Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 25

N ORÐURLJ ÓSIÐ
25
að liggja úti á Olíufjallinu (Jóh. 7. 53. og 8. 1.), eða
þegar hann var tekinn og krossfestur.
Við ættum því að kosta kapps um að vera með sama
hugarfari og Kristur Jesús var, laus við alla öfund og
allt mögl, fela okkur algerlega Guði og bíða svo róleg
þeirrar stundar, að Guð sjálfur upphefji okkur, ef hann
sér, að slíkt megi honum til dýrðar verða og að v.ið bíð-
um engan andlegan skaða við upphefðina. Þann skaða bíð-
um við ekki, ef við gætum þess, að gefa Guði af öllu
hjarta allan heiðurinn, alla dýrðina. Honum ber einum
allur heiður, öll vegsemd ásamt honum, sem hann hefir
upphafið og gefið nafnið, sem hverju nafni er æðra.
„Verum ekki hégómagj arnir, svo að vér . . . öfundum
hver annan.“ Gal. 5. 26. — Ef við erum sek um þessa synd,
þá flýtum okkur að krossi Krists, dæmum hana þar og
játum fyrir Guði. Þá fyrirgefur hann og hreinsar okkur.
1. Jóh. 1. 9.
Stafur Arons
Les. 4. Mós. 17.
Mannkynssagan sýnir, að oft hafa þegnar risið upp
gegn konungum sínum eða öðrum, sem ráðið hafa lönd-
um og þjóðum. Hún sýnir einnig, að erfitt hefir oftast
reynzt að bæla slíkar uppreisnir niður og að margoft
hafa þær heppnast.
Israelsmenn höfðu gert uppreisn gegn ráðstöfunum
Guðs um stjórn á þjóð sinni, bæði á andlega og verald-
lega sviðinu. Þúsundir manna af fsrael höfðu látið lífið
af þessum sökum. Nú vildi Drottinn hefta með öllu kurr
þeirra og uppreisn gegn sér.
Aðferð hans var ólík aðferðum manna, því að vegir
hans eru ekki vorir vegir né hugsanir hans eins og vorar
hugsanir (Jes. 55. 8.). Hann býður, að höfuðsmenn ísra-
els komi hver með sinn staf, stafirnir skulu bornir inn í
sáttmálstjaldið fyrir framan sáttmálið. Nöfn þeirra skyldu
standa á stöfunum. „Og það skal verða, að stafur þess
manns, sem ég kýs, skal laufgast.“
Með þessu móti ákvað Guð að hefta kurr og mögl
ísraelsmanna gegn þeirri ráðstöfun sinni, að Aron skyldi
vera æðsti prestur Israels.
Stafirnir voru síðan lagðir á þann stað, er Drottinn til-
tók. Farið var nákvæmlega eftir fyrirmælum hans.
Hvað voru svo þessir stafir? Án efa greinar, sem eitt
sinn höfðu verið grænar og safamiklar, meðan þær voru
á trjánum. Nú voru þær þurrar, uppþornaðar, dauðar.
Daginn eftir gekk Móse inn í samfundatjaldið og bar
stafina út. Þá hafði kraftaverkið gerzt, sem Drottinn
sagði að mundi verða. Stafur Arons var allaufgaður, blóm
voru sprottin á honum, og hann bar fullþroskaðar möndl-
ur. Kraftaverk upprisunnar frá dauðum hafði gerzt.
Stafur Arons er táknmynd af Kristi og upprisu hans.
Með upprisu hans frá dauðum auglýsti Guð, að Jesús
frá Nazaret væri sonur sinn. Enginn andlegur leiðtogi,
sem fram hefir komið meðal mannkynsins, hefir slíka
viðurkenning hlotið frá Guði nema hann. Með upprisu
Jesú Krists frá dauðum hrópar Guð til mannanna og seg-
ir: „Þessi er minn útvaldi sonur, hlýðið á hann.“ (Lúk.
9. 35.).
Kraftaverkið með stafinn auglýsir einnig mátt Guðs
sem skapara. Ef greinin hefði verið kyrr á möndluviðn-
um, sem hún var skorin af, mundi hún hafa á sínum tíma
borið blöð, blóm og þroskaða ávexti. En þetta hefði tek-
ið margar vikur eða mánuði. Samt lét Guð það gerast á
einni nóttu og hefir getað látið það gerast á einu andar-
taki. Guð þurfti áreiðanlega skemmri tíma til að skapa
heiminn og allt, sem í honum er, en vitringar vorrar ald-
ar vilja vera láta. Þeir reikna flest í milljónum og milljörð-
um ára. Sliks þarfnaðist Guð ekki. „Hann talaði, -—- og
það varð, hann bauð, — þá stóð það þar.“ (Sálm. 33. 9.).
Sagan af stafnum hans Arons er einnig mynd af aftur-
hvarfi og frelsun syndugs manns.
Biblían sýnir oss mennina sem dauða í syndum og yf-
irtroðslum, fjarlæga lífi Guðs. (Efes. 2. 1., 4. 18.). í
syndum vorum erum vér fjarlægir Guði, líkt og sonurinn
týndi var fjarlægur föðurnum góða, meðan hann var í
fjarlæga landinu. En sonurinn tók sig upp og hvarf aft-
ur heim til föður síns.
Þegar syndugur maður, dreginn af Guði fyrir heilagan
Anda, kemur til Drottins Jesú Krists og veitir honum við-
töku sem frelsara sínum, þá gerist mikið og undursam-
legt kraftaverk, ef maðurinn sannarlega endurfæðist og
verður ný skepna eða sköpun í Kristi. (2. Kor. 5. 17.).
Hjartað, sem áður var óhreint, sem elskaði syndina og
líferni lifað í löstum og syndum, það missir alla ánægju
af syndinni, hættir að þrá hana, svo að maðurinn snýr
sér frá löstum sínum og syndum. Varirnar, sem áður
mæltu lygar, lastyrði og formælingar, taka að lofa Guð,
vegsama hann og lofsyngja honum. Á einu andartaki hef-
ir maðurinn stigið yfir frá dauðanum til lífsins og tekur
samstundis að færa Guði lofgerðarfórn, ávöxt vara, sem
játa nafn hans. (Hebr. 13. 15.). Satt er það, hann er enn
ungbarn í fjölskyldu Guðs. Hann þarf að nærast og vaxa
og verða sem fullorðinn maður. En kraftaverkið, endur-
fæðingin, gerðist á einu andartaki.
En stafurinn hans Arons geymir boðskap handa þér og
mér sem lærisveinum Krists, ef við þráum að bera Guði
ávöxt. Sá Guð, sem lét þurra trjágrein laufgast, blómg-
ast og bera ávexti, hann er áreiðanlega fullríkur af and-
legri blessun handa þér og mér.
Satt er það, að Guð kallar stundum menn, undirbýr
þá og útbýr þá til einhvers sérstaks starfs, sem hann ætl-
ar þeim að vinna, hlutverks, sem þeir eiga að leysa af
hendi. Þannig koma fram óvenjulegir kristnir menn.
Eigi að síður hefir Guð miklu meira handa öllum
venjulegum börnum sínum heldur en þau dreymir um. Þar
eru að verki andleg lögmál, sem Guð hefir sett, lögmál,
sem gilda jafnt fyrir alla, því að Guð fer ekki í mann-
greinarálit.
Kristur sagði um þá, sem hann kallaði sauði sína, að
hann væri kominn, „til þess að þeir hafi líf og hafi ruegtir.“
(Jóh. 10. 10.). Nægtir eru meira en að hafa líf. Fátækl-
ingurinn, sem aðeins getur dregið fram lífið, hann hefir