Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 29

NORÐURLJÓSIÐ
29
HÁSPENNA, LÍFSHÆTTA
Eftir Ethel E. Wallis.
Nútírna fræðimaður brezkur, sem unnið hefir að nýrri
þýðingu nýja testamentisins, skýrir frá því, að hann hafi
orð.ið undrandi á „lífseiginleika“ efnis þess. Hann viður-
kenndi, að honum „fannst hann vera dálítið líkur raf-
virkja, sem er að leggja rafleiðslu í gamalt hús án þess
að geta tekið strauminn af!“ Biblíuþýðendur, sem vinna
að því að snúa heilagri ritningu á tungur frumstæðra kyn-
kvísla, verða fyrir sömu reynslu, er þeir snúa máttugum
boðskap fagnaðarerindis Guðs á eitthvert mál í fyrsta
sinn. Þar koma þó ekki áhrifin frá nýrri „raflögn“, heldur
frá nýrri „rafveitu“ í þjóðfélagi, þar sem boðskapurinn
er nýr. Kraftur kemur sem lífgandi straumur, en hann
færir með sér „lykt af dómi.“
Eg sá þessi tvenns konar áhrif að verki hjá litlum hópi
af Amuzgo Indíánum í Mexikó, sem í fyrsta sinn áttu að
fá að taka þátt í kvöldmáltíð Drottins. Þeir höfðu nýlega
tekið trú á Krist og hafði verið boðið að taka þátt í drott-
inlegri máltíð ásamt öðrum Indíánum af öðrum ættflokk-
um.
Athöfnin átti að fara fram á spænsku. Þeir Indíánar,
sem aðeins kunnu sín móðurmál, áttu hver um sig að fá
undirbúningsfræðslu hver á sínu máli.
Ættflokkarnir komu og tóku sér sæti, nema Amuzgo
Indíánarnir. Hvar voru þeir? Loks er samkoman var um
það bil hálfnuð, komu þeir inn í röð. Seinna fékk ég að
vita ástæðu þessa dráttar.
1. Korintubréf, 11. kafli (sem fjallar um kvöldmáltíð
Drottins) hafði enn ekki verið þýddur á mál Amuzgo
manna, svo að stutt bráðabirgðaþýðing var gerð. Til-
gangur heilagrar kvöldmáltíðar var skýrður fyrir þeim,
og sérstök áherzla lögð á nauðsyn þess að rannsaka hjarta
sitt, sjálfan sig, áður en brauðsins og vínsins væri neytt.
„Hver, sem etur og drekkur óverðuglega, etur og drekkur
sjálfum sér til dóms.“
Orðin alvöruþrungnu skullu á Amuzgo mönnum sem
rothögg.
„Þá get ég ekki neytt hennar,“ sagði A.
„Ekki ég heldur,“ sagð.i B og hengdi niður höfuðið.
„Ekki ég,“ tók C undir.
Þetta kom flatt upp á biblíuþýðendurna. Þeim fannst
sem þeir hefðu ekki skýrt ritningarkaflana nógu vel. Þeir
reyndu aftur.
„Nei, ég get ekki neytt hennar,“ staðhæfði A.
Þessir þróttmiklu ungu sveinar, kjarni og framtíð vax-
andi Amuzgo safnaðarins, sátu þarna í hvirfingu, niður-
beygðir.
Fleiri tilraunir voru gerðar til að skýra merkingu þessa
ritningarkafla. Loksins kom ástæða viðbragðs þeirra í
ljós. Piltarnir höfðu átt í innbyrðis deilum. Kona eins
þeirra hafði verið ráðin til að elda fyrir þá matinn. En
hún var bæði óvön og ódugleg, svo að maturinn var ýmist
viðbrunninn eða hálfsoðinn. Óánægjan og ósamlyndið í
þessum litla hópi var komið á hátt stig.
„Nei,“ sögðu þeir allir, „við getum ekki neytt kvöld-
máltíðar Drottins.“
Enn fleiri dýrmætar mínútur liðu, meðan þýðendurnir
leiddu þá spor fyrir spor að krossi Krists, þar sem þeir
gátu fengið fyrirgefningu, hreinsun og v.iðreisn. Loksins
rofnaði löng og kveljandi þögn. Hver á fætur öðrum ját-
uðu piltarnir grátandi synd sína fyrir Guði og svo hver
fyrir öðrum.
Þeir komu mjög seint að borði Drottins, en nógu snemma
samt til að geta drukkið bikar Drottins — verðuglega.
(Þýtt úr Translator, Purley, Englandi).
--------x---------
NARDOO PLANTAN
í eyðimörkum Ástralíu vex nardoo plantan. Hún er
náskyld burkna-ættinni. Ástralíunegrar eru vanir að eta
hana, þegar þá skortir venjulegar rætur og ávexti, sem
þeir lifa á að jafnaði. Verður þeim gott af henni og þríf-
ast vel.
Eigi að síður er þó sorgarsaga tengd við þessa plöntu.
Fyrir eigi mjög löngu fór rannsóknarleiðangur Evrópu-
manna þvert yfir meginland Ástralíu. Foringi þeirra hét
King. Leiðangursmenn urðu matarlausir og tóku að eta
nardoo plöntuna. Þeim fannst hún seðja sig, og að þeim
liði vel. Eigi að síður megraðist King og vinir hans dag
frá degi og urðu æ þróttminni. Holdið hvarf af beinum
þeirra og þróttur þeirra varð sem ungbarns. Með sársauka
tókst þeim að skreiðast eina til tvær mílur enskar á dag.
Loksins, er leiðarlokin nálguðust, tóku þeir að deyja hver
á fætur öðrum úr hungri. Einn maður lifði af, og fannst
hann nær dauða en lífi undir tré, þar sem hann hafði lagzt
fyrir til að deyja. Fann hann hópur manna, er sendir
voru til að leita hins týnda leiðangurs.
Þegar nardoo brauðið var efnagreint, kom í ljós, að
í það vantaði viss næringarefni, lífsnauðsynleg Evrópu-
mönnum. þótt ástralskir villimenn gætu um stundar sak-
ir haft gott af brauðinu til skiptis við annan mat. Þetta
var orsök þess, hvers vegna þessir ógæfusömu Englend-
ingar fórust úr hungri, þótt þeir ætu nóg á hverjum degi
til að seðja sult sinn.
Er þetta ekki nákvæmlega reynsla þeirra, sem leita þess-
ara hluta, sem jarðneskir eru, og hafa þá sem hlutskipti
sitt? Þeir eru ánægðir með þetta, en raunverulega er
hungri þeirra ekki svalað. Þeir fullnægja óskum sínum,
en farast þó af skorti. Guð uppfyllir ósk þeirra, en sendir
megrun í sál þeirra. (Sálm. 106, 15. (ensk þýð.)). —
H. Macmilan. (Þýtt). -— Vér skulum líka heyra orð Drott-
ins Jesú: „Eg er brauð lífsins. Þann mun ekki hungra,
sem til mín kemur, og þann aldrei þyrsta, sem á mig trúir.“
Fólk, sein finnur, að þetta líf færir því ekki það, sem
svalað getur hungri hjartans, ætti að reyna að eta brauð
lífsins: koma til Drottins Jesú með hjartahungur sitt,
veita honum viðtöku sem Drottni sínum og frelsara, fara
að miða lífið við hann og vilja hans, en ekki sjúlft sig.
Þá mun verða breyting og hjartahungrið hverfa.