Norðurljósið - 01.01.1913, Blaðsíða 7

Norðurljósis
7

Er biblían ábyggileg?
[Greinar þær sem fylgja með þessari fyrirsögn hefur
ritstjórinn gefið út í bók á dönsku og ensku. Þær
hafa fengið mjög góðar viðtökur og norskir bókaút-
gefendur hafa nýlega sótt um leyfi til að prenta norska
útgáfu af bókinni. Nokkrir menn hafa hvatt ritstjórann
til þess að gefa greinar þessar út á íslensku, og sjer
hann ekki betra ráð til þess en að láta þær koma út
í »Norðurljósinu.« Verða þær líklega sjerprentaðar
síðar.]
„Ekki fylgium vjer spaklcga uppspunnum skröksög-
um." (Pjctur).
„Jeg veit á hverjum jeg hefi fest traust mitt, og jeg
er sannfaerður." (Páll).
„Vjer vifum..........vjer þekkjum........., vjer
vitum.........“ (Jóhannes, 27 sinnum endurtekið).
„Haldið þjer, að ritningin fari með hjegóma?"
•(Jakob).
„Ef sá er nokkur. sem vill gera vilja hans, hann
mun komasf að raun um, hvort kenningin er frá
Guði.“ (KRISTUR).
„Þeir (Bereamenn) rannsökuðu daglega rifningarnar,
hvort þessu vœri þannig varið. Margir af þeim tóku
nú trú og ekki alifátt af tignum griskum konum og
karlmönnum." (Post. gern. 17. 11.—12.)
„Dœmir lögmál vort nokkurn mann, nema menn
hafi yfirheyrt hann áður og viti, hvað hann hefst að?“
, (Nikódemus).
„Hversu mikil eru verk þin, Drottinn, harla djúpar
hugsanir þínar! Fiflið eitt skitur eigi og fáráðlingur-
inn skynjar eigi þetta.“ (Sátm. 92. 6—7.)
Formáli.
Er ritningin ábyggileg? Jeg svara: já. En áður en
jeg get búist við, að menn verði mjer samdóma, og
áður en jeg kem fram með nokkrar ástæður fyrir því,
hversvegna menn ættu að verða mjer samdóma, vil jeg
: gera grein fyrir því litla sem jeg legg fram í viðbót
við alt hið marga og mikla, sem ritað hefir verið um
þetta efni, og sem almenningi þykir, ef til vill, að meira
eða minna leyti þurt og leiðinlegt að lesa.
)eg hefi frá blautu barnsbeini lifað meðal fólks, seni
1 hefir neitað því, að biblían væri Guðs orð. Faðir minn
talaði oft við mig um það efni, og leitaðist við að
færa mjer heim sanninn uni, að það væri ómögulegt
: að reiða sig á orð biblíunnar sem opinberun Guðs.
Síðastliðin 7 ár hefi jeg átt heima í bæ einum, þar sem
tnjög fáir hafa ákveðna trú á orðum ritningarinnar, og
jeg hefi oftsinnis áttlangt samtal við fólk á öllum aldri,
' ýmiskonar lífsstöðu og með mismunandi lífsskoðanir,
og jeg held að jeg megi fuliyrða, að það hafi ætíð
verið einlæg ósk mín, að fyigja einungis því, sem ó-
hætt væri að reiða sig á, og að finna sannleikann, hver
svo sem hann væri. Jeg get fullvissað lesarann um
það, að jeg hefi enga löngun til að trúa nokkurri bók
og breyta samkvæmt kenningum hennar, eða leiða
aðra til að gera það, nema jeg hafi algerlega áreiðan-
legan grundvöll að byggja á.
Jeg hefi ekki rætt þetta mál frá guðfræðilegu sjónar-
miði, heldur frá sjónarmiði ungs manns, sem fanst trúin
á biblíunni vera mörgum erfiðleikum bundin, og sem
vildi ekki gera neina tilslökun til þess að geta orðið
rjetttrúaður.
Jeg sá að i þessu efni var tvö sker að forðast, annað
það, að taka biblíuna sem óskeikult Guðs orð. og
þagga um leið niður hinar einlægu mótbárur, sem
komu upp í huga mítium; og á hinn bóginn það, að
fallast á að sú kenning væri röng, sem hjelt þvt fram,
að bókin væri i tnblásin af Guði, af því að mjer fanst
að i hettni vera mótsagnir og ósamræmi.
Mjer var nú aðeins einn vegur opinn; jeg fór að
hugsa unt, að það mundi vera tnikið tjón fyrir mig að
telja sjálfum mjer trú um, að hinn eilífi Guð væri höf-
undur bókarinnar, ef svo skyldi reynast, að hann væri
það ekki; en á hinn bóginn var mjer það Ijóst, hví-
líkt tjón jeg mundi bíða, ef Guð væri í raun og veru
höfundur hennar, án þess jeg fengi neina vitneskju um
það. Þessvegna leitaði jeg, með mestu aivörugefni og
samviskusenti, að gildum ástæðum til þess, annaðhvort
að trúa eða neita afdráttarlaust, að biblían væri opin-
berun Guðs.
Jeg ætla mjer ekki að koma með allar þær ástæður,
sem jeg hefi nú til þess að trúa á biblíuna sem Guðs
orð; til þess eru þær of margar, og fjölgar með
hverjum deginum sem Itður. Mig langar aðeins til að
tala fáein orð til þeirra, sem eru í líku ástandi og jeg
var einusintti, í þeirri von, að það geti veitt þeint dá-
litla hjálp og leiðbeiningu, sem jeg hefði sjálfur þegið
með mestu gleði fyrir nokkrum árunt síðan, hefði jeg
þá vitað hvar hana var að finna.
Kristur sagði: »Ef sá er nokkur, sem vill gera vilja
ltans (Föðurins), hann mun komast að raun um, hvort
kenningin er frá Guði.« Getur verið, að þessi tilraun
mín hjálpi einhverjutn, sem vitl gera vilja Föðurins.
Gefi Gttð það!
II.
Fundurinn, sem mistókst.
Til voru gagnrýnendur á dögttnt Krists, en þeir
voru ekki biblíugagnrýnendur, heldur Kristsgagnrýnend-
ur. Ágreiningurinn var ekki utn það, hvort sú bók
væri sönn, er skoðuð var sem hið ritaða Guðs orð,