Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 57

N ORÐURLJ ÓSIÐ
57
Sáning og uppskera
Eftir FRANK JENNINGS.
I. REISTUR UPP.
Greyhound, lestin, sem ég ferðaðist með, nam staðar í
Springfield, sem er stór og blómleg borg í Massachusetts
(í Bandaríkjunum). Þar sem ég hafði 45 mínútna hvíldar-
tíma, fór ég að ganga eftir einni af aðalgötunum og virti
fyrir mér með miklum áhuga hið einkennilega, sem fyrir
augun bar: bylgjandi umferðarstrauminn, eirðarlausan
mannfjöldann, karla og konur, sem strukust við mig á
gangstéttinni, síbreytileg umferðarljósin og deplandi,
marglit ljósin í auglýsingum verzlananna.
Athygli mín beindist að hópi karlmanna, sem störðu inn
um óhreinan glugga á bókabúð. Hillur hennar voru fylltar
með svívirðilegum, amerískum sorpritum, er sýndu myndir
af hálfnöktum konum, myndir, sem eingöngu eru prentaðar
opinberlega og sýndar til að æsa hvatir og ástríður karl-
manna og til að ýta undir þá að kaupa þessi glæstu tíma-
rit. Þessar rangnefndu „lista“ bækur og vafasömu „sígildu“
rit gera alveg geysilegan skaða hugum og sálum afarmikils
fjölda ungs fólks, bæði pilta og stúlkna. Það er, að mér
f.innst, jafnvel svívirðilega rangt af lögunum að leyfa slík
rit.
Mér duttu í hug þessir úteygu menn og fýsn-vekjandi
rit, sem þeir horfðu á, skömmu eftir að gestur minn fór
að tala. Eg var staddur þá í lestrarstofu vinar míns, sem
var prestur, því að ég gegndi störfum fyrir hann, meðan
ég var að starfa í Northampton, sem er næsta borg við
Springfield.
Vinsamlegur ritstjóri við „Northampton Fréttir“ hafði
leyft mér að b.irta greinir í dálkum blaðsins, svo að ég gat
ritað greinaflokk um margvísleg efni. Ein þeirra var:
„Hinn kröftugi máttur kristinnar trúar,“ og hennar vegna
fékk ég mörg bréf og marga gesti. Einn af þeim var nú
staddur hjá mér.
Eitt af kennimerkjum kristins prests er það, að umbera
fúslega hina fávísu. Eins og Páll postuli forðum verður
hann að vera öllum allt, ef hann skyldi geta áunnið nokkra.
Eg fékk nokkra gesti, sem litu þannig á, að ég hefði komið
frá Englandi aðeins til að hlusta á, hvað allt hefði gengið
þeim á móti, væl um peninga og skröksögur. En meiri hluti
gesta minna var skynsamir, alvörugefnir menn, sem fundu
sig knúða til að koma og leita ráða hjá manni, sem þeir
töldu, að gæti og vildi gefa þeim ráð, þar sem lífið hafði
orðið þeim byrði og krafizt of mikils af þeim. Meðal
þeirra var þessi nýi gestur minn, sem mér fannst laða mig
einkennilega að sér óðar en ég sá hann. Hann er hetjan
í þessari sögu.
Þegar hann gekk götuna heim að húsdyrunum, gat ég
séð, að tilveran væri búin að missa tilgang sinn í huga
hans. Gangur hans var klunnalegt þramm, og axlirnar mjög
signar niður. Höfuð hans dinglaði til hliðanna á víxl, eins
og hann hefði engan mátt til að halda því kyrru. Hann
bar á sér öll einkenn.i sjúks og bugaðs manns. Ég heilsaði
honum þægilega og vísaði honum inn til mín.
„Jæja, vinur minn, hvernig líður þér, og hvað get ég
gert fyrir þig?“
Mér var kappsmál, að hann fyndi, að hann væri vel-
kominn gestur á þetta stundarheimili mitt, og ég var fús
til að hjálpa honum á sérhvern skynsamlegan hátt. Það
hlýtur að vera mjög sárt og auðmýkjandi fyr.ir mann, er
hann fer að finna prest vegna einhvers vandamáls eða
einhvers, sem kemur starfi Guðs við, ef hann finnur lítinn
áhuga hjá klerki annan en að losna við hann eins fljótt og
unnt er. Ég álít, að frumskilyrði þess, að geta verið sálna-
hirðir, sé hæfileikinn að hlusta vandlega á það, sem aðrir
reyna að segja honum af ofreynslu sinni og erfiðleikum.
Gestur minn hneig niður í hægindastólinn, sem ég benti
honum á. Þar sem ég sat andspænis honum, horfði hann
á mig með augnaráði blönduðu tortryggni og andúð. Ég
gaf því gaum, að hann var höfuðstór og svíradigur. Hárið
var byrjað að grána og farið að þynnast ofan við hvelft
ennið. Dökkir skuggar voru undir dökkgráum augunum.
Hann kippti til höndunum, eins og þær væru að erta hann.
Hann lokaði síðan augunum, og lág stuna leið af vörum
hans. Allt í einu hreytti hann út úr sér:
„Ég er búinn að vera!“
„Búinn?“ spurði ég, „hvað eigið þér við?“
Það liðu nokkur andartök, áður en hann svaraði. Hann
opnaði augun hægt. Það var enginn glampi af birtu eða
von í þeim. „Ég er búinn að vera, það er úti um mig. Ekk-
ert er hægt að gera fyrir mig.“ Orðin skvettust út úr
honum.
„Það er ekki satt,“ svaraði ég milt. „Yður finnst sjáan-
lega, að eitthvað sé hægt að gera fyrir yður, annars mund-
uð þér ekki hafa komið hingað að finna mig. Segið mér
nú, hvað bakar yður erfiðleika.“
Hann þagði aftur nokkra stund. Meðan hann gerði það,
kreisti hann líkamann saman og beygði niður höfuðið,
eins og hann væri að reyna að forðast högg frá andstæð-
ingi. Hann slakaði smám saman á, dró þungt að sér and-
ann og starði grimmúðlega á mig.
„Það eru taugar minar,“ hvæsti hann snöggt. „Taug-
arnar, segi ég þér. Þær eru að reka mig til helvítis. Guð
minn! Ég er kominn í tætlur. Ég get ekki haldið áfram.
Ég get ekki barizt lengur. Ég er flak. Eg hefi reynt. en það
gagnar ekkert. Mér er öllum lokið. Ég er búinn að vera.
Það er allt og sumt. Eg er að fara.“
Þetta var ekki í fyrsta sinni, sem ég hafði haft hjá mér
mann, sem hugarstríðið hafði nærri leitt til að tortíma
sjálfum sér. Eg þurfti ekki að vera neinn sérfræðingur
til að skynja það. Gestur minn var í hörðum greipum
illra huglægra afla. Taugar hans voru splundraðar. Lík-
ami hans þjáðist allur af innra ósamræmi.