Norðurljósið - 01.11.1913, Blaðsíða 2

82
Norburljósið
ar eltu hann um 30 kílómetra, en náðu honum ekki.
Hann hafði verið hjer um bil heilt árhjá þessum mann-
ætum.
Hann hjelt áfram í marga daga og fór yfir margar
ár og í gegnum marga skóga. Hann nærðist aðeins á
grösum og rótum, þangað til hann komst norður í
Argentínu.
Þegar hann komst að Parana-ánni, stóð þannig á, að
ófriður var á milli Paraguay-ríkis og Brasilíu; landið,
sem hann hafði lent í, Argentína, fylgdi Brasilíu að
málum og barðist gegn Paraguaymönnum. t*ar að auki
voru miklar róstur í Argentínu sjálfri; skiftist hún í tvo
vopnaða flokka, og var alt komið í bál og brand, þeg-
ar Needham kom þangað. Hann siepti hestinum, náði
sjer í bát og reri niður Parana-ána í marga daga. Þá
hitti hann nokkra Argentínumenn, sem voru á herferð.
Þeir hjeldu að hann væri njósnarmaður andstæðinga
sinna og tóku hann höndum. Frásaga hans var sem
sje harla ósennileg, og virtist þeim hún vera uppspuni
einn. Hann var ftuttur ásamt þremur öðrum föngum í
herbúðir flokksins, og þar var hann dæmdur til lífláts
sem njósnari.
Stuttu síðar fóru þeir út með hann til aftökustaðarins
og hermennirnir stóðu í röð og biðu skipunar herfor-
ingjans að skjóta.
Þá varð alt í einu uppnám meðal fólksins, sem stóð
hjá, og maður á hestbaki þeysti fram og steig skyndi-
lega af baki. Hann hljóp til foringjans og hrópaði:
>Diríist þjer ekki að skjóta þennan unga mann! Ef
þjer gerið það, þá skal jeg láta þjóð yðar bera ábyrgð
á því. Hann er annaðhvort breskur eða amerískur
þegn. Jeg er konsúll Austurríkis, og fer með umboð
konsúla þessara ríkja í fjarveru þeirra. Ef þjer fremjið
þennan glæp, þá sendum vjer herskip til að sprengja
land ykkar sundur í smámola!« Og hann veifaði nokkr-
um innsigluðum skjölum frammi fyrir andliti foringj-
ans. Foringinn skipaði að setja bandingjann í varð-
haldið aftur, á meðan hann leítaði álits yfirforingjans.
Málið var betur rannsakað, og var Needham þá feng-
inn í hendur Austusríkiskonsúlnum, sem fjekk honum
vegabrjef og hjálpaði honum á leið.
Eftir margar mannraunir komst hann loksins til stór-
borgarinnar Buenos Ayres og fjekk sjer far til Englands.
Þegar heim var komið, frjetti hann að ættfólk hans
værí alflutt til Bandaríkjanna, og hefði sest að í bæn-
um Boston. Hann fór þangað svo fljótt sem unt var,
en hann hafði þá breyst svo mikið við alla þessa reynslu,
að systurnar hans vildu ómögulega trúa því, að þetta
væri hann Tómas bróðir þeirra. En Oeorg bróðir hans
kannaðist við hann og honum tókst að sannfæra hin
systkinin. Sá týndi var aftur fundinn, og þá var mikið
um gleði, þegar fólk hans heyrði, hversu dásamlega
Guð hafði frelsað hann úr öllum hættum.
Þrátt fyrir allar þessar mannraunir, þektiTómasNeed-
ham ekki Jesúm Krist sem sinn eigin persónulega frels-
ara. Eitt kvöld fór hann til að hlusta á alkunnan ræðu-
mann, sem boðaði Krist. Textinn var: »Þú ert veginn
í skálum og Ijettvægnr fundinn.* (Daníel 5. 27.)
Guð notaði orðin, sem þá voru töluð, til þess að
sýna Tómasi Needham, að hánn væri í raun og veru
glataður syndari og að hann gæti ekki gert neitt til að
frelsa sig sjálfur. Þá sömu nótt varð það honum og
Ijóst, að Drottinn Jesús var »végna hans misgerða særð-
ur og fyrir hans synda sakir lemstraður«. (Esa. 53. 5.)
Hann setti trú sína á þann, sern elskaði hann og gaf
sig sjálfan út fyrir hann. Hann öðlaðist fyrirgefningu
(Postulas. 10. 43.), rjettlæting (Postulas. 13. 39.) og
hjálpræði (Postulas. 16. 31.). Hann viðurkendi Krist fyrir
mönnum sem freslara sinn, og leitaðist við upp frá
þeim tíma, að leiða aðra til hans.
Eftir nokkur ár helgaði Mr. Needham sig trúboðs-
starfinu og heldur því áfram alt til þessa. Hann hefir
sjeð nrikinn árangur starfs síns, en það er víst fátt,
sem hefir veitt honum jafnmikla gleði og það, sem nú
skal sagt frá.
Einu sinni sagði Mr. Needham sögu rauna sinna í
Suður-Ameríku fyrir áheyrendum sínúm, í bæ nokkrum
í Canada. Þegar fyrirlesturinn var búinn, kom gamall
maður fram og með mikilli geðshræringu, tók t hönd
Mr. Needhams og bauð honum innilega heim til sín.
Þegar þeir komu inn í húsið, sá Mr. Needham mynd
á veggnum af skipinu, sem hann sigldi í til Patagóníu
og þekti það undir eins aftur. Þá sagði maðurinn:
»Jeg er skipstjórinn, sem þjer nefnduð t sögu yðar í
dag, og nú bið jeg yður að fyrirgefa mjer.« Mr. Need-
ham fyrirgaf honum af öllu hjarta, og þá veittist hon-
um sú gleði að leiða hinn gamla óvin sinn að krossi
Jesú Krists. Hann trúði á »það Guðs lamb, sem ber
heimsins synd« (Jóh. 1. 29.) og líf hans á síðan bar
þess vott, að það hefði orðið sönn breyting á hjarta-
lagi hans.
Hver hefði gert sjer það i hugarlund, að Needham
og skipstjórinn hefðu hist þannig aftur? Sannarlega
kemur margt fyrir í lifandi lífi, sem yfirgengur heila-
spuna söguskáldanna!
Glaðasta stúlkan í hjeraðinu.
(Sönn saga.)
Það var alment álitið, að Ethel Grigg væri fallegasta
og glaðasta stúlkan í hjeraðinu. Falleg var hún óefað
og oft var hún kát, en engum, sem þekti hana nánara,
hefði getað dottið í hug að álíta hana verulega sæla.