Norðurljósið - 01.02.1913, Blaðsíða 6

14
Norðurljósið
Molar frá borði meistarans.
(Á þessari blaðsíðu verða jafnan fluttar uppbyggilegar
greinar fyrir trúaða.)
Hinn sanni söfnuður Guðs.
eftir Ryle, biskup i Liverpool.
[Ath. Þó að þessi grein sje ekki stíluð beinlínis til
trúaðra manna, þá er samt svo margt í henni, sem
trúuðum mönnum er nauðsynlegt að hugfesta, að jeg
leyfi mjer að birta hana hjer á þessari blaðsíðu.
Hefir hún sjerstakt erindi ti! okkar um þessar mundir,
er svo mikið er talað um afstöðu ríkis og kirkju.
Hinn heiðraði höfundur, sem nú er látinn, var einn
hinn helsti skörungur í ensku þjóðkirkjunni. Er jeg
honum fyllilega samþykkur í skoðunum þeim, er hann
lætur hjer í Ijós. — Ritstj.]
Ert þú í hinum eina, sanna söfnuði, — þeim söfnuði
sem einn hefir hjálpræðið? Jeg spyr ekki um það,
hvert þú fer á sunnudögum; jeg spyr að eins: »Ert
þú í hinum eina, sanna söfnuði?«
Hvar er þessi eini, sanni söfnuður? Hvað er þessi
eini, sanni söfnuður? Hver eru þau merki, sem hægt
er að þekkja þenna eina, sanna söfnuð á? Það er von
að þú berir fram slíkar spurningar. Veit mjer athygli
þína, og þá skal jeg svara þjer.
Hinn eini, sanni söfnuður samanstendur af öllum,
sem trúa d Drottin fesúm Krist, — af öllum hinum
útvöldu Guðs, — af öllum frelsuðum mönnum og kon-
um, — af öllum sannkristnum. Ef hægt er að sjá á
nokkrum manni merki þess, að hann sje útvalinn af
Guði Föður, hreinsaður í blóði Guðs Sonar og helgað-
ur af Heilögum Anda, þá er hann einn í hinum sanna
söfnuði Krists.
Allir í þessum söfnuði hafa hin sömu kennimörk.
Þeir eru allir fæddir af Andanum; þeir hafa allir
»snúið sjer til Guðs og til trúarinnar á Drottin vorn
Jesúm Krist;« og eru heilagir í lífi sínu og framkomu.
Allir hata þeir synd, allir elska þeir Krist. Guðsdýrkun
þeirra er með mismunandi hætti; nokkrir þeirra tilbiðja
með bænabók og nokkrir án aðstoðar hennar; nokkrir
tilbiðja krjúpandi, og nokkrir standandi; en þeir tilbiðja
allir Guð með einu hjarta. Þeir leiðast allir af Anda
Guðs; þeir byggja allir á einum grundvelii; þeir öðl-
ast allir trú sína frá einni einustu bók, — það er, frá
biblíunni. Þeir safnast um einn miðdepil, — það er
Jesús Kristur,—og þeir sameinast í honum. Þeir geta
allir sagt í samfjelagi, jafnvel nú, með einum rómi:
»HaleIúja!«, og þeir geta allir svarað og sagt einróma
»Amen, amenh
Söfnuður Guðs er engum prestum eða þjónum háð-
ur hjer d jörðu, þó að hann meti þá mikils, sem boða
fagnaðarerindið. Andlegt líf þeirra, sem f söfnuðinum'
eru, er ekki undir því komið, að þeir hafi gengið í
neitt ákveðið kirkjufjelag, gengið undir neina skírn, nje
tekið þátt í kvöldmáltíðinni, — þó að þeir meti þessa
nefndu hluti mikils, þegar þeir eiga kost á þeim. En
söfnuður þessi á aðeins einn mikinn höfðingja, — einn
hirðir, einn mikinn biskup, — og hann er Jesús Kristur.
Hann einn gerir menn að fjelögum safnaðar sins með
anda sínum, þó að þjónar hans vísi mönnum til hans.
Enginn maður á jörðu getur opnað dyrnar, fyr en hann
sjálfur hefir opnað þær, hvorki biskupar, öldungar,
prestafundir nje synodus. Ef maður iðrast og trúir náðar-
boðskapnum, þá verður hann um leið fjelagi safnaðar
Krists. Getur verið að hann fái ekki tækifæri til að-
skírast, fremur en ræninginn á krossinum, en hann
hefir fengið það, sem meira er um vert, og það er
skírn Heilags Anda. Getur verið, að hann fái ekki að
neyta brauðs og víns við kvöldmáltíðina, en hann etur
líkama Krists og drekkur blóð hans á andlegan hátt
hvern dag sem hann lifír, og enginn prestur á jörðu
getur bannað honum það. Má vera að hann verði
bannfærður af vígðum mönnum og settur út af hinum
ytri siða-sakramentum hinnar ytri kirkju; en allir hinir
vigðu menn í veröldinni geta ekki útilokað hann frá
hinum sanna söfnuði Guðs.
Tilveru þessa safnaðar er ekki háð neinuni fyrirskip-
unum, viðhafnarsiðum, dómkirkjum, kirkjum, bænhúsum,
ræðustólum, skírnarfontum, messuklæðum, orgelum,.
fasteignum, peningum, konungum, landstjórum eðæ
öðrum yfirvöldum eða neinu öðru, sem menn geta
veitt honum. Oft hefir það komið fyrir, að söfnuður
Guðs hafi lifað og þroskast, þó að hann hafi verið
gersneyddur öllum þessum hlutum; oft hefir hann
verið rekinn í eyðimerkur eða í holur og hella fjallanna
af þeim, sem hefðu átt að vera vinir hans. Tilvera
hans er engu öðru háð en nálægð Krists og Anda hans,.
og fyrst svo er, getur söfnuður þessi aldrei dáið út.
Þessi söfnuður einn getur tekið til sín þá háu titla og
þau dýrmætu fyrirheiti, sem ritningin nefnir. Þessi er
»líkami Kristsc; þessi er »hjörð Krists«; þessi er »fjöl-
skylda Guðs«; þessi er »Guðs bygging« og »musteri
Heilags Anda«. Þessi er »samkunda hinna frumgetnu,.
hverra nöfn eru skrifuð á himnum«; þessi er »hið
konunglega prestafjelag«, »hin útvalda kynslóð«, »hei-
lagi Iýðurinn«; »Guðs eigið fólk«; »hús Guðs«, »ljós
heimsins« og »salt jarðar«. Þessi er »hin heilaga, al-
menna kirkja«, sem vitnað er til í trúarjátningunum;,
það er þessi söfnuður, sem Kristur á við, er hann seg-
ir: »Hlið Heljar skulu eigi verða honum yfirsterkari«,
og sem hann segir við: »Jeg er með yður alla daga
alt til enda veraldarinnar.« (Matt. 16. 18. og 28. 20.)
(Framhald.),