Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 13

NORÐURLJÓSIÐ
13
Þmttir úr sögu minni
EFTIR RITSTJÓRANN.
Er ég byrja þessa þætti mína, þarf ég lítffli gagnrýni að svara. Þó
raunu heyrzt hafa raddir um, að fólk mundi ekki hafa áhuga fyrir
frásögnum af því, sem löngu væri liðiS. Á móti þeim röddum koma
svo hinar, sem þakkaS hafa þættina.
„Svo er margt sinniS sem skinniS,“ segir talsháttur einn. Sumir
vilja rjóma í kaffiS, aSrir mjólk, og nokkrir drekka þaS svart. Sum-
ir vilja hafa þaS sætt, aSrir ósætt, en sykur meS því, og nokkrir
vilja engan sykur. ,Sama regla gildir á bófcmennta sviSi. NorSurljós-
iS er ætlaS öllum líkt og dúkaS borS, sem á eru margs konar drykk-
ir og fæSa, svo aS sem flestir lesendur finni eitthvaS viS sitt hæfi,
þótt andlegur pg líkamilegur aldur og þroski sé á ólíkum stigum. Ég
biS GuS aS blessia þessa ólíku fæSu þeim, sem hennar neyta. Ein
trúuS kona skrifaSi í fyrra. Hún hafSi fengiS sérstaka andlega
blessun af einhverju því, sem hún fann í þáttunum mínum. ASrir
geta haft blessun af þeim nú pSa fundiS þaS, sem má þeim verSa
til varnaSar.
1. „Heimskf er heimolið barn."
Ég lauk þar síSasta þætti, aS viS ferSafélagar Steindór Benidikts-
son og ég, komumst heilu og höldnu til Reykjavíkur. Fékk ég fyrstu
nóttina aS gista hjá væntanlegum skólabróSur mínum, SigurSi
Jónssyni frá Stöpum á Vatnsnesi. Hann settist í 3. bekk þetta haust.
Hann sá um þaS, aS ég kæmist á fund sr. Magnúsar Helgasonar,
skólastjóra kennaraskólans, sem mér féll þegar vel í geS. Magnús
var maSur höfSinglegur og tigulegur í framkomu og ljúfmannlegur
svo, aS bar af öSrum. Vildi hann allra vandlkvæSi leysa, mín sem
annarra. VarS þaS aS ráSi, aS ég fengi húsnæSi um veturinn í söng-
sal skólans. Rjuggu þar meS mér þann vetur Jóhannes skáld úr Köt'l-
um, Jóhann Sveinsson frá Flögu í Hörgárdal, nú bókavörSur í
Reykjavík, Halldór GuSjónsson síSar skólastjóri í Vestmannaeyj-
um, og svo minnir mig, aS þar væri einn maSur enn, þótt ég komi
því ekki fyrir mig, hver hann var.
RúmstæSi eSa rúm fylgdu þar engin. Keypti ég mér legubekk meS