Norðurljósið - 01.03.1913, Side 4
20
Norðurljósib
• •• •• • • • • • • • • •••••••• • • ••-••• • • • •-•'■• • ••• • • • •
ur úr mannfjetaginu vegna sjúkleika síns, skiiinn
frá ættingjum sínum og var þessvegna farinn að
missa manndóm sinn, svo að segja, farinn að gleyma
því að hann var niaður eins og aðrir menn. Það
saurgaði menn að nálgast hann, — en þegar Jesús
snerti hann þá varð hann maður aftur.
Trúuð kona, sem starfaði fyrir Krist á meðal
hinna föllnu í stórborg einni, fann einu sinni
djúpt fallna stúlku hættulega veika í fátæklegu her-
bergi sínu. Hún fór sjálf að hjúkra henni, skifti
um rúmfötin, útvegaði meðöl, góða fæðu og
eldsneyti, breytti til í herberginu og gerði það
eins skemtilegt og hægt var. Síðan sagði hún við
hana: »Má jeg ekki biðja með þjer?« »Nei«,
svaraði stúlkan, »þjer er ekki verulega ant um
m>g; þú gerir þetta aðeins til þess að konn til
himnaríkis«.
Svo leið og beið í marga daga og trúaða kon-
an þreyttist ekki að sýna hinni kærleika, en synd-
uga stúlkan var hörð og jafnvel beiskyrt. Loksins
sagði konan við hana:
»Nú ert þú búin að ná þjer aftur, elskan mín,
og jeg ætla þess vegna ekki að koma oftar til
þín, en af því að þetta er síðasta heimsókn mín, þá
bið jeg þig um að lofa mjer að kyssa þig«, og
hinar hreinu varir, sem höfðu aðeins þekt bænir
og heilög orð, komu við varirnar, sem saurgaðar
voru með blótsyrðum og óhreinu kjassi, — og þá
brast hið harða hjarta. Slík er aðferð Krists.
III. y\uðmýkt ljans.
Auðmýkt Jesú Krists var »öll yndisleg«. Hann,
sá eini, sem nokkurn tíma hefði getað kosið, hvernig
eða hvar hann skyldi fæðast, kom í þenna heim
sem »almúgabarn«.
Hvílík auðmýkt, hvílíkt lítillæti! »Jeg er meðal
yðar eins og sá, er þjónar.« Hann »tókað þvo fæt-
ur lærisveinanna«. »Hann illmælti eigi aftur, er hon-
um var illmælt.« »Eins og sauðurinn þegir fyrir
þeim, er hann klippir, eins lauk hann ei upp sín-
um munni.« Getum vjer hugsað það um Jesúm,
að hann hafi nokkurn tíma gerst heimtufrekur og
gengið hart eftir rjetti sínum?
IV. Blíða hans.
En hinn yfirgnæfandi yndisleiki Jesú sjest best
á framkomu hans gagnvart syndurum. Hann er
svo blíður, svo hreinskilinn, en samt svo nærgæt-
inn og kurteis. Nikódemus, sem var hreinskilinn
og einlægur, en þó stoltur af stöðu sinni sem
»lærimeistari í ísrael* og hræddur um að stofna
henni í hættu, »kemur til Jesú um nótt«. Aður
en »lærimeistarinn« fer, hefir hann komist að raun
um liina miklu vanþekkingu sína um fyrsta spor-
ið í Guðs ríki, og fer leiðar sinnar til að hugleiða
og heimfæra upp á sjálfan sig þau crð, sem Jesús
talaði við hann: »Mennirnir elskuðu myrkrið meir
en Ijósið, því að verk þeirra voru vond«. Þó heyrði
hann ekki neitt óþýtt orð af vörum hans, ekki
neina setningu sem gæti sært tilfinningar hans!
þegar Jesús sjer hina syndugu, örvæntingarfullu
konu, sem Farisearnii höfðu leitt til hans, og sent
hlaðin var mikilli sekt, þá ávarpar hann hana þeg-
ar ákærendur hennar voru horfnir, hver eftir annan,.
og notar hið santa orð (á frummálinu), og sem
þýtt er »kona«, sem hann notar er hann ávarpar
móður sína frá krossinum.
Heyrum hann tala við samversku konuna við
Jakobs-brunninn. Hann útskýrir fyrir henni með
mikilli þolinmæði hinar helgustu kenningar, oggríp-
ur nærgætilega, en þó ákveðið, á hinu ntikla kýli
syndarinnar, sem var að eta um sig í sálu hennar.
En hann talaði eins kurteislega við hana eins og
það hefði verið slík kona sem María frá Betaníu.
(afnvel í dauðans angist gat hann heyrt stunu
hinnar örvæntandi sálar, sem sneri sjer til hans. F*að
var siður sigurvegara, er þeir sneru aftur frá hernaði
í fjarlægum löndum, að flytja heim hinit mikilfeng-
legasta fanga sem sigurmerki. Nægði það Kristt
að leiða með sjer til himins sál eins ræningja!
V. Hið fullkomna jafnvægi harjs.
Já, allur er hann yndislegur. Mig skortir tíma til!
að ræða um göfugleika hans, karlmensku hans,
hina fullkomnu hugprýði hans. í persónujesú halda
allir fullkomleikar jafnvægi sínu. Alt það, sem lýsir
fullkomleika, finnst hjá honum í jöfnum mæiL
Blíða hans er aldrei veikleiki, hugrekki hans kemur
aldrei fram sem harðneskja. Vinur minn, þú getur
athugað þetta sjálfur. Fyíg þú honum í anda í alla
þá háðung og smán, sem hann þoldi þá nótt, er
hann var handtekinn. Sjá þú hann standa fyrir æðsta
prestinum, fyrir Pílatusi, fyrir Heródesi. Sjá þú hann
þola ógnanir, hýðing; menn slá hann í andlitið,.
hrækja á hann og hæða hann. I því sjáum vjer
mikilleika hans. Aldrei missir hann stjórn á sjálf-
um sjer, hinn konunglega göfugleik sinn.
Já, fylg þú með honum víðar. Fylg þú honum
með hópnum, sem hæðir hann, um leið og hann
fer út úr borgarhliðinu; sjá þú hann, er þeir leggja
hann á hinn mikla, stórgerða kross, og heyr þú
hið óttalega hljóð, þegar hamarinn rekur naglana
(Framhald á 24, bls, 2. dálki.)