Norðurljósið - 01.09.1913, Blaðsíða 4

68
Norburljósib
• ••••••••••••• •-• •••••••••
Svertínginn og klukkan.
Svertingi nokkur fór einu sinni í úrsmiðsbúð með
vfsana af klukkunni sinni og sagði við úrsmiðinn:
»Viljið þjer gera svo vel að gera við þessa vísa. Þeir
vísa ekki á rjettan klukkutíma nema nokkra daga í
einu; þeir eru altaf að ganga úr lagi.«
»Hvar er klukkan?« spurði úrsmiðurinn.
»Hún er heima hjá mjer,« svaraði svertinginn.
»Jeg verð að skoða hana.«
»Nú, það er ekkert ólag á klukkunni,« sagði hinn,
»það er aðeins ólag á vísunum, og þess vegna hefi
jeg komið með þá. Þjer viljið bara fá klukkuna til
þess að þukia ofurlítið um hana og svo verð jeg að
borga heilmikla upphæð fyrir. En það verður nú ekki
af því! Fáið þjer mjer vísana aftur.« Og hann tók vís-
ana og fór út til þess að reyna að finna sanngjarnan
úrsmið.
Þó þetta virðist skrítið, er það mjög svipað hugsun-
arhætti margra þeirra, sem leitast við að betrast, án
þess þó að fá fyrst aðgerð á sálu sinni. Þeir skilja
ekki endurfæðinguna betur en veslings svertinginn skildi
aðgerð á klukkunni sinni.
Þeir vilja ekki fela sig algerlega á hönd hins himn-
eska viðgerðarmanns, sem getur sett alt í gott lag inn-
an í hjarta þeirra. Eins og svertinginn, eru þeir hræddir
um að það muni kosta þá of mikið. Þeir leitast við
að forðast eina eða aðra ljóta synd, að leggja af þenna
eða liinn óvanann. En ekkert meira! En hinn himn-
eski úrsmiður, sem vill setja klukku hjarta vors svo, að
hún gangi alveg eins og hin mikla klukka Föðurins,
segir við oss: »Jeg get ekki gert við vísana, nema jeg
fái klukkuna. feg verð að fá alla klukkurta!
(Þýtt.)
I
Var Páll postuli Unitari?
Svo segir M. J. í »Nýja Kirkjublaðinu« 18. tbl. þ. á.
Orð hans eru: »Auðvitað eru þau Unitarar — eins og
postulinn Páll; að hann hvergi ákallar Krist, sem þó
var hans líf, eða biður til hans (fremur en Jesús til
sjálfs sín), það verður »rjetttrúanin« að kannast við,
þótt sárgrætilegt þyki.«
Þetta er víst fyrsta sinn, að nokkur hefir borið það
upp á postulann Pál að hann hafi verið Únitari! Það
er mesta furða að önnur eins fjarstæða skyldi geta
komið á prent í riti, sem á að vera »fyrir kristiiega
menningu.« Únitarar hafa altaf verið að flagga með
það, að Jesús hafi ekki álitið sig Ouðs son (sem ekki
er satt), heldur hefir það verið, segja þeir, einmitt Páll
postuli sem „hefir gert Jesúm að Guði kristinna manna."
Mannikemurósjálfrátt í hug orð frelsarans við vantrúar-
• ••••••••• ••••••••••••••••
mennsinnadaga: »Þjer villist, þareðþjerþekkið ekki ritn-
ingarnar.« M. J. segir, að Páll postuli »hvergi ákalli
Krist«, en þá hefir hann gleymt því, að Páll skýrir frá
því sjálfur, að hann sá Jesúm á himni og ákallaði hann:
»Hvað á jeg að gera, herra!« (kyrie = Drottinn). Þegar
Páll fellur fram á andlit sitt fyrir Jesú, sem þó var kross-
festur meira en ári fyr, ávarpar hann sem Drottin, biður
hann um leiðbeiningu og segir stöðugt frá því, að Jesús
hafi talað við sig frá himni, þá er í meira lagi ætlandi,
að hann hafi álitið hann Quð! Hvað átti hann ann-
ars við, er hann talaði um, að höfðingjar þessarar ald-
ar hafi krossfest Drottin dýrðarinnar? (I. Kor. 2. 8.)
Hvers vegna segir Páll að »fyrir nafni Jesú skuli hvert
knje beygja sig, þeirra sem eru á himni, og þeirra, sem
eru á jörðu, og þeirra sem undir jörðunni eru,« ef hann
álítur ekki að Jesús sje Ouð? Hann segir að Jesús sje
„kröftuglega auglýstur að vera sonur Guðs,“ (Róm. 1.
4.), að »allir hlutir sjeu skapaðir fyrir hann og til hans,«
(Kól. 1. 16.), að »alt á tilveru sína í honum,« (Kól. 1.
17.), að »hann er yfir öllu, Ouð blessaður um aldir,«
(Róm. 9. 5.). Það mætti benda á niarga fleiri ritningar-
staði, sem sanua, að Páll hafi trúað á guðdóm Jesú Krists.
Vjer álítum að það spilli fyrir >N. Kbl.« og málstað
þess að birta aðra eins lokleysu í blaðinu. Ef þeir,
nýguðfræðingarnir, hafa ekki betri málstað en þetta,
þá gengur þeim seint að sannfæra menn með fullu
viti.
Hirj fyrirboðna bók.
Trúboði einn í Perú í Suður-Ameríku gaf hermanni,
sem hann hitti, biblíu á spánsku til að lesa. Hann las
hana með athygli og árangurinn varð sá, að hann sner-
ist til Krists. Þá frjetti hann að einn vinur sinn væri
veikur og lægi á sjúkrahúsinu. Hann gekk til hans og
lánaði lionum biblíuna. Sjúki maðurinn lá í rúmi sínu
og las biblíuna, þegar presturinn (sem var kaþólskur)
kom inn. Kaþólska kirkjan í Perú bannar mönnum að
lesa Quðs orð, — hótar þeim eilífri útskúfun ef þeir
geri það, og þegar þessi prestur sá biblíuna í höndum
þessa sjúka manns, varð hann svo reiður að hann hrifs-
aði hana frá honum og fleygði henni út um opinn
gluggann. Annar hermaður var á gangi á götunni og
bókin lenti i höfði hans. Hann tók hana upp til að
vita hvað þetta væri, sá að það var hin fyrirboðna bók,
stakk henni undir kápu sína og tók hana heim með
sjer til að lesa. Við lestur Quðs heilaga orðs sneri
einnig þessi maður sjer til Guðs af heilum huga og
fann frið og fyrirgefning í Kristí.
Þannig, sem oftar, varð reiði Ouðs óvina aðeins til
þess að greiða veg hinu góða málefni, sem þeir vildu
hefta.