Norðurljósið - 01.12.1913, Blaðsíða 3

Norburljósið
9i
Setj'um svo, ennfremur, að þessi maður risi upp frá
dauðum og kæmi til að lifa hjá mjer og kenna mjer
hvernigjegá að breyta. Hefði jeg þá ekki miklu sterk-
ari hvöt til að fylgja vegutn hans, heldur en ef hann
væri mjer aðeins tóm, köld fyrirmynd?*
En vinur minn sannfærðist ekki. Hann hjelt því fram
að dæmið væri alveg nóg, — menn þyrftu ekki annað
en gott dæmi.
F*á sagði jeg honum þessa sönnu sögu:
Trúboði nokkur, sem jeg þekki persónulega, sem
starfar í Suður-Ameríku, settist að í borg nokkurri langt
frá stórborgunum við ströndina. Par er menningin og
sigferðið á mjög lágu stigi og kaþólsku prestarnir ráða
þar mestu, og fólkið kann yfirleitt hvorki að lesa nje
skrifa. Þessi trúboði reyndi bæði með dæmi sínu og
kenningum að sýna fólkinu, að það þurfti að koma til
Krists, og gekk það vel, þangað til prestarnir sáu að
þeir voru farnir að missa vald sitt yfir fólkinu að nokkru
leyti og kendu trúboðunum um. Fólkið hafði sem sje
tekið eftir því, að það var stór munur á hinni skírlífu
framkomu trúboðans og hátterni prestanna, sem lifðu
margir hverjir í frillulífi og allskonar óhófi. Þeir gerðu
sitt ýtrasta til þess að aftra mönnum frá að sækja sam-
komur trúboðans, töluðu ilt um hann og hótuðu mönn-
um öllu illu frá hálfu »kirkjunnar«, ef þeir tóku þessa
»vi!lutrú«, sem trúboðinn boðaði, — það er: »Jesús
Kristur og hann krossfestur.«
En þegar þeim tókst samt ekki að blinda augu fólks-
ins, komu þeir sjer saman um, að þessi »villutrúar-
maður« yrði að deyja, og fengu nokkra æsta fylgis-
menn sína til að ráðast á hús trúboðans og taka hann
höndum. Þeir leiddu hann út á torgið, þar sem þeir
höfðu látið reisa stóran staur, bundu hann við staurinn
og lögðu eldivið í kring.
Rjett í því að þeir voru að kveikja í viðnum til þess
að brénna bandingja sinn að fornuni sið hinnar svo-
nefndu kaþólsku kirkju, og trúboðinn var að fela sig
Guði sínum og frelsara og biðja um kraft til að mæta
þessum kvalafulla dauða, heyrðist óp mikið og menn-
irnir hrukku undan.
Þeir höfðu sannarlega ástæðu til þess að verða
hræddir, því að það var óvænt sjón sem mætti augum
þeirra. Tröllslegur Indíani með stóran hníf í hendi sjer
æddi fram á móti þeim og hinn einbeitti svipur hans
skaut þeim skelk í bringu. Árás hans var svo snöggleg
og mennirnir svo kjarklausir að eðlisfari, að þessi eini
maður stökti þeim undir eins á flótta. Hann þeytti
sundur eldiviðnum með fótunum, skar sundur böndin
sem hjeldu trúboðanum, tók hann við handlegg sjer
og leiddi hann frjálsan i burt. Eftir nokkra stund var
lögreglan búin að átta sig, og sendi lið til þess að
koma á spekt og reglu; var trúboðinn þá ekki lengur
í neinnu hættu.
Hver var þessi Indíáni, og hvers vegna var honum
svo ant um að frelsa líf þessa útlendings?
Nokkrum mánuðum áður en þetta vildi til, var trú-
boðinn á ferð langt frá þessari borg og hjeltsamkom-
ur allstaðar þar sem hann kom og leitaðist við að vísa
mönnum til hins sanna Guðs og sonar hans, Jesú Krists.
I einu þorpi, þar sem hann gisti, sá haun einn af
landsmönnum liggja úti á götu, sárveikan. Það var á-
litið að hann væri dauðans matur og það er siður
þessa fólks, sem er litlu betra en heiðingjar, þótt það
sje kaþólskt að nafni, að bera alla slíka menn út til
þess að hundarnir eða úlfarnir geti flýtt fyrir dauða
þeirra. Trúboðinn komst við að sjá þenna aumingja
mann hjálparlausan í þjáningum sínum, hann tók hann
upp og reyndi að lækna hann. Hann vakti yfir honum
og tókst með blessun Drottins að bæta veikindi hans.
Maðurinn var mjög hár vexti og hafði auðsjáanlega
verið mesta afarmenni til burða þegar hann var með góðri
heilsu. Þegar sjúklingurinn var koniinn á góðan bata-
veg, hjelt trúboðinn áleiðis á ferð sinni. Aður en hann fór
frá honum, hafði hann sagt honum frá hinum kærleiksríka
frelsara, sem dó til þess að frelsa fallna syndarai Mað-
urinn hugsaði oft um trúboðann og boðskap hans og
þegar hann var búinn að ná fullum kröftum, gat hann
ekki stilt sig um að fara og heimsækja hann, til þess
að læra meira um kenningu hans. Sá, sem lætur alt
verða þeim til góðs, er Guð elska, stjórnaði því svo,
að þessi maður kom til borgarinnar einmitt á þeirri
mínútu, er menn ætluðu að fara að brenna trúboðann.
Þegar hann kom á torgið, sá hann vin sinn, sem hafði
frelsað líf hans, bundinn við staur, bíðandi kvalafulls
dauða, og í einu vetfangi tók hann upp hníf sinn og
hljóp honum til hjálpar.
Nú sýndi jeg unga manninum, sem jeg átti tal við,
að fólkið í borginni, sem fann til þess, hve Iíf og kenn-
ingar trúboðans væru fagrar og eftirbreytnisverðar, stóð
huglaust og horfði á, á meðan menn voru að búa sig
til að myrða hann. Fyrirmyndin hafði auðvitað áhrif á
það, en engin fyrirmynd getur gefið mönnum kraft til
að fylgja henni. Indíaninn þar á móti, þekti minna en
borgarmenn til fyrirmyndar trúboðans, en hann vissi
einn hlut: »Þessi maður fann mig hjálparlausan og
elskaði mig, þegar aðrir höfðu yfirgefið mig. Hann
einn gat hjálpað mjer og hann frelsaði mitt líf.«
Hjer var lifandi afl, — afl kœrleikans, og það er
meira vert en þúsund fyrirmyndir.
»Hann elskaði mig og gaf sig sjalfan út fyrir mig,«
er það sem miljónir af frelsuðum sálum segja um
Jesúm Krist, og þess vegna elska þær hann og vilja
aðeins lifa til þess að vegsama hann.
Ungi maðurinn vildi samt ekki sannfærast, en treyst;