Norðurljósið - 01.03.1913, Blaðsíða 7

N ORÐURLJÓSIB
23
Er biblían ábyggileg?
(Framhald.)
IV.
Sköpunarsagan.
Þess er getið tvisvar í guðspjöllunum, að Kristur hafi
staðfest sköpunarsöguna í 1. bók Móse (Matt. 19.4,—5. og
Mark. 10. 5.-8.), og þar af leiðir, að þeir, sem van-
treysta frásögn Móse um sköpunina, vantreysta og orð-
um Krists, eins og hann hefir sjálfur sagt: »Því að ef
þjer tryðuð Móse, þá tryðuð þjer og mjer, því að hann
hefir ritað um mig. En ef þjer trúið ekki ritum hans,
hvernig ættuð þjer þá að trúa orðum minum?« (Jóh.
5. 46.-47.)
Það hefir verið mikið skrifað um það, hvað jarðfræð-
in gerði mönnum erfitt að trúa sköpunarsögunni í 1.
bók Móse. Það er sagt að jörðin sje miklu eldri, en
gera megi ráð fyrir samkvæmt kenningu biblíunnar.
En þó að vjer vitum vel, að jarðfræðin hefir hætt sjer
út á hálan ís, er hún leitast við að fastákveða aldur
jarðarinnar, viljum vjer samt ekki þrátta um það, hvort
ályktanir þeirra geti verið sennilegar og útreikningur
þeirra nokkurnveginn nákvæmur í þessu atriði eða ekki.
Það er í raun og veru ekkert ósamræmi milli 1. bók-
ar Móse og jarðfræðinnar. Blind vantrú og fastur á-
setningur að gera biblíuna tortryggilega í augum manna
hafa samt lagst á eitt og neytt alla bragða til að koma
mönnum á gagnstæða skoðun.
Farisearnir hefðu eflaust getað komið með ótal sann-
anir fyrir því, að Messías ætti ekki að fæðast í Galileu,
en vjer höfum þegar sjeð, að röksemdir þeirra urðu að
engu gagnvart þeirri staðreynd, að Kristur fæddist ekki
í Galileu, heldur i Betlehem.
Þannig geta og vantrúarmenn komið með margar
sannanir fyrir því, að jörðin sje svo og svo margra
miljóna ára gömul, og ímyndað sjer að þetta kollvarpi
algerlega frásögn 1. bókar Móse, en þeim skjátlast stór-
kostlega í þessari ályktun, því að 1, bók Móse fullyrðir
alls ekkert um tímann, þá er himinn og jörð voru
sköpuð.
Það getur vel verið, að margar þúsundir ára hafi
Hðið milli þeirra atburða, sem skýrt er frá i fyrsta og
öðru versi fyrsta kapítulans í biblíunni, og þannig verið
nægur tími til allra þeirra breytinga á jörðunni, sem
jarðfræðingar vilja fá oss til að viðurkenna, að hafi átt
sjer stað.
Margir hinna frægustu jarðfræðinga trúa sköpunar-
sögu Móse, en þeir hafa skiftar skoðanir um það,
hvernig orðin: »sex dagar* eigi að skiljast. Sumir álíta
að þau tákni sex afarlöng tímabil, og að á hverju þeirra
hafi Guð framkvæmt vissan þátt af sköpunarverki sínu,
(»annan daginn skapaði Guð festingu himinsins*. o. s. frv.)
hjá honum sje »einn dagur sem þúsund ár, og þúsund
ár sem einn dagur.« (2. Pjet. 3. 8.)
Rannsóknir annara jarðfræðinga hafa aftur á móti
leitt þá til að álykta, að þessir »sex dagar« sköpunar-
innar hafi verið venjulegir dagar, 24 stundir hver, og
að allar þær umbreytingar, sem jarðlögin beri vott um,
hafi átt sjer stað á tímabilinu sem leið á milli þeirra
atburða, sem skyrt er frá í fyrsta og öðru versi fyrstu
bókar Móse.‘
Hugh Miller, jeinn hinna frægustu jarðfræðinga, að-
hyltist þessa síðarnefndu skoðun á yngri árum sínum,
en eftir margra ára vísindalega starfsemi sannfærðist
hann um, að fyrri skoðunin væri hin rjetta.
Skyldi einhver efast um, að svo afariangt tímabil
hefði liðið á milli þess sem gerðist í þessum tveimur
versum, án þess höfundurinn hefði gert frekari grein
fyrir því, en hann gerir í kapítula þeim, sem hjer er
um að ræða, þá vil jeg benda á það, að slíkt er alls
ekki óvanalegt í biblíunni. Gott dæmi upp á það má
finna hjá Esajasi, 61. 1—2. Þegar Kristur las þessa ritn-
ingargrein í samkunduhúsinu í Nasaret, (Lúk. 4. 17,—20.)
hætti hann, eftir að hafa lesið: »Og að kunngera hið
þóknanlega ár Drottins*; öllum til undrunar las hann
ekki versið til enda, sem hjá Esajasi heldur þannig á-
fram: »Og hefndardag vors Guðs,« »Síðan ljet hann
aftur bókina, . . . og settist niður, en allir, sem í sam-
kunduhúsinu voru, störðu á hann,« (Lúk. 4. 20.) Þó að
menn vissu það ekki þá, átti að Iíða afarlangt tímabil
milli hinnar persónulegu starfsemi Krists, og »hefndar-
dags vors Guðs«. Hún byrjaði fyrir nærfelt 1900 árum
síðan, og var í því fólgin, »að flytja fátækum gleðileg-
an boðskap, boða herteknum lausn, blindum að þeir
fái sýn sína aftur, láta hina þjáðu Iausa,« en »hefndar-
dagurinn« er enn ekki kominn. Jesús »ljet aftur bókina«.
Um upphaf dómsins er svo að orði kveðið: »Og bók-
unum var lokið upp.«
Milli tveggja fyrstu versanna í fyrstu bók Móse var
bók sköpunarinnar lokuð, ef svo mætti að orði kveða,
og það ef til vill í margar miljónir ára, eða nógu
lengi til þess, að allar þær breytingar gætu farið fram,
sem jarðfræðileg vísindi kenna oss að hafi átt sjer stað.
I raun rjettri gerir það mjög lítið til, hvora af þess-
um tvennskonar skoðunum vjer föllumst á, þareð hvorug
þeirra stríðir á móti því, sem jarðfræðin hefir sannað
alt til þessa.
Menn athuga venjulega ekki sem skyldi eitt mjög
mikilvægt atriði, sém sje það, að hefði Móses reynt að
Iýsa sköpuninni án guðdómlegrar Ieiðbeiningar, sam-
kvæmt þeirri vísindalegu þekkingu, sem þá var fáanleg,
og sem vjer vitum, að hann hafði til að bera, gat ekki
hjá því farið, að frásögn hans yrði blandin jafn hlægi-