Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 42

42
NORÐURLJÓSIÐ
og tók allt í einu að berja mig. Til allrar hamingju komu
nokkrar konur inn, og hann fór á brott urrandi og for-
mælandi með sjálfum sér.“
Hún endaði snögglega, kippti höfðinu afturábak og
horfði á mig með óeðlilegu augnaráði. Síðan, mér til
vandræða, hengdi hún niður höfuðið og fór að hágráta.
Líkami hennar engdist allur, og blindandi tár streymdu
henni af augum. Areynslan langvinna, að fást við erfið-
an eiginmann, hafði að lokum bugað hana. í fullar fimm
mínútur hélt þessi ákafi grátur áfram. Síðan náði hún
smám saman valdi yfir sér. Hún lyfti höfðinu hægt upp
og leit á mig társtokknum augum.
„Mér þykir þetta leitt,“ sagði hún hikandi. „Þetta er
heimskulegt af mér. Hvað sem því líður, mér líður bet-
ur núna. Einungis geðjast mér ekki að þessu andliti mínu.“
„Hafið þér engar áhyggjur af því, góða mín,“ svaraði
ég. „Þessir marblettir hverfa bráðum. Eins og Páll post-
uli berið þér á yður merki yðar kristilegu baráttu. Þér
þekkið orðtækið, „að gera og að sýna þolgæði.“ Kristi-
legt trúarlíf er erfið orrusta, er ekki svo? Þér, eins og
v.ið öll hin, fáið yðar reynslustundir, og þér eruð að leit-
ast við að sýna raunveruleik yðar kristnu trúar, ekki
með vörunum einum, heldur og með líferninu. En á okk-
ur hvílir skylda gagnvart yður líka, sem er að vernda
yður fyrir ósanngj örnum, barsmíðafúsum eiginmanni yð-
ar. Yður er ekki gefið andlitið, til þess að hann æfi sig
í barsmíði. Þegar þér far.ið aftur til herbergis yðar, sjáið
þá til þess, ef þér getið, að einhver sé að fara sömu leið
og þér, svo að þér séuð ekki alein. Getur verið, að ég
rekist á hann á skipinu einhvern daginn, og geti spjallað
við hann. Hver veit! Eitthvað gott getur hlotizt af þessu
njósnar-ævintýr.i hans.“
Eigi kom mér til hugar þá, að svo einföld orð, fyllt
von, myndu bráðum gefa ríkulega uppskeru.
Eg sagði minni grátandi samferðakonu. sem ég hafði
fengið að vita, að hét Irene, að ég hefði verið beðinn af
nokkrum vinum mínum um borð að halda guðræknistund
tvo morgna vikunnar, klukkustund í einu, og að mér vær.i
leyft að hafa hana í barnastofunni. Ég bauð henni að
koma. Um tuttugu manns eða svo komu á fyrstu samkomu
okkar. Eg tilkynnti þá, að ég mundi tala um: Guð er kær-
leikur, og á komandi samverustundum: Guð er ljós, Guð
er friður, Guð er kraftur, Guð er miskunn, Guð er líf,
og svo framvegis.
„Þér elskaðir, elskum hver annan, því að kærleikurinn
er frá Guði kominn.“ Við athuguðum síðan hin æðstu
sannindi lífsins, að Jesús kom sérstaklega til að segja
fólki, að nafn Guðs og eðli var kærleikur. Kærleikur
hans var undir því, yfir því, umhverfis það, hið innra
með því. Kærleikur hans endurleysir, umbreytir, lyftir
upp. Hann leiðir fram hið bezta í mannshjartanu, skap-
ar trú, innblæs von, fæðir af sér þjónustu. Ekkert heimili,
engin mannsævi getur farið forgörðum, þar sem kærleik-
ur Guðs dvelur. Þótt maðurinn eignist allan heiminn, en
skorti kærleika, er ævi hans aðeins gys. Guð þráir að
gera hjörtu okkar að kæru heimili sínu. Með honum sem
daglegum ástvini, leiðtoga og félaga, getum vér fengið
að lifa lífi upphefjandi þjónustu, ævarandi friðar og
fullnægju hjartans. Vér getum litið upp í auglit hans og
brosað brosi fullkomins trausts og undirgefni.
Um það bil þremur kvöldum síðar var ég að reika um
skemmtigönguþilfarið. Heyrði ég þá óminn af rámum
köllum, háróma, reiðilegum röddum. Er ég nálgaðist
stað, þar sem veitingar voru seldar, sá ég hávaxinn, herða-
mikinn, andlitsrauðan mann, sjáanlega ölvaðan, standa í
hópi farþega, karla og kvenna, og hélt hann á bjórglasi í
hendi sér. Hann var orðljótur og var að reyna að strjúka
einni konunni. Meðan hinir ýttu og öskruðu til hans,
lyfti hann upp glasinu og kallaði með drykkjuraust:
„Þetta er lyfið mitt,“ drakk dálítið úr því, en skvetti hinu
í andlit konunnar, sem næst honum stóð. Þegar í stað
varð ærandi hávaði. Einn karlmannanna sló hann niður
með hnefanum. Glasið flaug úr hendi hans og brotnaði
í smámola; og er hann lá útbreiddur á þilfarinu, slógu
sumir úr hópnum hann með hnefunum og spörkuðu í hann.
Mitt í hávaðanum og gauragangnum komu menn frá vín-
barnum og komu reglu á aftur. Morguninn eftir fræddi
Irene mig á því, að hún hefði frétt, að maður hennar
hefði lent í ryskingum, verið barinn illa og væri skipað
af lækni að halda sig í rúminu. Hún vildi fara að finna
hann, en var dálítið hrædd við að gera það, ef hann skyldi
aftur reyna að heita hana ofbeldi. Hér var komið tækifæri,
sem Guð hafði gefið mér, til að reyna að gera þeim báð-
um gott.
„Ég skal fara og finna hann,“ sagði ég einlæglega.
„Ég býst við, að gjaldkeri skipsins vilji glaður nota mig
sem sjúkraprest til að heimsækja hina sjúku og vanheilu.
Hvað er númerið á herbergi hans? Finnið mig hér aftur
uppi eftir kvöldverð, og ég skal láta yður vita, hvernig
mér farnast.“
Sj úklingurinn minn var í tveggja manna herbergi niðri
á E þilfari. Ég setti á mig prestskraga minn, svo að hann
skyldi vita, að ég kæmi sem hirðir í heimsókn. Er ég drap
á dyr, var fruntalega svarað: „Kom inn.“
Komu minni var fagnað með lágu blístri og upphróp-
un. Ég brosti og heilsaði með handabandi. Hann sat uppi
í rúminu og las í gömlu dagblaði. Andlitið var bólgu-
hella með blóðugum skurðum. Misþyrmingar þær, sem
hann hafði veitt konu sinni, hafði hann fengið endur-
goldnar hundraðfalt.
„Hvernig stendur á þessum óvænta heiðri?“ spurði
hann hvasst. „Himna-flugstjóri, ha, kominn að finna gaml-
an vínbelg eins og mig! Er ég svona mikils virði?“
Ég náði mér í stólinn í herberginu og settist andspæn-
is honum.
„Ég er Jennings herprestur,“ mælti ég glaðlega. „Ég
frétti, að einn af farþegahj örðinni minni hefði særzt á
orrustuvellinum, svo að mér fannst það skylda mín að
koma og finna hann. Jæja, hvernig líður yður?“
Andúð hans breyttist samstundis í vingjarnleik. Honum
þótti sjáanlega vænt um komu mína og vildi sýna mér
kurteisi og góðvild.
„Þér vitið það, herprestur,“ sagði hann, og lagði blaðið
til hliðar og reyndi að brosa út í annað munnvikið, „að