Norðurljósið - 01.03.1913, Síða 3

Norðurljósið
19
ekki hafa tekið meira en það, sem þeir þyrftu sjálfir.
Hjá einum þeirra átti jeg 25 síldar, sem jeg lánaði
honum, upp á síld aftur, þegar Drottinn gaf mjer 70
«íldar í kastnet. Þessi maður fjekk 400 síldar utan af
— firði, og treysti jeg honum best til að láta mig fá
þessar síldar sem jeg hafði lánað honum áður af 70;
en það var alveg afsvar, jeg fjekk ekki neitt. Mjer
varð alveg orðfall; jeg hjelt heimleiðis, og var að hafa
jþetta fyrir munni mjer:
»Eitthvað þeim til líknar legst,
sem Ijúfur Guð vill bjarga.«
Það reyndist líka! Drottinn Jesús mundi eftir
■mjer. Það var kraftaverk, vinur minn. Jeg átti síld-
arnet í sjónum, og allir aðrir áttu líka mörg net í
sjónum á sama stað, sem voru, bæði að mínu áliti
■og annara, mikið betri net. En hvað varð? Garmur-
inn minn var fullur af síld um morguninn, en ekki ein
-einasta síld í öllum netjatróssunum hinna! Þetta var
viðvörun. Mennirnir urðu hissa, en jeg lofaði Guð af
hjarta og útbýtti öllum af síldinni, því að jegðleit, að
Drottinn vildi hafa það svo; því að jeg er búinn að
reyna það, að hann gleymir hvorki mjer nje öðrum,
sem ákalla hann einlæglega.«
Fegurð Krists.
I. Samanburður er ómögulegur.
Mikilleika allra antiara hefir ætíð fylgt einhver
ílítilmenska; vísdómi allra annara hefir fylgt einhver
fáviska; góðsemi allra annara hefir fylgt einhver ó-
fullkomleiki; aðeins um Jesúm Krist er hægt að
segja án þess að ýkja: „Alíitr er hann yndislegur!“
(Lofkvæði 5. 16.) Þessvegna er umræðuefni mitt:
»Fegurð Krists«.
Fyrst og fremst virðist mjer þessi yndisleiki
Krists koma fram í því, að hann var fullkomlega
mannlegur. Hjer á jeg ekki við, að hann væri
fullkominn maður, heldur að hann væri fullkom-
lega mannlegur.
í öllum hlutum er hann einn með oss, að frá-
skilnum syndum vorum og hinu spilta eðli voru.
»Hann þroskaðist að visku og vexti og náð«.
Hann erfiðaði og tárfeldi og bað og elskaði. »Hans
var freistað á allan hátt eins og vor, án syndar.«
Vjer viðurkennum hann sem Drottin vorn og
Guð vorn, eins og Tómas; vjer tilbiðjum og
heiðrum hann, en samt sem áður er enginn, sem
getur verið í eins nánum kunningskap við oss,
■enginn sem kemur eins nærri hinum mannlegu
•••»*«•••••••••••••••♦••••
hjörtum vorum, eins og hann; enginn er sá í
víðri veröld, sem vjer hræðumst eins lítið og
hann. Hann kemur inn í nútíðar-líf vort og tekur
þátt í því, alveg eins og hann væri fæddur og
uppalinn í sama stræti og vjer. Hversu heilbrigt
og ófalsað er hið mannlega eðli hans! Marta á-
vítar hann; Jóhannes, sem hefir sjeð hann reisa upp
dauða, kyrra vind og sjó og tala við Móse og
Elía á fjaliinu helga, hikar ekki við að halla höfði
sínu að brjósti hans við kvöldmáltíðina. Pjetur
leyfir honum ekki að þvo fætur sína, en biður
hann þó strax á eftir að þvo höfuð sitt og hend-
ur líka. Peir spyrja hann heimskulegum spurning-
um, og ávíta hann, og heiðra og tilbiðja hann í
sömu svipun. En hann talar við þá sem einka-
vinur, segir þeún að óttasf ekki og fullvissar þá
um kærleika sinn. I öllu þessu virðist mjer hann
»allur yndislegur«. Fullkomleiki hans er ekki sem
kaldur glampi, heldur sem hlýr bjarmi. Heilag-
leiki Jesú er svo hlýr og mannlegur, að hann
laðar menn að sjer og blæs þeim heilagleika íbrjóst.
Pað er ekkert óþýtt eða óaðgengilegt í heilagleika
hans. Fegurð heilagleika hans ininnir mann miklu
heldur á blómabrekku.
Jesús tekur á móti syndurum og hefir samneyti
við þá, — allskonar syndara; jafnt við Nikodem-
us, hinn siðvanda, trúrækna syndara og við Maríu
frá Magdölum, »sem hanu hafði rekið út af sjö illa
anda,« — hinn olboðslega syndara. Hann kemur
inn í líf syndugra manna eins og hreinn, tær
straumur rennur í óhreinan poll. Straumurinn ótt-
ast ekki að óhreinkast af pollinum, en kraftur og
hreinleiki hans gerir hann brátt tæran.
II. Meðaumkun hans.
Vjer lesum oft um Jesúm, að hann »kenni í
brjósti um þá«. Mannfjöldinn, semvareinsog sauð-
ir, er engan hirði hafa; ekkjan í Nain, sem fylgdi
einkasyni sínum til grafar, dauða barnið höfðingj-
ans, hinn djöfulóði í Gadara, hinar fimm þúsundir,
sem hungraði; — alt, sem þoldi nauð, vakti hlut-
tekningu Jesú. Hluttekuiug hans er »öll yndisleg«.
Jafnvel reiði hans við Farisea og hina skriftlærðu
var sprottin af hinni yfirgnæfandi hluttekningu hans
við þá, sem þoldu ilt undir hinni hörðu hendi þeirra.
Leitaði Jesús nokkurn tínia að verðleika hjá
þeim, sem hann hjálpaði? Hann læknaði hina
sjúku, en hvílík náð fólst í meðaumkun hatis!
Hversvegna snerti harin t. d. auminga líkþráa
manninn? Hann hefði getað læknað hann með
einu orði, eins og hann læknaði son höfðingjans.
En hinn líkþrái hafði verið í nokkur ár útskúfað-