Norðurljósið - 01.03.1913, Blaðsíða 2

i8
Norðurljósið
ið verk mitt!« En sjórinn reis upp eitt kvöld og tók
vitann og hinn drambláta byggingameistara þess!
Árið 1706 reisti annar verkfræðingur vita úr trje og
steini á sama stað, en hann brann eftir 49 ár. Þá var hinum
mikla verkfræðingi, Smeaton, falið að reisa vitann.
Hann gerði fyrst mikla undirstöðu af grjóti úr sjálfum
klettinum, og tengdi hana með járnsveigum við bjarg-
ið. Hann gerði engar drambsemisáritanir eins og Win-
stanley, heldur ljet hann höggva á undirstöðuna: „Ef
Drottinn byggir ekki husið, þá erfiða smiðirnir til ein-
skis," og þegar vitinn var fullger setti hann Iatnesku
orðin: »Laus Deo!« (»Lof sje Ouði!«) á toppsteininn
rjett fyrir ofan ljósið.
Þessi viti stóðst árásir vatns og veðurs í 120 ár, og
stóð þá óhaggaður. Varð hann til þess að leiðbeina
ótalmörgum skipum fram hjá skerjunum og eflaust að
frelsa mörg mannslíf. En nákvæm rannsókn sýndi, að
hann var farinn að slitna, sem von var, og nýr viti var
þá reistur í nánd við hann, sem varð fullger 1882.
Ljósið frá vita þessum sjest meira en 4 mílur (danskar)
í burtu; og stendur vitinn enn.
í stormunum, sem geysuðu um Norður-Evropu í
Desember- og Janúarmánuði í vetur, var ekki hægt að
komast að einum vitanum á austurströnd Englands í
sex vikur vegna þess hve brimið var mikið. Mennirnir,
sem gættu hans, voru farnir að líða skort, þegar bátur
gat loksins komist til þeirra. Vitamennirnir þurfa oft
að neita sjer um margt, til þess að geta gengt hinu
nytsama starfi sínu.
Þegar vjer lítum á myndina á 1. blaðsíðu, kemur oss
ósjálfrátt í hug, hvað grundvöllurinn hlýtur að vera
traustur undir vitanum, til þess að hann geti staðist
sjávargang og storma, sem knýja svo oft á hann. Sömu-
leiðis verður hver sá maður, sem vill vera til leiðbein-
ingar þeim, sem velkjast í ólgusjó lífsins,—og það eiga
nú allir að vilja, — að vera sjálfúr tengdur við þann
eina grundvöll, sem Guð hefir lagt, Jesúm Krist. Ann-
ars er hætt við því, að hann fari sjálfur í sjó spillingar-
innar, eða faili fyrir stormi efasemdanna. Margir eru
þeir uppi nú á dögum, sem þykjast ætla að leið náung-
ann á rjetta leið, svo sem andatrúarmenn, »guðspek-
ingar« og aðrir, en grundvöllurinn er ekki nógu góður.
»Annan grundvöll getur enginn lagt en þann, sem lagð-
ur er, sem er Jesús Kristur.« (I. Kor. 3. 11.)
Vitar eru aðallega til þess, að leiðbéina skipum þeg-
ar dimt er og stormasamt. Þegar fer að dimma á vegi
vorum, þegar menn hrekjast fyrir vindi og sjó og vita
ekki hvað þeir eiga að gera eða að hverju þeir eiga
að snúa sjer, þá getur aðeins það, sem bygt er á bjarg-
inu: Kristi, orðið til að leiðbeina oss rjett, enda kann-
ast flestir við þetta, þegar stormana ber að. Velþektur
vantrúarmaður, sem hafði átt trúaða konu, stóð við
banasæng dóttur sinnar og horfði með örvæntingu á
hið fagra, fölva andlit hennar. »Á jeg að trúa á van-
trúarkenningar þínar nú, eða á jeg að snúa mjer að
trú móður minnar og að Guði hennar? Segðu mjer
það, pabbi!« sagði hún. Faðir hennar varð hugsi um
stund, og átti í mikilli baráttu við sjálfan sig, áður en
hann vildi gefa það svar, sem samvizka hans bauð
honuin að gefa. Hann stóð augliti til augliti; við von-
leysi vantrúarinnar og sá, að það var ekkert í henni
til að lýsa veginum fyrir dóttur hans. Hann svaraði:
»Snú þjer að trú móður þinnar, elsku dóttir mín!«
Vitar standa oft við hafnir, til að sýna veginn inn í
þær. Kristur er ljósið, sem vísar oss á leið inn í dýrð
Föðurins. Ljósíð, sem sjest lengst að, er skærast heima
fyrir, og margir, sem hafa leitað Krists, hafa fundið, að
það Ijós, sem þeir sáu álengdar, er þeir voru að berj-
ast við vind og sjó, er hið indælasta »ljós lífsins«, sem
hægt er að ímynda sjer.
Vitar eru líka til þess, að vitaverðirnir geti bjargað
þeim, sem hafa ekki tekið viðvörun, og annaðhvort af
gáleysi eða getuleysi hafa rekið sig upp á skerin.
Kristur fór sjálfur upp á sker syndarinnar til þess að
geta bjargað oss, þegar hann dó á krossinum, og|nú
er hann fús til að taka á móti öllum og blessa alla,
sem hafa ekki skeytt viðvörun hans, hafa mist innsigl-
inguna í höfn Guðs og rekið sig upp á skér.
Er lesarinn einn þeirra?
Hver stjórnaði síldinni?
Raddir heyrast við og við, sem neita kraftaverkun*
Jesú Krists, eins og þeim er lýst í guðspjöllunum. Það
er þá sjálfsagt, að slíkir menn neita því, að hinir yfir-
náttúrlegu fiskdrættir hafi átt sjer stað, eins og segir
t. d. í Lúkasarguðspjalli, 5. kapítula og í Jóhannesar-
guðspjalli, 21. kapítula.
Ritstjóri þessa blaðs fjekk brjef fyrir fáum dögum
frá manni, sem hann þekkir vel og sem hann hefir
fulla ástæðu til að ætla að sje sannorður maður, enda
hefir hann reynst honum í alla staði áreiðanlegur.
Brjefritarinn er fátækur barnamaður og stundar sjó í
norðlensku sjávarþorpi; hann skrifar á þessa leið:
»Og skal jeg segja þjer dæmi upp á það, hvað
Guð er mjer góður. . , . Það var 18 vikur af sumri,
að það kom aflahlaup, en allir voru beitulausir. Þá
frjettist í símanum, að gufuskip hefði komið inn á
—fjörð með síld, Slógu allir sjer saman, á laun við mig,
með að gera út mótorbát á—fjörð eftir síld. Mótor-
inn fór, og kom aftur með nóga síld. Svo gekk jeg
til allra og bað þá um síld, en enginn af öllum kunn-
inngjunum þóttist hafa munuð eftir mjer; þeir sögðust