Norðurljósið - 01.05.1913, Blaðsíða 4

36
Norðurljósið
Fjöturinn »Gleipnir«.
(Aðsent.)
í »Goðafræði Norður!anda« er sagt frá dýri því, er
Fenrisúlfur hjet. Hann var afkvæmi Loka, en Loki var
persóna sú, er stríddi á móti goðunum og leitaðistvið
að eyðileggja öll áform þeirra.
Til þess nú að koma í veg fyrir það, að úlfurinn
yrði goðunum yfirsterkari, hugsuðu þau sjer að binda
hann. Ljetu þau þá búa til þrjá fjötra, hvern eftir
annan. Sá fyrsti hjet Læðingur og sleit úlfurinn hann
strax; sömuleiðis hinn næsta, sem hjet Drómi. Þriðji
fjöturinn hjet Gleipnir; hann var ákaflega mjór og
mjúkur. Ulfinum var mjög illa við að láta leggja hann
á sig, og einn af ásunum varð að leggja hönd sína í
munn úlfinum á meðan fjöturinn var lagður á hann,
sem veð fyrir því, að þetta væri falslaust gert. En þeg-
ar búið var að binda úlfinn og hann ætlaði að slíta
sig lausan, eins og úr hinum fyrri fjötrum, þá herti
fjöturinn því meira að, sem úifurinn tók meira á.
Ulfurinn gat ekki slitið hann af eigin rammleik.
Þannig fóru nú goðin með úlfinn. En hvernig fer
freistarinn með syndarann, þegar hann er að koma
honum til að syndga? Hann lokkar hann með alls
konar fagurgala, til þess að geta komið fjötri syndar-
innar á hann. En þegar hann er einu sinni kominn á
manninn, hefir hann sömu eiginlegleika og fjöturinn
Gleipnir: hann herðir því meir að, sem syndarinn
reynir meira að losa sig undan yfirráðum hans. Enginn
getur því slitið fjötur syndarinnar af eigin rammleik.
Geta menn þá aldrei losnað úr fjötri syndarinnar?
Jú, Guði sje lof og dýrð! Drotiinn Jesús hefir með
dauða sínum á krossinum brotið fjötur syndarinnar og
ef vjer að eins trúum algerlega á hans fullkomnaða
friðþægingarverk á Golgata, þá erum vjer frelsaðir úr
fjötri syndarinnar. Þetta er niín bjargföst trú.
Hverju trúir þú, lesari minn ?
H. B. S. (Húsavík).
Um suðurheimskautsförina.
I alkunnu blaði í Englandi er sagt frá því, að Bow-
ers undirforingi, sein fór með Scott til suðurheim-
skautsins og dó með honum á heimleiðinni, eins og
skýrt var frá í síðasta tölublaði >>Norðurljóssins«, hafi
verið sannkristinn maður í orði og verki. Hann sneri
sjer til Krists þegar hann var námssveinn á herskipi
einu, og var það fyrir áhrif sjómannatrúboða á sjó-
mannahælinu í San Francisco á Kyrrahafsströnd, þar
sem skipið var þá statt. Hann skrifaði einu sinni: »jeg
þakka Guði ávalt fyrir dvöl mína í San Francisco.*
Það er sagt, að vitnisburður hans hafi verið játningu
hans samboðinn upp frá því. Það er gott að hugsa til
þess að þessi maður, að minsta kosti, hafi öðlast þá
huggun og kraft, sem veitist þeim, sem þekkja Krist
af persónulegri reynslu, í öllum hörmungum þeirra á
hinni síðustu ferð, og að hann hafi, í síðustu barátt-
unui, vitað að hann mundi hverfa frá kulda og storm-
um ísheimsins inn í yl og fríð himnaríkis.
Athugasemdir ritstjórans.
Mjer brá heldur en ekki við að lesa, nokkrum dög-
um eftir að jeg ljet prenta iofsyrði um »Skólablaðið«,
grein um »Kverkenslu« í maí tölublaðinu, sem stefnir
í mjög ólíka átt og hinar greinarnar, sem mjer fundust
svo ágætar.
Jeg er höf. samdóma um það, sem hann segir um
utanbókar-kverkenslu. Jeg hefi oft heyrt börn þylja langa
kafla utanbókar og síðan spurt þau mjög einföldum
spurningum um það, sem kaflarnir fjalla um; en þau
liafa ekki vitað nokkurn hlut um hið andlega innihald
þess, sem þau voru að hafa yfir. Það var einu sinni
blindur maður í Skotlandi, Alexander Lyons að nafni,
sem hafði lært hvert einasta vers i ritningunni og gat
sagt hvaða vers sem menn óskuðu, ef að einsvarvitn-
að til kapitula- og versa-tölunnar. Fundur var haldinn
til að prófa hæfileika þessa manns og margir kennarar
og aðrir koniu saman til að dæma um þá. Hann gat
svarað öllu nákvæmlega rjett, en þegar menn báðu
hann um að tilfæra eitt vers til sönnunar einni eða
annari kenningu, þá strandaði hann óðara. Hann þekti
aðeins orðin tóm, en innihald þeirra var hann gersam-
lega ókunnugur. Börn eiga ekki að læra neitt utanbók-
ar, nema þau skilji vel þýðingu þess.
En það er öðru máli að gegna, er höL segist benda
börnunum á »hvað Guð hafi á síðari tímum talað til
sinna bestu spámanna t. d. Darvins«, og kvaðst oft
hafa sagt börnunum að sumt í biblíunni væri ósatt.
I vísdómi sinna 25 ára þykist höfundurinn þekkja hvað
»vísindin hafa nú keut mönnum utn sköpun jarðarinn-
ar o fl.« en jeg leyfi mjer að spyrja hvort sá, sem kennir
börnum slíkt og tekur um leið laun fyrir að kenna
þeim kristindóm, sje ráðvandur maður, og hvort það
sje ekki óhæfa að menn skuli leyfa honum að kenna
þenna »kristindóm«? Engin furða, þó »honum hafi
alt af fundist svo mikill vandi við kenslu kristindóms«
og að hann hafi »sjaldan gengið vel ánægður út úr
kristinfræðslutíma«. Samvisku hefir hann þó!
Þar sem jeg var farinn að hæla »SkóIablaðinu«
finst mjer nauðsynlegt að gera þessa athugasemd.