Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 79

NORÐURLJÓSIÐ
79
eins og þessi þekkir lög lands síns og leyfir ekki, að á
þeim sé traðkað.
Einhver segir ef til vill: „Ekki á hvaða kona, sem er,
aðgang að æðstu mönnum þjóðarinnar til áhrifa. En er
það nú víst? Burðarásar þjóðfélags morgundagsins eru í
dag undir áhrifavaldi konunnar í heimilinu. Ef til vill er
það sá staðurinn, þar sem mikilsverðast er, að lög Guðs
og manna séu í heiðri höfð.
Uppeldi barna kostar erfiði, misjafnlega mikið þó eftir
eðlisfari hvers einstaklings og aðstæðum. Uppeldið kann
að kosta vel launað starf, skemmtilega dægradvöl, félagslíf
o. s. frv., og eitt er víst: það kostar tíma. En Guð lagði
mikla áherzlu á það við Israelsþjóðina, að hún sýndi
árvekni í því að kenna börnum sínum að breyta eftir regl-
um hans og fyrirmælum.
í 5. bók Móse, 11. 19. stendur: „Og þér skuluð kenna
þau (orð Drottins) börnum yðar, með því að tala um
þau, þegar þú ert heima og þegar þú ert á ferðalagi, þegar
þú leggst til hvíldar og þegar þú fer á fætur. Og þú skalt
skrifa þau á dyrastafi húss þíns og á borgarhlið þín.“
Með öðrum orðum: Óþreytandi eljusemi skyldi sýnd
v.ið það, að veita lífsstraumum orða Drottins inn í næstu
kynslóð.
Það kann að vera, að ekkert af störfum þínum sé jafn
mikilvægt og það, að manna manninn, stúlkuna eða dreng-
inn, í húsi þínu, sem þér er til forsjár fenginn.
--------x---------
Kross og áhyggjur
Biblían segir okkur, að við eigum að bera kross okkar,
en varpa áhyggjum okkar upp á Guð. (Lúk. 14. 27. 1.
Pét. 5. 7).
Maður, sem bar kross sinn, bar hann ekki eingöngu til
þess að þjást á honum, heldur til að deyja á honum. Kross
Jesú er kross frelsarans og kross syndarans, af því að á
krossinum á Golgata mættust bæði syndarinn og frelsar-
inn. í Guðs augum gerðist það þar á þeim deg.i, að synd-
arinn — gamli maðurinn — var krossfestur með Jesú.
(Róm. 6. 6.—11.).
En gamli maðurinn minn lifir í mér og sýnir sig oft á
dag. Þegar ég stíg trúarspor og trúi orði Guðs, álít
sjálfan mig dáinn með Jesú Kristi á krossinum á Golgata,
þá getur ekki gamli maðurinn starfað í mér, og heilagur
Andi er frjáls til að verka í mér. Þannig verður sann-
leikurinn í Gal. 2. 20. að raunveruleik: „Sjálfur lifi ég
ekki framar, heldur lifir Kristur í mér.“
Við erum ekki kölluð til að bera áhyggjur okkar. Það
á alveg að fela Drottni áhyggjurnar. Þetta er einnig trúar-
spor, sem verður að stíga. Þegar við stígum þetta spor,
finnum v,ið, þó að kringumstæðurnar hafi ef til vill ekkert
breytzt, þá getum við mætt þeim með frið í hjarta, ekki
með ótta, heldur með djörfungu, af því að við vitum, að
Guð ber áhyggjurnar, og hann ætlar að nota kringum-
stæðurnar til góðs, þó að við fáum ekki að sjá það fyrri
en síðar.
(Þýtt úr „It’s Harvest-Time).
Unglingur bjargar mannslífi
Það er orðið langt, síðan saga þessi gerðist, en hún er
þess verð að vera sögð einu sinni enn.
Maður var nefndur Páll. Hann var mjög merkur maður.
Hann var starfsmaður mikill og boðaði nýjar kenningar,
sem mörgum geðjuðust ekki, þótt ýmsir tækju þeim vel.
Hann átti því bæði vini og óv.ini. Vinir hans elskuðu
hann, en óvinir hans hötuðu hann og sátu alltaf um líf
hans til að drepa hann. Var hann hvergi óhultur um líf
sitt og allra sízt í ættlandi sínu, og hann dvaldi löngum
erlendis.
Páll þráði þjóð sína, og einu sinni ásetti hann sér að
fara heim í höfuðborg lands síns. Ekki hafði hann dvalið
þar nema fáeina daga, þegar óvinir hans komu auga á
hann. Þeir lögðu þegar hendur á hann. hrópuðu og æptu
og komu öllu í uppnám. Ætluðu þeir þegar í stað að drepa
Pái. Af því varð þó ekki, því að herflokkur kom undir eins,
og foringinn leyfði ekki, að Páll væri drepinn. Landið var
sem sé hernumið, og þar dvaldi setuLið, sem halda átti
uppi lögum og reglu.
Foringinn fór með Pál til aðalstöðva hersins í borginni,
og þar dvaldi hann nokkra daga. Þá bundust yfir fjörutíu
landar hans samtökum, að þeir skyldu drepa hann. Fóru
þeir til æðstu manna borgarinnar, sem voru óvinir Páls,
og sögðu þeim frá áformi sínu. Æðstu mennirnir ættu að
biðja foringjann að láta koma með Pál til yfirheyrslu hjá
yfirvöldum borgarinnar, en meðan hann væri á leiðinni
þangað, ætluðu þeir að ráðast á mennina, sem kæmu með
Pál, og drepa hann. Þetta þótti óvinum Páls að sjálfsögðu
mjög gott ráð.
Nú kemur ungur maður til sögunnar. Hann var systur-
sonur Páls. Hann heyrði um þetta áform, að drepa ætti
móðurbróður hans. Þetta vildi ungi maðurinn ekki. Hann
ákvað að reyna að bjarga lífi frænda síns.
Hann fór þangað, sem herinn dvaldi, og beiddist leyfis
að mega tala við Pál. Honum var veitt það, og hann sagði
Páli frá svikráðunum. Þá sagði Páll við einn af undirfor-
ingjunum, að hann skyldi fara með þennan unga mann ti!
yfirforingjans, því að hann hefði nokkuð að segja honum.
Ekki er ólíklegt, að ungi maðurinn liafi kviðið fyrir því,
að tala við þennan mikla mann. En hjá því varð ekki
komizt, ef Páli ætti að bjarga.
Allur kvíði var ástæðulaus. Yfirforinginn tók honum
af mestu ljúfmennsku, tók í hönd honum og leiddi hann
afsíðis, þar sem þeir gátu einir talazt við. Þar gat hann
sagt yfirforingjanum, hvað óvinir Páls hefðu í huga.
Yfirforinginn brá við skjótt og gerði sínar gagnráð-
stafanir, sendi Pál óðar burt úr borginni til landstjórans,
og þannig var lífi Páls bjargað úr dauðans greipum.
Nú langar mig til að biðja þig bónar. Það er vafalaust
fyrsta bónin, sem ég bið þig, og hefir þú ekki heyrt, að
„fáir neita fyrstu bón?“ Eg bið þig að lesa það, sem kemur
hér á eftir. Það getur skipt framtíð þína miklu máli.
„Hvað er það, sem þú hefir að segja mér?“ sagði yfir-
foringinn við unga manninn, og ungi maðurinn sagði hon-
um það, sem honum lá á hjarta.