Norðurljósið - 01.09.1913, Qupperneq 2

66
Norburljósið
námunni og mönnum þótti skemtilegt að hafa hann
hjá sjer, því að hann var ljúfur við alla.
Einn dag las hann eitt af vantrúarritum yðar, og það
hafði stórkostleg áhrif á hann. Hann steinhætti að syngja
sálma og blístra sálmalög, og hann varð þunglyndari
en nokkur annar maður í námunni. Hann fór að deila
við aðra um trúmál og vildi fá menn til að trúa því,
að enginn Guð væri til. En þá fjell einn dag hálf smá-
lest af kolum ofan á hann og þegar hann lá undir
kolunum og við vorum að bjarga honum, heyrði jeg
hann vera að kalla á almáttugan Guð og biðja hann
að miskuna sjer. Mr. Bradlaugh, jeg segi yður það
satt, að það besta meðal til að taka vantrúna úr manni
er einmitt svo sem hálf smálest af kolum!« Við það
settist kolaneminn niður, en lófaklappið dundi við frá
áheyrendunum. Mr. Bradlaugh svaraði engu en flýtti
sjer út úr fyrirlestrasalnum.
Ferðamaður einn í Vesturameríku nálgaðist þorpið,
sem ferð hans var heitið til í rökkrinu, og hitti svo á,
að menn voru þar samankomnir til að halda fund
undir beru lofti. Ungur maður var að tala fyrir þeim
og þegar ferðamaðurinn sá hann stóð hann við og
hlustaði á ræðu hans. Ungi maðurinn var guðsafneitari
og reyndi að sannfæra áheyrendur sína um, að enginn
Guð væri tii, og að trúmál væru aðeins fyrir börn og
gamlar kerlingar, og svo framvegis.
Þegar ræðunni var lokið, spurði ræðumaðurinn, hvort
nokkur vildi fá orðið. Þá kom ferðamaðurinn fram og
sagði, að hann hefði gaman af að segja fólkinu dálitla
sögu. Ræðumaðurinn fölnaði, þegar hann sá hann, en
sagði ekki neitt. Saga ferðamannsins var á þessa leið:
»í gær, þegar jeg var á ferð minni, kom jeg að ánni
hjerna fyrir vestan og heyrði neyðaróp sem virtust koma
úr ánni sjálfri. Þegar jeg kom á árbakkann, sá jeg mann
í bát, sem barst fyrir straumnum með miklum hraða.
Var hann búinn að missa árarnar og jeg sá strax þá
voðahættu, sem hann var í, því jeg vissi um straumið-
una og skerin stutt fyrir neðan. Jeg heyrði hann hrópa
til Guðs og bíðja hann að frelsa sig úr þessari hættu,
og hann lofaði hinum almáttuga að þjóna honum og
vegsama ef hann vildi aðeins bænheyra sig. Jeg fann
þá að Guð hafði sent mig einmitt á þessu augnbliki
þessum nauðstadda manni til hjálpar, því jeg var svo
heppinn að hafa með mjer langa taug. Jeg flýtti mjer
að þeim stað, þar sem krókur er í ánni, — þið þekkið
vist staðinn, — og fleygði tauginni til hans og dró
hann heilan til lands. Ykkur verður eflaust starsýnt á
það, þegar jeg segi ykkur að þessi maður, sem hefir
staðið hjer og afneitað tiiveru Guðs síns og skapara,
er einmitt sá sami sem iofaði að þjóna honum í gær
þegar hann var í dauðans hættu! Guð bænheyrði hann,
en þið hafið heyrt, hvernig maðurinn hefir efnt loforð
sitt.«
Thomas Paine, sem er alkunnur af bók sinni, er
heitir i>Skynsemisöldin« (»The Age of Reason«) og
starfaði af kappi að því að spilla trú manna á Guð og
Jesúm Krist, spurði unga, trúáða konu, sem kom til að
hjúkra honum, þegar hann lá banaleguna, og vantrúar-
bræður hans skeyttu ekkert um hann, hvort hún hefði
nokkurntíma lesið bækur hans. Hún sagði að hún hefði
lesið nokkuð úr »Skynsemisöldinni« og að hún hefði
seinast stungið bókinni í eldinn. »Jeg vildi óska að
allir lesendur hefðu gert hið sama,« sagði Thomas
Paine, »því að ef djöfullinn hefir nokkurntíma haft
hönd í bagga með að rita bók, þá hefir það verið
þegar verið var að rita þá bók!«
Þessi maður, sem var óvinur Guðs og Jesú Krists á
meðan hann hafði góða heilsu, var þó altaf að kalla:
»Ó, herra, herra Guð!« eða »Drottinn Jesús, miskuna
þú mjer!« þegar hann lá banaleguna.
* *
*
„Það iiggur fyrir mönnum eitt sinn að deyja, en
eftir það er dómurinn." (Hebr. 9. 27.) »Guðspekin«
svokölluð segir, að það liggi fyrir mönnunum að deyja
mörgum sinnum, og mörgum sinnum að fæðast aftur.
Vantrúin segir, að það sje enginn dómur til eftir dauð-
ann. Ber þetta saman við reynslu deyjandi manna.
Banasæng bæði trúaðra og vantrúaðra ber vitni um
það, að þessi orð ritningarinnar eru sönn og áreiðan-
leg. Þegar menn standa við opið hlið dauðans, virðast
þeir oft sjá í gegn um það inn í ljósið, sem bíður
hinna trúuðu, eða inn í myrkrið, sem bíður vantrúaðra.
Jesús Kristur hefir »að engu gert þann, sem hefir mátt
dauðans, það ér að segja djöfulinn.« (Hebr. 2. 14.) svo
að sá, sem er sameinaður honum, getur öruggur sagt:
-Pó jeg ætti að ganga um dauðans skuggadal, skyldi
jeg samt enga ógæfu hræðast, því þú ert með mjer!«
(Sálm. 23. 4.)
Það mætti fylla þetta blað — og meira — með sönn-
um frásögum um banabeð vantrúarmanna, sem hafa
algerlega kastað frá sjer hinum fyrri skoðunum sínum
— þegar það hefir verið orðið of seint, — og hafa dá-
ið í örvænting.
Ef nokkur les þetta, sem trúir ekki á annað líf og á
rjettlátt endurgjald fyrir syndir þessa lífs, þá vil jeg spá
því hiklaust, að það muni einhvern tíma fara svo, að
hann sjái villu sína. Guð gefi það verði ekki of seint!
Snúi hann sjer heldur til Krists og byrji hið sanna,
kristilega líf, sem eitt veitir sanna ánægju og gleði »
þessum heimi!