Norðurljósið - 01.11.1913, Blaðsíða 4

84
Norðurljósib
skilið í því, hvers vegna þau voru altaf að koma við
og við í hug henni. Hún vissi ekki að gamla konan
hafði altaf verið að biðja fyrir henni. Hún hafði verið
fóstra móður Ethelar og síðan fóstra Ethelar sjálfrar,
og henni þótti innilega vænt um stúlkuna. Einn dag-
inn hafði Ethel tekið hana með sjer upp í herbergi
sitt og sagt við hana: »Sjáðu nú, fóstra mín, hve mikil
breyting er orðin hjer á, síðan þú varst hjer síðast.
Þetta er mitt eigið herbergi og pabbi ljet mig sjálfa
velja öll húsgögnin, og alt, sem er í herberginu, er mín
eigin eign, jafnvel þetta fallega fortepíanó, sem pabbi
gaf mjer síðasta afmælisdaginn minn.«
»Já, elsku barnið mitt, það er alt Ijómandi fallegt,«
svaraði gamla fóstran. En svo bætti hún við, um leið
og hún horfði með mikilli ást á andlit stúlkunnar:
»Ethel mín, hvernig fer nú fyrir þjer, þegar þú yfir-
gefur alla þessa hluti og eilífðin tekur við? Gamla
fóstra þín hugsar mjög oft um það, en hún er hrædd
um, að Ethel hugsi heidur lítið um eilífðarmálin.«
»Elsku fóstra mín,« sagði Ethel blíðlega, »jeg held
að enginn elski mig eins og þú, nema pabbi, síðan
mamma dó. Þú mátt halda áfram að biðja fyrir mjer
og jeg skal lofa þjer því, að jeg skal hugsa um þessa
hluti seinna meir.«
Tíminn leið og hugsanir Ethelar virtust allar snú-
ast eingöngu um skemtanir hennar. Samt sem áður
vildi það tíl, að hún hugsaði í fullri alvöru stund og
stund, því hún gat ekki gleymt orðum fóstru sinnar.
Einn dag fór Ethel út í aldingarðinn til þess að
mála mynd af hinu fallega húsi þeirra. Hún fór að
teikna dyrnar og gluggana, sem hún þekti svo vel, og
þá komu orðin í hjarta hennar, eins og skeytí frá
himni: »Hvernig fer nú fyrir þjer, þegar þú yfirgefur
alla þessa hluti og eilífðin tekur við ?« Þetta var nú
ekki skemtileg tilhugsun og hún reyndi að gleyma
henni og söktí sjer niður í verk sitt. Hún hjelt áfram
í hálfa klukkustund, en þá þoldi hún ekki lengur við.
Hún lagði niður áhöld sín og sagði: »Það er ekki til
neins! Jeg get ekki haldið áfram. Jeg verð að gera út
um þetta inálefni eitt skifti fyrir öll. Fyr verð jeg ekki
ánægð.«
Hún fól andlitið í höndum sjer og sat grafkyr í lang-
an tíma. Enginn nenia Guð og hún veit alt það, sem
fram fór þá í hjarta hennar. Hún hefir síðan sagt frá
því, hvernig hún var beygð niður af tilfinningu um
óverðugleik sinn og hvernig hún mintist orða Jesú
Krists: »Ef nokkurn þyrstir, þá komi haun til mín og
drekki!« (Jóh. 7. 37.)
»Drottinn, jeg er eirðarlaus og óánægð. Mig þyrstir
og jeg kem til þín, veslings glataður syndari,« hafði
hún beðið af hjarta.
Þá minti Heilagur Andi hana á orðin: »Kristur Jesús
kom í heiminn til þess að frelsa synduga menn.«
»Þar ér einmitt átt við mig, Drottinn,« sagði hún í
bæn, og hún kraup á grasinu mitt á meðal blómanna
og plantnanna og talaði við Drottin um alt það, sem
henni lá á hjarta.
Þegar hún fór inn í húsið aftur, var eins og miklum
þunga væri Ijett af hjarta hennar. Fullkominn friður
skein úr augum hennar. Það var því engin furða þó
faðir hennar segði: »Nú, nú, Ethel, en hvað þú lítur
út fyrir að vera glöð og ánægð í dag! Þú verður að
segja mjer, hvað þú hefir verið að gera í morgun.«
Hún fór með föður sínum inn í stofuna og sagði
honum frá hinni nýju gleði sinni.
Ethel fór seinna og sagði stjúpu sinni frá því, að
hún ætlaði með Guðs hjálp að koma öðruvísi fram
við hana framvegis, því að nú væri hún komin til
frelsarans og ætlaði að þjóna honum og lifa honum
til dýrðar. Hún kveið fyrir því að tala þannig við
stjúpu sína, en árangurinn varð sá, að þær urðu hinir
beztu vinir og kalinn, sem hafði verið á milli þeirra,
hvarf með öllu.
Nú var Ethel sannarlega orðin sæl. Þegar gamla
fóstra hennar lá við dauðann, sagði Ethel við hana:
xJeg get aldrei fullþakkað þjér, fóstra mín, fyrir orðin
þín, sem þú tálaðir við mig í herberginu mínu þennan
minnisstæða dag. Guði sje lof, nú veit jeg hvað verður
um mig, þegar jeg yfirgef alla þessa hluti og eilífðin
tekur við.«
^thugasemdir ritstjórans.
í næsta árgangi byrjar, að öllu forfallalausu, ágæt og
hrífandi saga eftir velþektan rithöfund á Englandi, sem
ritar undir dularnafninu »A. L. O, E.« Heitir sagan
»Ræningjabælið« og er um dvöl ungs ferðamanns á
meðal stigamanna í Suður-Ítalíu. Er þessi saga á með-
al þeirra bestu frá hendi þessa vinsæla rithöfundar, og
er óhætt að segja að sagan sjálf verður meira virði
en það, sem menn borga fyrir allan árganginn.
Margir kvarta yfir því, að blöðin komi mjög óreglu-
lega með póstinum. Sum tölublöð komi alls ekki til
skila og sum liggi mánuðum saman einhversstaðar á
leiðinni. Það er enginn efi á því, að póstafgreiðslan
sumstaðar ti! sveita er í mikilli óreglu og er það
blaðaútgefendum til mikilla óþæginda og skaða,
Hvert blað, sem borgað er fyrir, og sem á að fara
með pósti, er sent út reglulega og eru utanáskrift'ir-
nar altaf samviskusamlega bornar saman við áskrif-
endaskrána af öðrum manni en þeim, er þær ritar, til
að tryggja það, að ekkert blað gleymist, Samt sem
áður er ritstjórinn altaf fús til að senda blöðin í ann-
að sinn, þegar menn láta hann vita um það, að þau
vanti, þó hann sje ekki skyldugur til að gera það.