Norðurljósið - 01.03.1913, Page 6

22
Norburljósib
Molar frá borði meistarans.
(Á þessari blaðsíðu verða jafnan flutíar uppbyggilegar
greinar fyrir trúaða.)
Hinn sanni söfnuður Guðs.
eftir Ryle, biskup í Liverpool.
------ (Framh.)
Þessi er hinn eini söfnuður, sem hefir sanna eining.
Meðlimir hans eru fullkomjega sammála um öll hin
mikilvægustu atriði trúarinnar, því að þeim er öllum
kent af einum og sama Anda. Þeir eru sammála um
Ouð og Krist og Heilagan Anda, um synd, eigin hjörtu
sín, um trú, iðrun, nauðsyn heilagleikans, gildi bibli-
unnar, mikilvægi bænárinnar, um upprisuna og dóminn,
— um öll þessi atriði trúarinnar eru þeir sammála. Ef
hægt væri að að safna saman þremur eða fjórum með-
limum þessa safnaðar, hverjum öðrum gerókunnugum,
sínum úr hverri heimsálfu, og heyra vitnisburð þeirra,
hvers út af fyrir sig, þá mundi það koma í Ijós, að
þeir væru allir á sama máli.
Þessi er hinn eini söfnuður, sem hefir sannan heilag-
leika. Meðlimir hans eru allir heilagir. Það er ekki að-
eins játning þeirra, að þeir sjeu heilagir; þeir eru ekki
aðeins heilagir að nafninu til; og ekki heldur eru þeir
aðeins heilagir, þegar væglega er dæmt; nei, þeir eru
allir heilagir í raun og veru, í lífi og sannleika. Þeir
eru allir, meira eða minna, farnir >að líkjast mynd
Sonar Ouðs«. Enginn, sem ekki er heilagur, er af þess-
um söfnuði.
Þessi söfnuður er hinn eini, sem með rjettu má kalla
allsheriar-söfiwð. Hann er ekki söfnuður nokkurrar
vissrar þjóðar; meðlimir hans eru alstaðar í heiminum,
þar sem menn taka á móti náðarboðskapnum í trú.
Hann er ekki háður takmörkum uokkurrar þjóðar nje
nokkurs viss stjórnarfyrirkomulags. I honum er enginn
munur á Oyðingi og Grikkja, á svörtum manni og
hvítum, á þjóðkirkjumanni og ulanþjóðkirkjumanni, —
»allír eru eitt í Jesú Kristi«. Meðlimir hans munu safn-
ast frá norðri og suðri, frá austri og vestri á þeim
mikla degi, og þeir munu verða af öllum þjóðum og
tungumálum — en allir eitt í Jesú Kristi.
Þessi söfnuður er sáeini, sem er sannkallaður postul-
legur söfnuður. Hann er bygður á grundveilinum, sem
postularnir lögðu, og heldur þær kenningar, sem postul-
arnir predikuðu. Hin tvö háleitu takmörk, sem meðlimir
hans keppa að, eru postulleg trú og postulleg verk; og
þeir álíta þann mann, sem talar um að feta í spor
postulanna, án þess þó að hafa þessi tvö takmörk fyrir
sjer, eins og hljómandi málm eða hvellandi bjöllu.
Þessi er hinn eini söfnuður, sem mun vissulega fá
siaðist alt til endans. Ekkert getur kollvarpað eða
eyðilagt hann með öllu. Meðlimir hans hafa verið of-
sóttir, kúgaðir, settir í varðhald, húðstrýktir, hálshögn-
ir, brendir; en hinum sanna söfnuði verður aldrei út-
rýmt; hann rís upp eftir öll harmkvæli sín; hann lifir,
þrátt fyrir eld eða vatn. Heródes, Neró, Díokletian og
aðrir hafa gert hið ýtrasta til að bæla niður þenna
söfnuð, en það hefir orðið til einskis. Þeir drepa nokkr-
ar þúsundir þeirra og svo hverfa þeir sjálfir og »fara
til síns eigin staðar«. Hinn sanni söfnuður lifir þá alla
og sjer útför þeirra, hvers á sínum tíma. Hann er steðji,
sem hefir nú þegar mölvað marga hamra og mun eiga
eftir að mölva margaenn; hann er »þyrnirunnur«, sem
stendur oft í »ljósum Ioga«, en brennur ekki.
Það er þessi söfnuður, sem gerir verk Krists hjer á
jörðu. Meðlimir hans eru ekki nema »lítil hjörð« og
fámenn, samanbornir við heimsins börn, einn eða tveir
hjer og tveir eða þrír þar, En þessir eru þeir, sem á-
hrif hafa á heiminn; það eru þeir, sem breyta forlög-
um þjóðanna með bænum sínum; það eru þeir, sem
starfa af kappi til að útbreiða þekkingu á »hreinni og
flekklausri guðrækni«; það eru þeir, sem eru lífæð
þjóðar sinnar, skjöldur, sverð og stoð hennar.
Það er þessi söfnuður, sem verður siðarmeir gerður
vegsamlegur. Þegar öll jarðnesk dýrð er horfin, þá
mun söfnuður þessi samt vera flekklaus fyrir hásæti
Guðs Föður. Hásæti, hefð og tign verða að engu, en
þessi söfnuður mun skína sem stjörnurnar og vera
»Iátinn koma fram fyrír dýrð Ouðs lýtalaus í fögnuði«.
Þegar Drottinn »tilreiðir sjer sina eiginlegu eign« og
»opinberun Guðs barna« á sjer stað, þá verður ekki
nema einn söfnuður tekinn til greina, og það er »söfn-
uður hinna útvöldu«.
Lesari minn, þetta er hinn sanni söfnuður, sem
menn verða að tilheyra, ef þeir vilja frelsast. Þú ert
ekki annað en glötuð sál, fyr en þú ert orðinn sannur
meðlimur hans. Það má vel vera, að þú hafir hlotið
ótalmargar blessanir; það má vel vera, að þú hafir
mikið Ijós og mikla þekkingu, en ef þú ert ekki liniur
á »líkama Krists*, mun ekki Ijós þitt, þekking þín eða
blessanir þínar geta frelsað sál þína. Menn ímynda sjer
oft, að þeir eigi að gerast fjelagar í hinu eða þessu
kirkjufjelagi og »neyta sakramentisins« og framkvæma
vissa siði, og þá verði sálu þeirra óhætt. »Ekki eru allir
þeir Israelsmenn, sem af Israel eru komnir«, og ekki
fieldur eru þeir allir »limir á líkania Krists«, sem kalla
sig kristna. Tak þú eftir þessu: Það er hægt fyrir þig
að vera rjettur þjóðkirkjumaður, eða fríkirkjumaður, eða
baptisti, eða meþódisti eða »Plymouth-bróðir«, — en
vera samt ekki í hinum sanna söfnuði Guðs. Og ef
þú ert ekki í honum, þá væri þjer betra, að þú hefðir
aldrei sjeð Ijós þessa heims.