Norðurljósið - 01.10.1913, Qupperneq 1

PJORÐURLJÓSIÐ
— JVIÁNAÐARLEGT HEIMILISBLAÐ —
II. árg. •
Október 1913
••
10
»Skerið taugina og látið mig falla!«
Það fara margar sög-
ur af fjallgöngumönn-
um á Svisslandi og eru
margir fylgdarmenn
orðnir frægir fyrir af-
reksverk sín. Mörgum
ríkismönnum frá Eng-
landi, Frakklandi og
Þýskalandi þykir engin
skemtun á við þessa
fjallaleiðangra, en því
miður* koma slysfarir
þar alloft fyrir.
Frakkneskur ferða-
maður sagði eftirfylgj-
andi sögu í fyrirlestri,
sem hann flutti nýlega.
Fjórir ferðamenn og
tveir fylgdarmenn voru
á ferð upp fjallið Matt-
erhorn. Þegar degi var
farið að halla voru þeir
sex á ferð yfir mjög
hættulegan fjallhrygg,
og voru þeir bundnir
saman með sterkri taug.
Fylgdarmaðurinn, sem
fremstur var, var að
þreifa sig áfram fet fyrir
fet, en þegar minst
varði, datt hann ofan
fyrir þverhnípt bjarg og
hjekk í lausu lofti á
tauginni.
Honum varð það
. strax ljóst, hvílík hætta
fjelögum hans stóð af
falli hans og vissi að
hann gat dregið þá alla
á eftir sjer út í dauð-
ann. Með dæmafárri
fárnbrautarvagn, sem jer niður Pitatus-fjall (7290 fet), Sviss.
[Það eru margar járnbrautir nú orðið í Alpafjöllunum, og fara
sumar nærri því alla leið upp fjöllin. Rafmagn er aflið, sem knýr.
lestirnar upp hina bröttu braut. Hvenær fáum vjer slíka járn-
braut á Islandi?]
hugrekki og sjálfsaf-
neitun kallaði hann upp:
»Skerið taugina og lát-
ið mig falla, annars
förumst við allirU
Vjer getum ímyndað
oss, hvað það kostaði
hann að segja þetta,
þegar hann hugsaði
um konu sína og barn
niðri 'í dalnum, sem
líklega mundu ekki svo
mikið sem fá að sjá
lík hans. Á því augna-
bliki, á méðan hann
beið þess, að skorið
var í taugina, rann öll
æfi hans upp fyrir aug-
um hans, eins og í sýn,
syndir, sem lengi
höfðu legið í gleymsku,
hugsanir, orð og verk,
sem enginn maður vissi
urn, komu nú fram fyr-
ir hugsjónaraugu hans
tneð mikilli nákvæmni.
Ferðamennirnir vildu
þó ómögulega sleppa
honum að svo komnu,
heldur gerðu alt, sem í
þeirra valdi stóð, til að
draga fylgdarmanninn
upp aftur. En þeim gekk
seint, því að það var
afartorvelt að fá góða
fótfestu. Loksins gat
fylgdarmaðurinn náð í
hnífinn sinn, tók hann
upp og skar sjálfur í
sundur taugina, svo
að hann fjell ofan í