Norðurljósið - 01.05.1951, Qupperneq 4

20
NORÐURLJÓSIÐ
og játa nafn hans fyrir mönnum. Ef þú ert viss um,
að þú mundir gera það í þeim kringumstæðum, hví
ekki að gera það NÚ? Veistu, hvenær dauða þinn
ber að höndum? Eða ertu reiðubúinn, ef Kristur
skyldi koma og loka dyrum náðarinnar? Tak við
Kristi i dag.
En hvað um okkur hina, sem játum Krist? Segj-
um við öðrum frá Drotni Jesú Kristi? Eða fær hann
svo lítið rúm í hjörtum okkar, að ljettara sje að tala
um alt, nema hann? Elskum við hann svo lítið og
mennina, sem hann dó fyrir, að okkur sje alveg
sama, hvort þeir glatast eða frelsast?
Getum við ekki orðið heilsteyptir lærisveinar
Krists eins og Jimmy Moor? Hver veit, nema Drott-
inn mundi þá nota okkur til að leiða menn til sín
meira en nú.
Hvað er að vera heilsteyptur lærisveinn Drottins?
Það er að elska hann og kosta kapps um að gera
vilja hans með því að fylgja boðum hans; það er að
vegsama hann með líferni sínu og orðum sínum og
boða öðrum hjálpræðið, sem aðeins fæst í honuin
einum.
Hvar fáum við kraft til að vera heilsteyptir læri-
sveinar Krists? Frá Drotni fyrir Heilagan Anda og
orð Guðs í heilagri ritningu. Lesið og rannsakið
greinina „Fylling Andans“, sem birt var í siðasta
blaði. Þeir lærisveinar Krists, er finna mjög til kraft-
leysis til að lifa Drotni og vitna um hann, ættu að
íhuga rækilega það, sem þar er skráð um fylling
Andans, og lesa hverja einustu tilvitnun þar í heil-
aga ritningu með sjálfsprófun og innilegri bæn.
Gleymum því ekki, að ábyrgð hvílir á okkur. Við
eigum öll að vera heilsteyptir, sannir lærisveinar
Drottins Jesú Krists.
Morgundagur.
Eftir V. MINSHALL.
(Framhald).
3. KAPÍTULI.
Heimboð.
Nokkrum dögum eftir þetta atvik bar svo til, þegar
Júdit var að ganga gegnum forstofuna, að einhver kall-
aði nafn hennar. Hún sneri sjer við og sá, að gestir tveir
sátu hjá Robin. Hún gekk brosandi til þein-a. Þetta voru
ung og skemtileg hjón.
„Robin hefir sagt okkur sögumar af yður,“ sagði konan
og rjetti henni höndina. „Jeg er frænka hans og heiti
Kristín Stevens. Þetta er Jón, maðurinn minn,“ sagði
hún og benti á hávaxinn, ungan mann, er sat hjá henni.
„Mig langar til að þakka yður fyrir, hvað þjer hafið verið
góð við hann Robin.“
„Við erum góðir vinir,“ svaraði Júdit og brosti.
„Hvernig geðjast yður að vera hjerna?“ spurði Jón.
„Ágætlega. Jeg hefi samt ekki mátt vera að því að
ganga um þorpið, en jeg ætla að gera það núna einhvem
dag, þegar jeg á frí.“
„Við Jón höfum bókabúð í Hástræti,“ skaut Kristín inn
í, „við höfum átt hjer heima í sex ár, og okkur finst þetta
alveg ágætur staður."
Júdit leit á þau. Áhugi hennar óx. „Ó, jeg verð að ein-
setja mjer að líta inn, þegar jeg kem í þorpið næst. Jeg
er hneigð fyrir lestur,“ sagði hún.
Kristínu og henni talaðist þá svo til, að hún skyldi
heimsækja hjónin næsta þriðjudag og drekka te hjá þeim.
Hún kom eins og um var talað og gekk að búðargluggan-
um til að virða fyrir sjer bækumar. Sjer til furðu sá hún,
ef dæmt var eftir kápum og nöfnum bókanna, að þær
voru allar kristilegs efnis. Nokkrar biblíur og nýja testa-
menti voru á meðal þeirra.
Hún gekk inn í búðina. Jón Stevens kom á móti henni
og heilsaði henni vingjarnlega. „Það gleður mig, að þjer
gátuð komið. Kristín skrapp aðeins frá. Hún verður
ekki lengi. Viljið þjer skoða yður um í búðinni, þangað til
hún kemur?“
„Já,“ svaraði Júdit og gekk að einni hillunni. „Þjer virð-
ist eiga miklar birgðir."
„Það er töluvert til,“ svaraði hann. „Það er talsverð
eftirspurn að þess konar bókum hjer, og svo koma hingað
margir gestir að sumrinu."
Skiptavinur kom þá inn. Júdit gekk um kring og leit í
hillumar. Bókhneigð sem hún var fann hún þó ekkert,
sem drægi athygli hennar að sjer. Hún hafði aldrei hugs-
að neitt um kristileg efni. Fleiri komu inn, og þegar hún
hafði athugað flest, sem hillurnar geymdu, hringdi búð-
arbjallan, og Kristín kom inn brosandi með fulla körfu í
hendinni.
„Það gleður mig, að þú ert komin,“ sagði hún. „Ertu nú
búin að litast vel um?“
„Já,“ svaraði Júdit og velti fyrir sjer, hvort þeim mundi
mislíka, er þau tækju eftir, að hún ætlaði ekki að kaupa
neitt.
„Jæja, þá ættir þú að koma upp í dagstofu.“ Kristín
gekk á undan, upp stiga, inn í bjart og skemtilegt her-
bergi.
„Fanstu nokkuð, sem þjer líkaði?“ spurði Kristín um
leið og hún smeygði sjer úr kápunni og fór að leggja á
borðið.
„Nei, jeg er hrædd um, að það hafi ekki verið,“ svar-
aði Júdit feimnislega.
„Hefir þú ekki áhuga fyrir þess konar lesefni?“
„Nei, jeg hefi ekki mikinn tíma fyrir trúarbrögðin. Ef
til vill ætti jeg ekki að segja þetta, og jeg vona, að þjer
mislíki ekki, en þegar jeg lít á bömin í „Skipalægi“ og
sje, hvernig sum þeirra hafa þurft að þjást, þá finst mjer
erfitt að trúa, að Guð sje til. Ef hann, eins og þið segið
okkur, er kærleiksríkur Guð, hví leyfir hann þá, að sak-
laust fólk þjáist?“
Kristín var alvarleg á svip, er hún svaraði: „Tilfinn-
ingar þínar get jeg skilið að nokkru leyti, en þú getur
ekki kent Guði um þær þjáningar, sem koma yfir heim-
inn vegna synda mannanna."
„En hvernig geta lítil börn, eins og systursonur þinn,
til dæmis, hafa verðskuldað refsing á svona stuttri æfi?“
„Þau hafa ekki unnið til hennar. Hið sorglega er, að í
þessum heimi þjást saklausir oft vegna sekra. Jeg skal
segja þjer sögu Robins, ef jeg má. Hún hjálpar til að
skýra, hvað jeg á við.“
„Já, gerðu það. Jeg er forvitin að heyra um hann.“