Norðurljósið - 01.01.1913, Blaðsíða 3

Norburljcsib
3
Týndi konungurinn.
(Saga frá miðöldunum.)
Aldrei hefir verið hafin jafn sfórkostleg lierferð og
þegar öll Norðurálfan varð hrifin af orðum Pjeturs ein-
setumanns á 11. öld og fór í fyrstu krossferðina til að
ná Jerúsalem úr höndum Tyrkja. Aldrei hefir verið eins
mikil og almenn æsing og trúarofsi og þá, — þegar
gamalmenni, konur1og börn keptust um að fara með
riddurunum og hermönnunum, til þess að hjálpa í þessu
heilaga stríði, — sem þeim
fanst vera, — eða að minsta
kosti ná í kórónu píslarvotta
með því að falla fyrir sverði
vantrúaðs Tyrkja. I'essi
hundruð og þúsundir manna,
sem ekki höfðu meiri hug-
mynd um sannan kristindóm
en svo, að þeir rændu og
drápu á báðar liendur á
leiðinni, þóttust vinna Ouði
þægt verk með því að reka
Tyrki úr Jerúsalem og drepa
þá þúsundum saman. Oyð-
ingana, — sem höfðu meiri
rjett í borginni helgu held-
ur en Tyrkir eða krossferða-
mennirnir, — brendu þeir
inni í samkunduhúsum
þeirra. Þá, ekki síður en nú
á dögum, var margt gert í
nafni Krists og kristindóms-
ins, sem á ekki meira skylt
við hið heilaga nafn hans
en myrkrið á skylt við ljós-
ið; og margt hjet kristni þá
eins og nú, sem átti ekki
annað nje meira skylt við
Krist en nafnið eitt.
Táldregnir af blindri hjá-
trú fóru menn þúsundum saman austur á leið að Mikla-
garði til þess að fara yfir til Litlu-Asíu, en tiltölulega
fáir lifðu það, að sjá landið helga. Samt voru margar
frægar hetjur á meðal þeirra, sem gerðu það sem mönn-
um sýndist vera afreksverk, eftir mælikvarða þeirra tíma,
og saga vor er um einn þeirra.
Það er Ríkarður hinn fyrsti, konungur Englands.
Hjer verður ekki sagt frá ferð hans austur til Palestínu,
heldur frá erfiðleikum þeim, er hann varð að reyna á
heimleiðinni. Hann sigldi með fáeinum mönnum til
Ítalíu, en braut skip sitt á leiðinni þangað. Hann hjelt
þó áfram, sem best hann gat, áleiðis til Englands, en
Tilbiðjendur við kínverskt helgiskrín
(Sbr. 1. grein.)
þurfti að fara um lönd hertogans í Austurríki, sem
hafði orðið ósáttur við hann, þegar þeir voru báðir í
Palestínu. Hann tók Ríkarð höndum og setti hann í
fangelsi. Keisarinn í Þýskalandi var líka óvinur Ríkarðs
og þegar hann frjetti að hann væri handtekinn, bað
hann hertogann að senda hann til sín, svo að hann
gæti geymt hann þar sem enginn vissi um hann.
Nú voru menn Ríkarðs í Englandi í ráðaleysi, því
að þeir höfðu frjett, að hann hafði orðið fyrir skipbroti,
cn ekki vissu þeir nákvæmlega hvað orðið var af hon-
um. En hann átti einn góðan og tryggan vin, aðals-
mann, sem Blondel hjet, sem
vildi ekki gefast upp við að
reyna að finna vin sinn og
konung. Með því að njósna
um það, þar sem hann gat,
hvar hann væri niður kom-
inn, komst hann að því, að
konungurinn mundi vera
einhversstaðar í fangelsi á
Þýskalandi, en honum var
ómögulegt að fá neina vissu
um það, eða vita hvar helst
á Þýskalandi það mundi
vera.
Þá fann hann upp ágætt
ráð. Hann dulklæddi sig
sem fátækan umferðarsöng-
vara og sigldi til Þýskalands
með hörpu sína. Konung-
urinn var sem sje mikill
söngmaður, og hann og
Blondel höfðu oft skemt sjer
með því að syngja saman
tvísöngva og Blondel ljek
undir á hörpu. Hann þóttist
vera viss um, að konungur-
inn niyndi taka undir, ef
hann heyrði Blondel, hinn
gamla, trygga vin sinn, leika
á hörpu fyrir utan fangelsi
sitt! Hann fór því í hverja einustu borg í Þýskalandi,
þar sem fangelsi var, og ljek fyrst nokkur lög á torginu
eða öðrum opinberum stöðum og tók við samskotum,
svo að engum gæti komið til hugar hvað erindi hans
var. Þá kom hann því altaf við að leika einhver-
staðar nálægt fangelsinu í hverri borg, og þá Ijek
hann altaf að síðustu nokkur uppáhaldslög Ríkarðs
konungs. Þetta gerði hann í langan tíma, án þess að
nokkur tæki eftir honum, fremur en hverjum öðrum
fátækum umferðasöngvara.
Einn dag sat konungur Englands niðurbeygður og
örvæntingarfullur í fangelsi sínu, gagntekinn af þung-