Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 7

NORÐURLJÓSIÐ
7
FALL LÆKNISINS
Eftir Vernon R. Phillips, M. D.
Eg fæddist á nafnkristnu heimili. Foreldrar mínir töldu
viðeigandi, að börnin væru í sunnudagaskóla, þótt þau
færu ekki alltaf með þeim. Þótt ég gengi í sunnudagaskóla
og kirkju reglubundið, var mér kennt, og ég trúði því, að
enginn gæti vitað fyrri en hann dæi, hvort hann færi
í himnaríki eða helvíti. Einhvern veginn hélt ég, að Guð
mundi vega góð og ill verk á vogarskálum. Sú skálin, sem
þyngri væri, réði úrslitum.
Þegar ég var unglingur í framhaldsskóla, snerust bæði
foreldrar mínir á gamaldags vakningasamkomu í smáborg-
inni okkar. í vissum skilningi olli þetta mér óþægindum,
af því að námsfélagar mínir töluðu um foreldra mína sem
nokkuð ofstækisfull í trúarefnum. I hér um bil þrjú ár
var ég undir áhrifum heimilis, sem orðið var gerbreytt.
Ahrifum þess hefi ég aldrei gleymt, þótt árin hafi liðið.
Er ungur maður kýs sér ævistarf, ætti hann að nota sínar
meðfæddu gáfur, en mest af öllu biðja um þetta allra mikil-
vægasta mál. Þetta getur hafa átt einhvern þátt í vali mínu
á læknisstarfi, en ég held, að mesta ástæðan hafi verið, að
mig langaði til að láta meðbræður mína dást að mér og
virða mig.
Á kreppuárunum varð ég að vinna mér braut gegnum
nám við menntaskóla. Ég var í meðallagi siðferðislega og
sem námsmaður. Ég byrjaði að drekka dálítið og spila
fj árhættuspil, sem í fyrstu skapaði ofurlitla sektarkennd.
Ég harðnaði seinna. Hroki minn óx heldur við það, að ég
fékk aðgang að einum af elztu og beztu læknaskólum lands-
ins. Hér varð að leggja dálítið meir að sér við námið, og
hér voru drykkjuveizlurnar dálítið stærri. Bæði í mennta-
skóla og í læknaskóla hafði ég aldrei tíma fyrir nokkuð
andlegt.
Er námi mínu lauk, var ég óðar kallaður til herþjón-
ustu í heimsstyrjöldinni síðari sem læknir með fótgöngu-
liðum. I fyrsta sinn um mörg ár hað ég um vernd. Ég
reyndi að verzla við Guð, sem er rangt. Ég lofaði að þjóna
honum, ef hann kæmi mér lífs úr styrjöldinni. Minnið var
samt mjög lélegt hjá mér. Þegar ég var úr allri hættu á
hvíldarsvæðunum, þá gerði ég allt, sem var ljótt og rangt.
Ég fékk purpurahjartað og ýmiss önnur heiðursmerki,
sem geysilega efldu sjálfsálit mitt. Eg komst heim án þess
að limlestast.
Eftir stríðið hóf ég læknisstörf á Harrisburg, Pa. svæð-
inu. Ég var leiddur inn í samkvæmislífið, sem ég taldi
nauðsynlegt til þess að komast vel áfram. Þetta hafði í
för með sér sífelld víngildi og dansleiki í félagsheimilum.
Þetta fannst mér ágætt, því að þá losnaði ég undan vanda-
málum dagsins og losnaði við veruleikann stutta stund.
Um 1952 varð ég að vera í tveimur eða þremur sam-
kvæmum á viku. Fyrir þann tíma gat ég litið á mig sem
mikinn drykkjumann, en nú réð ég ekkert við drykkjuskap
minn. Ég varð að lokum að kannast við, að ég væri orðinn
áfengissjúklingur. Andlegt ástand mitt gat ekki aumara
verið. Við hjónin sóttum ekki kirkju og sendum ekki dreng-
ina okkar fjóra í sunnudagaskóla. En við fundum til sekt-
artilfinningar.
Við minntumst bæði þeirra tíma, þegar foreldrar okkar
höfðu tekið á móti Drottni. Við vissum, að einhvern tíma
yrðum við að breytast, ef við vildum vera um eilífð hjá
Drottni. Þegar einn af veiðifélögum mínum, safnaðarhirðir
nokkur, spurði mig, hvort við vildum ekki ganga í söfnuð-
inn, þá hélt ég, að það gæti veitt mér þann innri frið, sem
ég þráði svo afskaplega. Við gengum svo í söfnuðinn.
Ég var ennþá áfengissjúklingur, og ekkert hafði breytzt
hjá mér nema það, að við tilheyrðum nú söfnuði. Meðan
þetta gerðist, voru afleiðingar lífernis í syndinni þær, að
ég smám saman missti það, sem ég hafði barizt við að
öðlast. Aðsókn til mín sem læknis dvínaði, og það, sem
verst var, ég missti virðingu konu minnar og fjölskyldu.
Ég viðurkenndi að lokum, að ég væri í afskaplegri þörf
fyrir hjálp.
Ég sneri mér til AA — ónafngreindra áfengissjúklinga
-— samtakanna, en þetta var ekki lausnarleið mín. Loksins
varð ég að viðurkenna, að ég væri orðinn ræfill. Nokkrum
sinnum, er ég kom seint heim að nóttunni, tók ég byssu
til að stytta mér aldur. En ég vissi, að það kæmi mér til
helvítis.
Konan mín sárþarfnaðist leiðbeininga og sendi eftir
tveimur safnaðarhirðum til að fá ráð. Annar þeirra sagði,
að ég þyrfti að fá meiri frí, hinn gat ekkert sagt. Hún
þekkti hjálpræðisveginn, og dag nokkurn, er hún var alein
heima, bað hún iðrunarbæn syndarans og tók á móti Kristi
sem frelsara sínum. Álit mitt á þessu var, að hún hefði
orðið eitthvað þröngsýn í trúarbrögðunum.
Bróðir minn einn hafði snúið sér til Krists einu ári fyrr.
Dag nokkurn bauð hann mér að koma með sér til hófs
Kristinna kaupsýslumanna. Á þeirri samkomu heyrði ég
vitnisburði manna, sem sögðu frá, hvernig ævi þeirra
hefði verið breytt. Ævi eins mannsins hafði verið mjög
lík minni, unz Kristur umbreytti honum.
Er samkomunni lauk, spurði einn maðurinn mig, hvort
ég vildi ekki verða kristinn. Ég sagði honum, að ég vildi
verða það, en ég væri svo á kafi í syndinni, að sennilega
væri það ógerlegt. Næstu vikur leið mér mjög illa, og ég
var niðurbeygður. Þetta veit ég núna, að var gamaldags
sannfæring um synd. Seinna fékk ég að vita, að margt fólk,
þar á meðal foreldrar mínir, bað fyrir mér daglega. Guð
hafði byrjað að svara bænum þess.
Hinn 21. maí 1959 var ég í viðskiptaferð. Djúp synda-
tilfinning hafði gripið mig, þar sem ég ók. Ég bað og
beiddist þess af Guði, að hann frelsaði mig. Gleðitárin
runnu niður kinnar mér, þegar hinni geysilegu syndabyrði
var létt af mér. Guð gaf mér þá fullvissu, að ég væri ný
sköpun í Kristi Jesú. Ég hef aldrei freistazt síðan til að
fá mér nokkurn sopa af áfengi. Meginvandamál mitt, var
ekki áfengið heldur það, að ég þekkti ekki Jesúm Krist.
Fyrsta manneskjan, sem ég sá eftir afturhvarf mitt, var
sú, sem beðið hafði fyrir mér í 30 ár, -—■ móðir mín. Við
grétum bæði af gleði og lofuðum Guð fyrir gæzku hans.
Er við náðum valdi yfir okkur, kom faðir minn heim úr
stuttri ferð, og við fögnuðum saman af nýju.