Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 14

14
NORÐURLJÓSIÐ
og það er ekki af sjálfum yður, það er gjöf Guðs.“ (Efes.
2. 8., ensk þýð.ing).
Við ættum öll að biðja um þessa óumræðilegu gjöf.
Af því að hún er gjöf Guðs, verðskuldar ekkert okkar
nokkurn eiginn heiður fyrir það að trúa á Krist eða fyr-
ir þá trú, sem við kunnum að hafa. Við verðum að gefa
Guði allan heiðurinn, jafnvel fyrir þann skammt af trú,
sem við birtum og eigum.
Þennan sunnudag, sem hvorki Amelia Holmquist né
maður hennar munu nokkru sinni gleyma, ók sjúkravagn-
inn að bakdyrum samkomusalarins. Burðarmennirnir báru
sjúkrabörurnar með ósjálfbjarga konunni á upp á ræðu-
pallinn.
„Ef til vill var ég læknuð, áður en ég kom í samkomu-
salinn,“ segir Amelia, er hún rifjar þetta upp, „því að
ég man ekkert eftir því, að ég væri borin inn. H.ið fyrsta
sem ég vissi, var það, að ég var allt í einu uppi á ræðu-
pallinum, og ég vissi, að gæti ég aðeins komist þangað og
verið þar við hlið ungfrú Kuhlman, mundi Guð lækna
mig. Eg vissi blátt áfram, að hann mundi gera það.“
Meðan hún lá þar á sjúkrabörunum, rétt áður en guðs-
þjónustan hófst, sá hún sýn. Margt fólk segir, að það sjái
sýnir, og skoðun mín er, að langsamlega flestar þeirra séu
ímyndun ein, sem stafi af yfirspenntum tilfinningum, en
þessi smávaxna kona — og ég hefi lengi aðgætt hana
vandlega — er ein af því fólki, sem lausast er við til-
finningasemi, er ég hefi nokkru sinni kynnzt. Hún er dauf
og ímyndanasnauð, en mjög heiðarleg. Eg get ekki trúað
öðru en að það, sem hún sá, hafi verið raunverulegt og
komið frá Anda Guðs í raun og veru.
„Eitthvað kom mér til að líta upp í hornið á samkomu-
salnum," segir Amelia, „og um leið og ég leit þangað,
varð mér ljóst, að Drottinn hafði þá þegar læknað háls-
inn á mér; því að í fyrsta skipti í marga, marga mánuði,
hafði ég undið hann til. Eg veit nú, að það er ljós í þessu
horni, en ég sá ekkert ljós þar þennan dag. Eg sá í stað-
inn eitthvað líkt glugga og að þar stóð maður, andlit hans
gat ég ekki séð. Hann var í hvítum kyrtli, og á borðinu
hjá honum var bók, sem hann var að rita í.“
„Eg hafði aldrei verið á svona samkomu áður, svo að
ég vissi ekki, hvers ég mátti vænta. Ég sneri mér að manni
mínum og mælti: „Hver skyldi vera þarna uppi?“ Hann
svaraði: „Það er ekkert þarna uppi nema stórt ljós.“ “
Amelia vissi þá, að hún ein átti því láni að fagna, að
sjá veruna í hvíta kyrtlinum.
„Þegar ég leit þangað aftur, gat ég séð, að allar síður
bókarinnar voru útskrifaðar. Hann sýndist vera að fletta
þessum blöðum, hverju eftir annað, og í huga mér kom,
að bókin væri um mig, og síðurnar væru fylltar með
syndum mínum. Síðan, er ég hélt áfram að horfa, sýnd-
ust allar blaðsíðurnar verða hvítar. Það var sem Guð
hefði afmáð allar syndir mínar og gefið mér annað tæki-
færi til að byrja upp á nýtt.“
Þetta var fyrsta raunverulega ræða Ameliu Holmquist
um hjálpræðið. Ég flutti hana ekki. Heilagur Andi gaf
hana. Þetta var ræða hennar um endurfæðingu.
Allt fór eins og Amelia hafði vitað, að það mundi fara.
Er Drottinn hafði leyst höfuð hennar, gjört henni kleift
að sjá Hann, kom ein af starfskonunum við guðsþjónust-
una til hennar og sagði: „Viljið þér koma með mér nú?“
Hún svaraði í flýti án þess að hugsa: „En ég get ekki
gengið.“ En síðan sagði hún: „Ó, jú, ég get það! Ég veit,
að ég get það!“ A því andartaki fann hún greinilega, að
einhver hafði lyft henni upp af sjúkrabörunum.
„Það var mjúk snerting,“ segir hún, er hún brosandi
rifjar þetta upp, „svo mjúk.“
Þar sem Amelia var nú risin á fætur, færði starfskon-
an hana yfir til mín. Hún sneri sér við og gekk hálfa
leið aftur alein að börunum og síðan til mín. Ég setti
stól handa henni á ræðupallinn, og hún settist niður án
nokkurra erfiðleika.
„Árum saman,“ sagði Amelia, „hafði ég ekki getað
setið. Síðan stóð ég sjálf upp og lagði af stað til setu-
stofu kvenna. Ég gat ekki fundið hana, og í leit minni
gekk ég um allan samkomusalinn og niður tröppur í kjall-
ara og aftur þaðan upp, algerlega alein.“
Þetta var afrek konu, sem 30 mínútum áður hafði legið
á sjúkrabörum án þess að geta hreyft sig, algerlega ósjálf-
bjarga. Þetta var afrek konu, sem læknirinn hennar hafði
sagt um: „Hún verður ósjálfbjarga, meðan hún lifir, og
í stöðugri þörf fyrir Iyfjanotkun.“
Er samkomunni lauk, komu sjúkravagnsmennirnir aft-
ur til að bera hana út, eins og þeir höfðu borið hana inn.
þeir göptu af undrun og vantrú, er þeir sáu hana.
Þeir spurðu hana, hvort hún vildi fara heim aftur á
sjúkrabörunum. Það var ekkert hik á svarinu: „Nei, á-
reiðanlega ekki. Ég ætla að sitja í framsætinu.“ Þar með
klifraðist hún upp háu þrepin á sjúkravagninum og tók
sér sæti. Þar sem aðeins þrír gátu setið í framsætinu, varð
annar mannanna að vera á sjúkrabörunum heim.
Amelia segir, að hún gat ekki hætt að tala alla leiðina
heim, hún var í slíku uppnámi. Heimurinn allur virtist
henni svo fagur og nýr, að hún gat ekki annað en orðið
snortin af því. Þetta var reynsla endurfæðingar hennar.
„Frá þeim degi,“ segir hún, „gaf ég sjálfa mig Drottni,
og ég vildi ekki hafa það öðru vísi. Ég blátt áfram elska
það líf, sem ég lifi nú, og allir hlutir eru svo dásamlegir.“
Er Amelia bjóst til að hátta um kvöldið, spurði hún
hrifinn mann sinn:
„Manstu eftir því þarna á pallinum við guðsþjónust-
una, þegar ég reis fyrst upp af sjúkrabörunum?“ Hann
kinkaði kolli til samþykkis. „Jæja, hver var það, sem lyfti
r O 44
mer upp:
„Enginn,“ sagði hann, „enginn lyfti þér upp. Þú stóðst
upp sjálf.“
Hún brosti. Hún vissi, hvers vegna snertingin, sem hún
hafði fundið, var svona óviðjafnanlega mjúk.
Næsta morgun gekk Amelia út í garðinn til að líta eftir
rósarunnunum sínum. Nágrannakona hennar, sem sá hana
út um glugga, kom og sagði: „Það er eitthvað dularfullt
við þetta. Þér eruð svo lík henni frú Holm . . . “ Og þa
varð henni ljóst, að þetta var hún.
Föl og titrandi, eins og hún hefði séð vofu, gat konan