Norðurljósið - 01.05.1951, Side 7

NORÐURLJÓSIÐ
23
Trúlausa stúlkan.
Þangað til jeg var 16 ára, var jeg rammheiðin.
Jeg sótti aldrei guðsþjónustur og leit á þá, sem
gerðu það, sem hræsnara. Jeg var aldrei látin lesa
biblíuna. Jeg vissi, að Guð var til. Það var alt og
sumt.
Svo bar það til eitt sunnudagskvöld, að mig fór
alt í einu að langa til að vera við guðsþjónustu. Jeg
sagði við bróður minn: „Sid, mjer finst mig langa
til að fara í kirkju. Vertu svo vænn að koma með
mjer.“
Bróðir minn hló að beiðni minni. „Hver hefir
komið þessari flugu í kollinn á þjer, Edit?“ sagði
hann. Fólk mitt hafði ákaflega gaman af, að jeg
skyldi vilja fara í kirkju, því að jeg var svo trylt og
forsprakki í öllum ærslum.
Jeg átti í dálitlu stímabraki við bróður minn, en
loksins ljet hann undan og fór með mjer. Við sátum
frammi við dyr. Honum fanst ræðan aldrei ætla að
enda, og meðan stóð á guðsjjjónustunni, sagði hann:
„Ef það er svona að fara í kirkju, þá fer jeg aldrei
hingað aftur. Jeg var flón að fara.“
Guðsþjónustan var loksins úti. „Sid,“ sagði jeg,
„þessi maður ljet mjer líða illa.“
„Minstu ekki á það, Edit. Jeg hefi fengið nóg.
Jeg fer aldrei aftur.“
„Það geri jeg ekki heldur,“ sagði jeg.
Jeg hugsaði svo ekki meira um þetta, uns næsti
sunnudagur kom. Þá fann jeg, að jeg varð að fara.
Mjer datt ekki í hug, að jeg gæti farið ein, svo að
jeg sárbað bróður minn aftur og aftur.
Loksins hafði hann fataskipti og kom. Við sóttum
sömu kirkjuna, sátum í sama bekk. Hið sama endur-
tók sig. Mjer leið illa. Bróðir minn var óánægður
við sjálfan sig fyrir að koma.
Þegar guðsþjónustan var úti, sagði jeg: „Jeg fer
aldrei, aldrei þangað aftur.“
„Þú sagðir það seinast," svaraði liann. „Jeg veit,
að hvorki nokkur eða nokkuð skal fá mig til að fara
aftur."
Við fórum bæði heim. Jeg gleymdi að geta þess,
að faðir minn var eiginlega guðlaus maður.
Jeg hugsaði svo ekkert um þetta alla vikuna,
þangað til samkomutíminn kom. Enn fann jeg, að
jeg yrði að fara. Ó, hvað jeg sárbændi Sid að koma
með mjer. Hann gerði það, ákaflega ófús, eins og
skiljanlegt er.
Við vorum á sama stað, sátum á sama bekk. Með-
an jeg sat þar, varð mjer ljóst, að jeg var glötuð sál.
Enginn hafði talað við mig, en jeg vissi, að dæi jeg
næstu nótt, færi jeg beint í glötunarstaðinn. Jeg
held, að textinn hafi verið: „Yður ber að endurfæð-
ast.“ }eg vissi, að jeg var syndari, en jeg vissi ekkert
um hjálpræði Krists.
Jafnskjótt og við vorum komin út, sagði jeg við
bróður minn: „Ef við deyjum í nótt, förum við
beint í glötunarstaðinn.“ Hann leit á mig og sagði:
„Hvað gengur að þjer?“
„Talaðu ekki við mig,“ sagði jeg. „Við erum bæði
syndarar. Hugsaðu þjer, við höfum framið meira en
eina synd, og hann sagði, að enginn, sem framið
hefði eina synd, gæti komist inn í himnaríki. Hvað
eigum við að taka til bragðs?“
Við gengum heim. Bróðir minn hengdi upp hatt
sinn og frakka, en jeg gekk fram og aftur um eld-
húsgólfið og fór ekki úr kápunni. Loksins kom
bróðir minn og sagði: „Edit, farðu úr kápunni og
komdu inn.“
„Sid,“ svaraði jeg í örvæntingu, „jeg fer að finna
manninn, sem talaði í kvöld.“
Bróðir minn leit á mig og sagði: „Jæja, jeg skal
fara með þjer.“ Aldrei á æfi minni hafði mjer þótt
eins vænt um hann og þá.
Við fórum aftur til kirkjunnar, og þá bar svo til,
að prjedikarinn var að koma út. Jeg gekk til hans
og sagði: „Herra minn, mig langar til að skírast.“
Jeg hjelt, að skírnin mundi frelsa mig. Hinn góði
þjónn Drottins leit á mig; og hvernig get jeg lýst
því, er jeg heyrði í fyrsta sinni, svo að jeg skildi,
sögu krossins. Hann sagði mjer frá frelsaranum og
kærleika hans, að hann elskaði MIG.
Jeg sagði: „Herra, jeg hefi aldrei hugsað til lians
alla mína æfi, ekkert skeytt um hann.
Með mikilli viðkvæmni og kærleika svaraði hann:
„Barnið mitt, Drottinn elskar þig og dó fyrir þig,“
Fyrir mig! fyrir mig! Tilfinningum mínum get
jeg ekki lýst. í gleði minni hristi jeg bróður minn
og sagði: „Sid, hlustaðu á góðu frjettirnar.“ „Ó,
hvað á jeg að gera?“ spurði jeg.
Þjónn Drottins tók biblíuna sína og las nokkur
vers. Eitt þeirra var þetta: „Þann, sem til mín kem-
ur, mun jeg alls ekki burt reka.“ (Jóh. 6. 37.)
„Herra minn,“ sagði jeg, „jeg vil koma á þessu
augnabliki.“ Fyrsta bæn mín var: „Drottinn, frels-
aðu mig, syndarann, og frelsaðu bróður minn líka.“
Jeg reis á fætur, og þjónn Drottins sagði við mig:
„Hafið þjer treyst honum? Trúið þjer því, að þjer
sjeuð frelsuð?“
„Auðvitað,“ svaraði jeg, „sagði hann ekki: ’þann,
sem kemur’? og jeg hefi komið.“
Fagnandi hljóp jeg alla leið heim með bróður
mínum, þaut inn til fólksins míns og gerði það
steinhissa með því að segja: „Jeg er frelsuð. Jeg hefi
fundið Jesúm Krist.“ Jeg fór um alt til að segja
fólki frá. Jeg hjelt, að enginn þekti fagnaðarerind-
ið. Jeg trúi enn því, sem jeg trúði þá: Ef menn
þektu Krist, hlytu þeir að elska hann.
Einhver, sem les þetta, getur spurt: „Entist þetta
lengi?“ Jæja, það eru níu ár, síðan jeg kom til Krists.
Jeg get sagt frá insta djúpi veru minnar, að ávalt
síðan jeg heyrði hinn dásamlega boðskap, um frels-
andi kærleika Guðs, hefir það verið gleði mín í líf-
inu að flytja öðrum Joann boðskap. Engin gleði í