Norðurljósið - 01.04.1913, Blaðsíða 3

Norðurljósib
27
4itn leiðist hún.« Og aftur: »Verðið að snúa ykkur til
Drottins, ef þið viljið að börnin geri það.«
Söfnuður Ouðs á Islandi mun eiga bjartari daga fyr-
ir höndum, ef kennarar yfirleitt legðu þessa kenningu
»Skólablaðsins« á hjartað. Óskum vjer blaðinu og rit-
stjóra þess allrar blessunar.
Vastí.
Fyrir nokkrum árum fór sjóliðsmaður nokkur að
venja komur sínar í »Hermannahæli« eitt, til þess að
vera við samkomurnar, sem þar voru haldnar fyrir her-
mönnum. Menn tóku sjerstaklega eftir honum, af því
að hann var svo þunglyndislegur og dulur í framkomu
sinni. Hann horfði æfinlega á gólfið, hvað sem fram fór,
ræða, bæn eða söngur, og hvernig sem talað var, með
fjöri eða með alvöru, — alt virtist hafa sömu áhrif á
sjóliðsmanninn. Hann kom og fór stöðugt í þrjár vikur,
án þess að tala við nokkurn, og án þess að gefa öðrum
tilefni til að tala við sig. Þá talaði jeg fáein vingjarnleg
orð við hann, um leið og liann var að fara út, og það
reyndist svo að hann var í raun og veru fús á að tala
við aðra, því að hann þráði einmitt hjálp og huggun.
Hann var giftur maður og átti eina litla dóttur, fal-
legt og fjörugt barn á sjöunda ári. En hann hafði
verið svo vondur maður, að kona hans og barn voru
farin frá honum til foreldra hennar.
Einn dag, áður en mæðgurnar fóru frá honum, hafði
litla stúlkan komið heim frá skóla með fallega mynda-
bók, með mynd við hvern bókstaf stafrófsins. Hún
sat glöð og ánægð og blaðaði í bókinni. »A stendur
fyrir »asna«; B fyrir »barn«; D fyrir »dreng«; las hún
upphátt. Eftir litla stund kallaði hún til pabba síns:
»Pabbi! hvað er Vastí? iijer stendur; V fyrir »Vastí«.
»Það veit jeg sannarlega ekki,« svaraði maðurinn.
Hann tók bókina til að skoða konumyndina, sem
var í bókinni, en gat ekki botnað í nafninu, Hann
spurði aðra um, hver »Vastí« væri, en fyrst gat enginn
sagt honum það; þá sagði einhver, að það væri víst
nafn einhverrar konu, sein nefnd væri í biblíunni. Hann
varð nú mjög forvitinn að vita, hver þessi »Vastí«
hefði verið, og litla stúlkan vildi fegin heyra um hana
líka. Þess vegna tók hann biblíuna ofan af hyllunni,
þarsem hún hafði legið árum saman óhreyfð, og reyndi
að finna nafnið. Honum tókst það samt ekki.
Þegar kona hans og barn voru farin í burtu og hann
var einn á heimilinu, hugsaði hann að það myndi
stytta sjer stundirnar og svala forvitni sinni, að leita
og finna hver þessi »Vastí« væri. Honutn hafði, sem
sje. þótt minkun í því að geta ekki svarað spurningu
barnsins síns. Hann byrjaði því á fyrsta kapitula í
fyrstu bók Móse, og las áfram stöðugt, og hafði altaf
opin augu fyrir nafninu »Vasti«. Sagan um þessa
drotningu stendur í Esterar bók, og hann þurfti þess
vegna að lesa töluvert mikið áður en hann komst svo
langt. Arangurinn varð sá að hann var hættur að lesa
eingöngu af forvitni, löngu áður en hann komst aftur
að Esterarbók, því að Guðs órð hafði varpað ljósi í
sálu hans, og hann sá að hann var ekki eins og hann
átti að vera. Hann fann, að hann var syndari, og var
hræddur við að deyja og þurfa að gera reikningsskil
fyrir lífi sínu. Þá las hann í þeirri von, að fá huggun
hinu særða hjarta sínu og frið fyrir hina ákærandi
samvisku.
Hann sagði mjer frá þessu öllu, og við töluðum
lengi saman. Jeg las fyrir honum marga kafla úr Guðs
orði, en hann virðist ekki geta hvílt sig í Kristi og
við hina fullkomnu friðþægingu hans.
Þá heyrðist fallbyssuskot, sem táknaði að allir her-
menn áttu að vera komnir inn i hermannabúðirnar inn-
an viss tíma, og hann þurfti að flýta sjer, því að nú
bjó hann í hermannabúðunum. Við báðum stutta bæn
saman, og hann var að fara, en þá kom mjer í hug
að jeg ætti að sýna honum eitt vers enn. Jeg fann 53.
kapitula í Esajasar spádómsbók, fjekk honum biblíuna
og bað hann að lesa 6. versið. Hann tók bókina og
las fáein orð: »Vjer fórum allir villir vega —« þá
hætti hann.
»Æ«, sagði hann hálfóþolinmóður, »jeg þekki þetta
alt saman. Jeg hefi.lesið það aftur og aftur.«
»Jæja,« svaraði jeg, »lestu það aðeins einu sinni
enn.« Hann tók upp bókina aftur og las:
»Vjer fórum allir villir vega, sem sauðir; hver vor
stefudi sína leið; og þó lagði Drottinn á oss syndir
vor allra.«
Nú skildi jeg hví hann var svo hryggur. »A oss?«
spurði jeg. »Já, á oss«, svaraði hann jafn þunglyndur
og ávalt áður. Var það furða þó að hann hefði eng-
an frið?
»Lestu það aftur«, sagði jeg.
»Vjer fórum allir villir vega, sem sauðir, hver vor
stefndi sína leið; og Drottinn lagði áhann, — á hann—
Æ! það er á »hann«, sagði hermaðurinn.
Hann þagnaði, og undrun og lotning sást á andliti
hans. Jegætlaði að útskýra það frekar fyrir honum, en
hann sagði: »Nei, þakka yður fyrir. Jeg skil það nú, og
mjer er það nóg.«
Þegar maðurinn kom inn í hermannabúðirnar og
ætlaði að hátta, kraup hann og gerði bæn sína án
þess að hræðast fjelaga sína í sama svefnherbergi.
Næsta daginn var hann að lesa upphátt úr biblíunni
fyrir þeim.
Ekki leið á löngu, áður en konan og litla stúlkan
voru komnar heim, og þau bjuggu öll á litla heimili
sínu aftur. Sál hans hafði fundið frið við Guð, og
þess vegna einnig við alla á jörðu.