullartuskum, að
skrifa til klæðaverksmiðju Chr.
Junchers i Randers og biðja um hin
margbreyttu sýnishorn, er send verða
ókeypis.
Norskur fiinleikamaður,
Odin Scháfer, hefir verið hér um
stund og sýnt íþróttir sínar fyrir al-
inenningi hér og í Reykjavík, og hafa
áhorfendur látið mjög vel af. Hann
sýnir engar töfralistir, sem svo eru
kallaðar og Utlendir landshornamenn
hafa stundum verið að ginna menn
á. List hans er engin blekkiug. Hann
ætlaði að sýna iþróttir sínar Uti eitt
kvöldið hér í bænum, en varð að
liætta við vegna rigningar. En tvö
kvöld sýndi hann sig inni, í Good-
temparahUsinu,og seldi aðgang.
I
•■II
a
Ljósmyndastofan í Hafnarfirði
gerir allar tegundir Ijósmynda,
3 livort heldur af fólki eða öðru.
C Myndir stækkaðar og smækk-
| aðar. Talsími nr. 1.
Carl Ólafsson.
!
'ALFA’
ALFA
margarine
ætti hver
kaupmaður
að hafa.
J cfflunió saumasíofu dlnóorsen&Sön
Hafnarftrði.
mnnunnmmmnmmunnnnnnnn
u
De forenede Bryggeriers Jt
IRÓtfD PIISSNER
er hið fínasta, bragðhezta og mest
fullnœgjandi bindin'Jismanna 61
De forenede Bryggeriers
EXFOh’T j )()»Mlií/!' ( )r.
(gulur mlði með rauðu umsigli)
. ■. ■ ráðleggjum vér að nota . ..
SCHWEIZER SILKI ELBIgI 1
Biðjið um sýnishorn af okkar prýðisfögru nýungum, sem Tér ábvririumst
haldgœði á.
Sérstakt fyrrtak: Silki-damast fyrir ísl. búning, svart, hvitt og mcð
fleiri litum frá 2,15 tyrir mcterinn.
Vér seljum beiut til einstakra manna og sendum þau silkiefni, scm menn
hafa valið, tollfrítt og burðargjaldsfrítt til heimilanna.
Vörur vorar eru til sýnis hverjum sem vill hjá frú Iugibjörgu Juhnsen, Lmkj*
argötu 4 í Reykjavík.
Schweizer & Co. Luzern Y 4 (Schweiz).
SilkÍYarniiigs-útfiytjeiulur. Kgl. liirðsalar.
Ritstjóri: Jón Jónasson. — Prentsmiðja Hafnaríjarðar.
42
Hiin settist niður og hvesti augun á felustaðinn nokkur augnablik,
eins og til þess að gera sér grein fyrir því, sem Maria sagði. —
Þarna inni, sagði hún aftur í iægri róm. Þarna, þar ðem við
geyraum skósvertuna og bustana og alt það dót.
— Já og einmitt á sama stað geymi eg Henry Valentínus
sveitnifoiingja, Ragði María. Staðurinn er betri en hann á skilið.
— En hví fór hann þá að fela sig í skápnum?
— Eg taldi honum trú um að eg væri eldastúlka hjá þér, og
að þú leyíðir mér ekki að láta karlmenn vera inni í eldhúsinu, og
þá varð hann hræddur um að þú mundir reka mig burt, ef þú sæ-
ir hann héma. Var það ekki drengilega gert af honuin, að vilja
íorða mér f; á þvi?
— Lað ætlar að liða yfir mig. Æ, geíðu mér vatn að drekka.
Þegar hún var buin að hressa sig á vat.ninu, spurði húu:
— Trúði haun þvi, að þú værir eldabuska hérna?
Já, auðvitað; það er eg lika í dag, á meðan eg er að búa til
þessa blossaða tertu. Matsveininn sendi eg burt og vinnukonunni
leyfði eg líka að fava.
— En góða miu, hve lengi ætlaiðu að láta hann liggja i skápn-
um'?
— Hann má koma út, hvenær sem þér þóknast.
Maria tók nú upp lykilinn, opnaði gætilega skápinn, og skauzt
svo burt frá honum aftur. En enginn lét á sér bæra í skápnum.
far var dauðakyrð og kolsvart myikur.
— Maiía, óhræsið þitt; Ilann er ekki þarna, sagði jungfrú
■\Yarren, og var nú sýnilega léttara í skapi.
— Jú, víst er hann þar, sagði María og ypti öxlum. En hann
er kanske of ítiminn til þess að vilja láta sjá sig. Kallaðu á hann,
þá kemur hann sjálfsagt.
tíem betur fór, þyríti ekki á því að halda, því að í sama bili
heyrðist brak mikið og brestir og út úr skápnum skreið ungur
maður fremur óglæsilegur að útliti, rifinn á olnbogunum og hrufl-
aður á höndum. Höfuðið hafði auðsjáanlega komið helzt til nærri
hillunni, sem skósvertan var á, og augnatóftirnar voru fullar af
ryki og óhreinindum. Hann rétti úr scr, stundi við þreytulega og
drap titlinga: Jungfrú Warren sagði góðlátlega:
— Eg þykist vita að þér séuð Valentínus sveitarforingi. Gerið
43
þér svo vel að fá yður sæti. Eftir því sem mér er sagt, eruð þér
búinn að tala við vinstúlku mína, jungfrú Herveyr, dóttur Herveys
yfirhershöfðingja, sem þér kannist máske við.
— Jú, það geri eg, og eg hefi haft þá ánægju að tala við
jungfrú Hervey.
Nú þurfti Maria að hnerra, og spurði því næst þóttalega: Hafið
þér sett um koll steinolíuflöskuna?
— Eg er hræddur um að eg liafi setið á henni. Olian hefir
meira að segja smitað í gegnum íótin mín, sagði hann hálíaumur í
bragði.
— Nú, nú, sagði María og sneri sér að Valentínusi; hvers
vegna segið þér nú ekki jungfrú Warren með sömu áherzlu og þér
gerðuð nýlega, að þér viljið ekki með nokkru lifandi móti hafa
nokkurn hlut sainan við hana að sælda.
— Vegna þess að nú er eg ekki lengur æstur og í illu skapi.
— Og eg er heitin öðrum. En af því að það hefir farið dult,
þorði eg ekki að segja ftú Talettu fiá þvi, sagði nú jungfrú Warren,
og bætti svo við: Fyrst þú hefir nú farið svona skammarloga með
Valentínus sveitarforingja, þá færi bezt á því að þú lofaðist honum,
María.
Jungfrú Warren varð svo felmt við þessa dirfsku sjálfrar sín,
að hún lagði tafarlaust á flótta. María geiði sig líklega til að fylgja
dæmi hennar.
En sveitarforinginn, sem nú var aftur orðinn stór og hermann-
legur maður, komst í veginn fyrir hana og varnaði henni útgöngu.
— Já, það er það miusta, sem þér getið gert, mælti hann
mjög alvarlegur.
— En eg er hvorki fögur né háttpiúð, sagði María.
— Það hirði eg aldrei um, sízt er þér eruð svo framúrskarandi
Hún tók snögglega íiam í fyrir honum: En gætið þess hvern-
ig eg hefi farið með yður.
— Við því getur euginn gcrt, rnælti hann þýðlega.
— Allra sízt þér, bætti María við. Það verður ekki aftur
tekið. En fý! oiían sagði hún og hélt vasaklútnum fyrir nefið.
— Já, olían. Eg felli mig ekki illa við þ?finn af heiini.