Norðurljósið - 01.03.1913, Qupperneq 5
Norburljósið
2 I
Heim ilislœkn ingar.
XV.
Höfuðverkur.
------ (Frh.)
Sá, sem álítur þessi ráð (sbr. síðasta tbl., 13. bls.)
»of einföld«, er sjálfur einfaldur, því að ef örlítið heitt
vatn getur læknað hann, þá er það tilefni til þakklæt-
is, en engin ástæða er til að fyrirlíta meðalið, sem
náttúran hefir sjálf lagt til í svo ríkum mæli. Þegar
eitthvað, sem ekki vill leysast upp fljótlega, hefir lent
í maganum, er oft ekki þörf á öðru er heitu vatni,
teknu inn eins og sagt hefir verið. Það ætti ekki að
þurfa að taka það fram, að menn eigi altaf að tyggja
svo vel fæðuna, að hún sje sem þykkur vökvi er hún
fer ofan í magann, því að það er skaðlegt ef maginn
tekur við henni þurri og hálf tugginni.
Sumir segjast, ef til vill, ekki hafa tíma til þess, vera
undir aðra gefnir og þurfa að flýta sjer með máltíð-
irnar. Þeim skal svarað þvi, að það er betra að borða
helming fæðunnar vel tugginn, heldur en alla fæðuna
hálf-tuggna. Næringargildi hins vel tuggna er töluvert
meira en þess, sem illa er tuggið, og meltingarfærun-
um er þá ekki misboðið.
Ef ólag er á maganum,vakna inenn stundum á morgnana
með höfuðverk. Þá á að drekka tvo kaffibolla af heitu
vatni, með 10 mínútna millibili. Fimm eða sex dropar
af ediki í vatninu hjálpa töluvert, einkum ef ónota-þraut
í innýflunum fylgir höfuðverknum. Haldið áfram allan
daginn að taka heitt vatn, hálfan kaffibolla í senn, svo
sem fimm eða sex sinnum á dag.
Höfuðverkur og áhyggja.
Höfuðverk fá menn oft, þó að heilsan sje annars ó-
biluð, eingöngu af áhyggju, sem menn bera fyrir ó-
komnum hlutum, eða óvissu, þegar um eitthvað er að
ræða, sem þeim þykir mikils um vert.
Auðvitað eru menn veikari fyrir þessu, þegar heilsan
er á völtum fæti; en margir eru þeir, sem bera áhyggjur
að óþörfu, og hafa enga afsökun vegna heilsunnar.
Áhyggjur um hversdaglega hluti verða oft' að illum
vana og hafa vond áhrif á heilsuna fyr eða síðar, gera
menn geðstirða og önuglynda og eyðileggja oft heim-
ilisfriðinn. Neyðin hefir »felt sín þúsund« en áhyggjur
út af henni »sín tíuþúsund«. Erfiðið drepur menn ekkt,
en áhyggjan er mestur morðingi. Áhyggjan gerir and-
litið hrukkótt, gerir menn gamla á undan tímanum,
gerir þá oft meira eða minna ókurteisa og spillir mjög
fyrir mönnum í fjelagslífinu.
Til þess að yfirstíga þenna óvana, verða menn fyrst
að gera sjer glögga grein fyrir því, að hann er alger-
lega óþarfur og að það er vel hœgt að losast við hann.
Margar þúsundir hafa losast við hann, sem áður hafa
verið þrælar hans í mörg ár. Margir hafa á einn eða
annan hátt lært að nota viljakraft sinn gegn þessum
óvana og þeir hafa þá fundið, að þeim er aftur veitt
sú stilling og ró, sem þeir hafa ef til vill haft á æsku-
árum sínum. í’eir finna þá um Ieið, að starfsþróttur
þeirra hefir aukist stóruni.
Ef um eitthvert málefni er að ræða, sem vel þarf að at-
huga, en sem ekki er sem skemtilegast viðfangs, þá verða
menn að gefa sjer tíma til að hugleiða og »hugsa út
í það- sem fyrst, til að rökræða það með sjálfum sjer
og komast að einhverri vissri niðurstöðu eða ákvörðun.
Ef ekki er hægt að útkliá það að svo stöddu, eiga
menn að viðurkenna þao með sjálfum sjer, að ekki
sje hægt að komast að neinni niðurstöðu, og láta hug-
leiðingarnar neraa staðar við svo búið. Ef málefnið
kemur þá aftur óboðið í hugann, þá verða menn að
gera sjer grein fyrir því, eitt skifti fyrir öll, að þeir, og
þeir einir, ráði því, hvenær eigi að taka málið til
íhugunar aftur, og vísa því frá sjer eins og þjóni,
sem húsbóndinn þarf ekki lengur í svipinn. Með öðr-
um örðum: þegar á að hugleiða eitthvert erfitt málefni,
þá á að gera það af öllum huga, og láta þá ekkert ann-
að tvístra hugsununum, en á öðrum tímum á ails ekki að
Iáta hinar sundurlausu hugsanir sínarfjalla um málefnið.
Hafi eitthvað ilt komið fyrir, þá er best að leita sem
fyrst tækifæris til að hugsa um það út í ystu æsar, að
yfirvega allar afleiðingar, sem af því geta stafað, og
ákveða, ef hægt er, hin bestu ráð til að koma t veg
fyrir það, að meta öll þau persónulegu óþægindi eða
missi sem maður verður sjálfur að þola, og hugsa um
hversu best er hægt að ráða bót á því. Ef það er sorg-
legt atvik, þá má láta tilfinningarnar njóta sín til fulls;
það er oft mikil svölun, enda lýsir það harðlyndi, ef
menn eru snauðir af viðkvæmari tilfinningum. Þegar
menn eru þannig búnir að jafna sig í einrúmi, eiga þeir
ekki að láta málefnið koma sí og æ í hugann til að
draga kjarkinn úr sjer, baka sjer vondan höfuðverk og
gera sig ófæra til að vinna skyldustörf sín.
Jeg veit áð vísu, að lyndiseinkenni íslendinga eru
þannig, að þessi ráð eru þeim ekki eins bráðnauðsyn-
leg og íbúum sumra annara landa sem eru meiri »til-
finningamenn«, en jeg þykist vita, að þau muni samt
eiga erindi til margra karla og kvenna hjer á landi,
samkvæmt reynslu minni.
Það yrði ófullnægjandi og ómannúðlegt, að sleppa
því að nefna þau ráð, sem ein eru óbrigðul gegn á-
hyggjum þessa lífs. Reynsla ótalnrargra manna hefir
sannað, að þau eru góð. Ekki var það samt læknir, sem
fyrstur raðlagði mönnum þau, lieldur gamall fiskimað-
ur sem Pjetur hjet, sem varð postuli Jesú Krists; hann
sagði: „ Varpið allri áhyggju yðar upp á hann (Guð),
þvi að hann ber umhyggju fyrir yður.“ (1 Pjetur 5. 7.)
Þetta stílaði hann til þeirra, sem meðtekið höfðu Jesúm
Krist. Má því varla ætla að það eigi við aðra.
(Framhald.)