Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 90

90
NORÐURLJÓSIÐ
inu til að sjá. Og þegar fólkið þar innan fárra daga sá
hana ganga alheilbr.igða, sem ekki hafði séð hana ganga
áður, horfði það á hana orðlaust af undrun.
Læknirinn, sem hún hafði fundið fjórum vikum áður
en hún læknaðist, varð forviða, þegar hún kom gangandi
inn í stofu hans síðla á einu síðdegi. Vöðvar hennar voru
alveg samstarfandi, og hún virtist geta gert allt, hvað sem
var, því að hún sagði honum, að um daginn hefði hún
gert hreint í húsinu, þvegið og strokið þvott og unnið í
tvær stundir úti í garði!
Hann rannsakaði hana rækilega, en gat ekki fundið
nokkrar minjar eftir mænukölkun eða hjartaveiklun, svo
segir Betty frá: „Hann lét mig ganga fram og aftur um
aðalgötuna í Rochester fyrir framan lækningastofuna.
„Hann horfði á mig með skrýtnum svip á andlitinu, og
síðan sagði hann við mig — eins og hann hefir gert mörg-
um sinnum síðan: „Þér eruð virkilega heppin, og þér
ættuð að vera mjög þakklát. Ef þér hefðuð haldið lífi, þá
hefði ég aldrei búizt við að sjá yður nema í hjólastól.
Enginn okkar átti nokkurn þátt í þessu. Það hlýtur að hafa
verið Guð“.“
Betty vissi það nógu vel, og af djúpu þakklæti til Guðs
tók hún á móti Jesú sem frelsara sínum, gaf honum hjarta
sitt og líf til að nota til sinnar þjónustu.
Hún hafði aldrei komið í kirkju, síðan hún mundi eftir
sér, og hún hafði reykt mikið í 22 ár. Þegar í stað eftir
lækningu sína, gerbreytti hún líferni sínu. Eitt af hinu
fyrsta, sem hún gerði, var að hætta að reykja, því að hún
sagði: „Enginn veit, þangað til hann hefir ekki haft gagn
af Iíkama sínum í langan tíma, hvað það er að vera eðli-
legur og heilbrigður aftur. Og þegar þú veizt, að það er
Guð sjálfur, sem læknaði þig, þá getur þú ekki lofað hann
nóg eða gert nóg fyrir hann.“
Nálega allir í Rochester þekkja Betty, þar sem hún vann
þar lengi í vinsælu matsöluhúsi. Hún minnist þess nú,
nokkuð sér til leiðinda, að flestir fastir viðskiptavinir
matsölunnar kölluðu hana „Betty Boop.“ Fyrir vitnisburð
hennar hefir margt af þessu sama fólki verið leitt til
Krists.
Aður en Betty læknaðist, hafði hvorki maður hennar
eða hún sótt nokkra kirkju. Nú fóru þau að fara á hverj-
um sunnudagsmorgni í „Fyrstu Meþódistakirkjuna“ í
Rochester. Þar sem þau þekktu vel mátt bænarinnar, var
þ>eim unun að því, að klerkurinn þar bað reglubundið fyrir
:sjúku fólki. Kraup hann þá sjálfur við altarið og bauð
hverjum, sem var í söfnuðinum og vildi það, að koma
að altarisgrindunum og biðja þar í hljóði um andlega eða
líkamlega lækningu.
Er þau Fox-hjónin höfðu sótt þessa kirkju í nokkrar
vikur, kom klerkurinn að finna þau viðvíkjandi því, að
ganga í söfnuðinn.
Betty segir: „Maðurinn minn vitnar með eins mikilli
ákefð og ég um lækningu mína, og hann gat varla beðið
með að segja síra Stump frá henni.“
Síra Stump, sem hefir fasta trú á trúarlækningum, hlýddi
á með miklum áhuga. Næsta sunnudag setti hann spurn-
ingar í „Kirkjuskýrsluna1*, sem var dreift út við guðsþjón-
ustuna, með þeirri beiðni, að þeim yrði svarað og blaðið
sett á samskotadiskinn.
Á spurningablað.inu endurtók klerkurinn, að hann tryði
á bæn og guðlegar lækningar. Hann lagði áherzlu á, að
með þessari aðferð, sem söfnuðurinn notaði við að biðja
fyrir sjúkum, væri verið með einu móti að framkvæma
boð Jesú: að prédika, kenna og lækna. Hann bað söfnuð-
inn að láta í ljós álit sitt um (A) aðferðina, sem notuð
væri v.ið bænirnar, og (B) hvort fólkið vildi, að slíkar
bænir héldu áfram sem fastur þáttur í guðsþjónustunni.
Yfirgnæfandi meiri hluti safnaðarins, sem taldi fjögur
hundruð, vildi halda bænunum áfram.
Betty hafði átt ágæta foreldra, og hún hafði fengið gott
kristilegt uppeldi í æsku. Þótt hún hefði v.illzt langt á brott
frá áhrifum þeirra, hafði hún alltaf vitað í hjarta sínu, að
Guð gæti læknað. Hún vissi það þegar í upphafi, er sonur
hennar nefndi guðsþjónusturnar í Carnegie salnum.
„En ég hélt ekki, að hann vildi lækna mig, af því að ég
hélt, að ég væri ekki nógu góð, og ég vissi, að ég hafði ekki
lifað réttu líferni. En mér skjátlaðist. Af miskunn sinni
lœknaði Guð mig.“
Hefði Betty vitað meira um Gúð, áður en hún læknaðist
þá hefði hún aldrei í fyrstu gert þetta glappaskot að halda,
að hann vildi ekki lækna hana, af því að hún væri „ekki
nógu góð.“
Hefir þá nokkru sinni velt fyrir þér, hverju Guð er í
raun og veru líkur? Guð hefir aðeins einu sinni gefið full-
komna opinberun um sjálfan sig. Hann gaf hana í Jesú
Kristi, þá muntu vita, hvers konar Guð hann í raun og
vcru cr, því að Jesús sagði: „Sá, sem hefir séð mig, hefir
séð Föðurinn.“ Jóh. 14. 9.
Heyrðir þú Jesúm tala við blinda Bartimeus, beininga-
manninn? Mannfjöldinn gaf honum engan gaum fyrri en
hann fór að hrópa: „Jesús, sonur Davíðs, miskunna þú
mér!“ Honum var sagt að þegja, en Jesús sagði milt:
„Kallið á hann.“ Og hann gaf honum aftur sjónina. ÞETTA
ER GUÐ!
Sástu hann hrærðan af meðaumkun með eirðarlausum
hungruðum mannfjöldanum, sem var líkur hjörð án
hirðis? Jesús sagði: „Ég kenn.i í brjósti um mannfjöldann,
því að þeir hafa nú í þrjá daga hjá mér verið, og hafa
ekkert til matar; en fastandi vil ég eigi láta þá frá mér
fara, svo að þeir verði eigi magnþrota á leiðinni.“ ÞETTA
ER GUÐ!
Sástu hann gráta af meðaumkun yfir Jerúsalem? Þú
hefir haft þá hugmynd, að Guð sé hefnisamur Guð, sem
hafi ánægju af að láta fólk fara til helvítis; en þú þekkir
ekki Guð, ef þú heldur það. Sjáðu mikla, miskunnsama
hjartað hans, sem mildi og meðaumkun streymir úr, um
leið og hann hrópar yfir Jerúsalem: „Hversu oft hefi ég
viljað safna börnum þínum saman, eins og hæna safnar
ungum sínum undir væng sér, — og þér hafið ekki viljað
það.“ ÞETTA ER GUÐ!
Heyrðir þú hann tala við vesalings konuna með skarlats-
rauða syndarblettinn á sál sinni, konuna, sem staðin var
að hórdómi, skækjuna, sem dregin var til hans af ákær-
endum sínum? Lögmálið bauð að grýta hana, en Jesús