Norðurljósið - 01.01.1969, Page 1
NORÐURLJOSIÐ
50. ár. Janúar—Desember 1969. 1.—12. tbl.
Heilir góðir lesendur
Hafís er nálægt landi, hörkufrost eru og hríðar. —
Hugurinn reikar til liðinna kynslóða. Þá prýddu
ekki landið mannvirki þau og hús, er hvarvetna
blasa nú við sýn. Þá voru ekki lýstar götur, og skjá-
gluggarnir skinu ekki af rafljósa Ijóma.
Hafís gat legið við strendur, jafnvel fyllt víkur og
voga. Hríðar buldu á frosnum þekjum, og landið
huldist snævi jafnt þá sem nú. Dagsbirtan á þorran-
um var þá hin sama og hún er nú, þegar þetta er rit-
að. Þegar hún þvarr, og örtungla var, en himinn heið-
ur, þá Ijómuðu jafnt og nú í háloftum Ijósin þau,
sem norðurljós voru nefnd af forfeðrum vorum. Þau
brugðu snöggri birtu á fannhvíta fold og frosinn sæ.
Þau komu líkt snöggu, björtu brosi, sem Ijómar um
þá ásjónu, sem gefur það, en stráir birtu í huga eða
hjarta þeirra, sem njóta þess. Þau komu sem óvænt,
hlýlegt handtak að ofan, komu sem hljóðlát rödd
af hæðum, rödd frá hjarta Guðs: ,,Ég hefi ekki
gleymt þér, kalda land."
Nú kemur litla ,,Norðurljósið" f hendur þér. Hlut-
verk þess er: Að varpa birtu á veg þinn. Það á að
koma sem rödd af hæðum til þín, sem kuldinn lykur
í helörmum sínum: ,,Óttastu eigi. Ég sé þig. Ég vil
hjálpa þér. Treystu mér." Öðrum getur það orðið
sem brosið, er ánægju veitir hraðfleygt andartak og
sumum hlýlegt handtak að ofan. — Ritstjórinn.
LAHDSSOSASAFM